Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Μοιραστήκαμε ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα και σκέψεις.
Η αδελφή μου κι εγώ γνωρίσαμε μαζί τον πόνο, γευτήκαμε μαζί τη χαρά και σκορπίσαμε μαζί τα σύννεφα από πάνω μας.
Η αδερφή μου κι εγώ νιώσαμε τη μοναξιά κι ας είχαμε η μια την άλλη. Η μοναξιά βιώνεται έντονα από άτομα μελαγχολικά.
Η αδερφή μου κι εγώ ζήσαμε το ταξίδι και τη προσμονή μαζί.
Η αδερφή μου κι εγώ κλάψαμε μαζί, αλλά και χώρια γιατί ήμασταν και εγωίστριες.
Η αδελφή μου κι εγώ γελάσαμε πολύ τις νύχτες με φεγγάρι, αλλά και τις νύχτες με βροχή.
Η αδελφή μου κι εγώ τσακωνόμασταν συνέχεια, αλλά μάθαμε να λέμε συγγνώμη πριν κοιμηθούμε τα βράδια.
Η αδελφή μου κι εγώ κάναμε βόλτες στην εξοχή. Εγώ της μιλούσα για φιλοσοφία κι εκείνη για τις πουέντ της.
Η αδελφή μου κι εγώ γράφαμε τα όνειρά μας σε χαρτί και κλείναμε τα μάτια να μας φανταστούμε εκεί.
Η αδελφή μου κι εγώ δώσαμε πριν κάποια χρόνια μια υπόσχεση.. «Ό,τι κι αν γίνει θα ακολουθήσουμε τα όνειρά μας και θα αγαπιόμαστε πάντα, όπου κι αν είμαστε.»
Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώνουμε…ακόμη μεγαλώνουμε.. Χώρια, αλλά πάντα μαζί!!!!!!!
Μαρσέλα-Ζωή Καπλάνη
Τόσο συγκινητικό, όσο και το ποίημα του Γλέζου για την αδερφή του.
«Για μια…ζωή ανεμόεσσα»
στην Μπούμπα
«Από μωρό σε ντάντευγα, σε κιούδεψα, σ’ ανάθρεψα
κι ανέμενα να με ξεπροβοδίσεις
στον άφευκτο δρόμο που δεν έχει επιστροφή.
Δεν το δέχτηκες. Ήθελες εγώ να γράψω για σένα.
Να γράψω πως με τα δαχτύλια έπλαθες τον πηλό,
δάμαζες το χώμα με το νερό
μετάλλασσες την ύλη σε κεραμικά τεχνουργήματα
αποτυπώματα έκτυπα φυγής από τον πόνο.
Να διαλαλήσω πως με τις λέξεις έπλεκες ποιήματα,
έπαιρνες τις άνυδρες κενές λέξεις,
τις γιόμιζες μια μια με της ζωής τις σταγόνες
και ράντιζες τους ίσκιους του πόνου.
Με καυστικό πνεύμα και τις ζερβοδίμιτες σκέψεις,
σάρκαζες κι έσουρνες τα εξ αμάξης σ’ όλους.
Κεντούσες με φαρμακερό κεντρί τη βλακεία
την αφόρητη πλήξη, τη βαβούρα, τη ματαιοδοξία.
Με την παρουσία σου στο προσκλητήριο των καιρών
σάρωνες την απάθεια, την αδράνεια, την αδιαφορία.
Καμάκωνες την αδικία κι εφορμούσες
να χαρίσεις σ’ όλους μια ζωή ανθεμόεσσα».
Μανώλης Γλέζος – Βρυξέλλες, 6-9 του Απρίλη 2015
Σε ευχαριστώ πολυ!