Δύσκολοι και πυκνοί οι καιροί που σημάδεψαν την γενιά μας και σημαδεύουν ανεξίτηλα τις επόμενες γενιές. Είναι αδιαπέραστοι και μουντοί για ανθρώπινα σχέδια, απ’ την πιο απλή ως την πιο τολμηρή πρωτοβουλία.
Δεσμευμένοι ορίζοντες οι οποίοι ξεκινάνε από το πλην μηδέν και επαγγελματικά όνειρα που στόχευαν στο άπειρο, βρέθηκαν εγκλωβισμένα στις συμπληγάδες των καιρών.
Κάθε ανυπόταχτο πνεύμα και κάθε ελεύθερο πέταγμα, κινδυνεύει να συνθλιβεί από τους υποδαυλιστές κάθε μεθοδευμένης παραπλάνησης που καραδοκούν σε κάθε βήμα της κοπιαστικής διαδρομής.
Απολιθωμένες προσδοκίες βαμμένες με μαύρη μπογιά για να συμβολίζουν το αποθηκευμένο μίσος, την δειλία και ταυτόχρονα το φόβο για το μέλλον.
Κι αν δεν είναι αυτό φασισμός, τότε πώς μπορεί να το ονομάσει κανείς;
Και ένας καινούργιος χρόνος, έρχεται ακάλεστος, αβέβαιος, χωρίς έπαρση και τουπέ, αλλά κουμπωμένος και μαζεμένος στο καβούκι της δικής του αλαζονικής συνέχειας, μιμούμενος την αλαζονεία και την αλητεία του προηγούμενου χρόνου που άφησε πίσω του στάχτες από καμένα ανθρώπινα ερείπια, ψυχές βουτηγμένες στην πίσσα της απαξίωσης, εγκαταλειμμένες στα νερά και στις παραλίες της ανήθικης παλιανθρωπιάς των σημαντικών πρωταγωνιστών της τόλμης και γοητείας.
Ένας χρόνος ακάλεστος που τον έφερε η ελπίδα ή η κακή του τύχη;
Γιατί ξέρετε, οι χρόνοι τα λένε μεταξύ τους! Λιγόλογοι και με νοήματα.
Απλά κοιτάζονται στα μάτια, δίνουν τα χέρια κι ο παλιός γκρεμίζεται στην άβυσσο της δικής του λησμονιάς κι ο καινούργιος ανατέλλει δειλά-δειλά ακολουθώντας κατά γράμμα τα νοηματικά πατήματα και τις λίγες λέξεις που προσπάθησε να συγκρατήσει απ’ τον προηγούμενο.
«Θα τα πας καλά; Θα τα καταφέρεις;
Από σένα πάντως καλύτερα!»
Κώστας Παρδάλης