Ταλαίπωρες σκέψεις

Ακούραστη σκέψη. Κοπιαστική. Ένα τσουβάλι βαρύ, θα μπορούσα να πω ασήκωτο που περιπλέκεται σε σκόρπιες κουκκίδες φρενίτιδας και χάνεται στο σκοτεινό λαβύρινθο της ύπαρξης. Δε σταματά. Μοιάζει με τροχό που γυρνά αδιάκοπα. Άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά, άλλοτε με μια συγχρονισμένη μέση ταχύτητα που φέρνει την πολυπόθητη ηρεμία. Ηρεμία που κρατά ελάχιστα. Αρνείται να αφεθεί στην ησυχία της νύχτας. Αντίθετα, αυτή είναι που την παρακινεί να επιταχύνει τους ρυθμούς της, να σκάψει βαθύτερα στο σεντούκι, να σκαλίσει όλες τις πτυχές, να γίνει δράκος σκληρός που ζουλάει καθετί για να βρει απεγνωσμένα την ουσία..

thinking

Συνεχίζει ακάθεκτη.. Αιτίες, ερωτηματικά, λόγους, αφορμές, όλα τα αναμοχλεύει. Τίποτα δε δέχεται να αφήσει σκονισμένο. Αγγίζει τα όρια της τρέλας.. Κρούει ο κώδων κινδύνου για παράνοια.

Το κλειδί είναι η ισορροπία. Η λεπτή εκείνη γραμμή που συμβολίζει την απόλυτη αρμονία, το μέτρο που κατά παράδοξα ωραίο τρόπο δεν είναι μέτριο , κάθε άλλο, είναι το άριστο, το τέλειο.

Η σκέψη… Παίρνει ακατανόητες μορφές που κάποιες στιγμές μπερδεύονται και προκαλούν τρόμο. Φόβο που διογκώνεται και ψάχνει διέξοδο να απεγκλωβιστεί, να απελευθερωθεί από το εσωτερικό, να ταξιδέψει με τον άνεμο, να διαλυθεί, να σκορπιστεί σαν βροχή μυστηριωδών πνευμάτων, να μεταμορφωθεί σε πολύχρωμα φώτα που αποτρέπουν ίχνη αμφιβολίας και φιγούρες σκοτεινές.

Η ισορροπία…

Ο ήλιος που χαμογελά γλυκά και το φεγγάρι που λάμπει ύπουλα, μελαγχολικά γιατί αναγνωρίζει πως είναι συνένοχος, ο μοναδικός αποδέκτης και προστάτης ακόμα και των πιο επικίνδυνων μυστικών..

A. Γ