School’s out_

Eίναι αυτή η βδομάδα που θυμήθηκες το σχολείο. Στη γειτονιά τα παιδάκια που μένουν δίπλα σου σε κάνουν να το ζήσεις την πρώτη τους μέρα. Θες να κοιμηθείς λίγο παραπάνω. Αλλάζεις πλευρό.

Βγαίνεις έξω βράδυ για μια βόλτα στο κέντρο. Συναντάς παλιούς σου συμμαθητές που έχετε να μιλήσετε τουλάχιστον ένα χρόνο. Τι σου συμβαίνει; Η κατάρα του σχολείου έρχεται να σε καταστρέψει, σκέφτεσαι. Όμως κάτσε, ήταν και ένα ωραίο χαμόγελο και μια αίσθηση χαράς όταν είδες τα πρόσωπα αυτά. Ανήκουν στο μαθητικό σου παρελθόν, που θες δε θες το ξαναζείς αυτές τις μέρες.

Σιχαίνομαι τα σχολικά. Πάντα μύριζαν σχολείο. Δε μου άρεσε η αίσθηση του άγχους των  πρώτων ημερών και άγχος για το άγχος. Δε νομίζω πως μου άρεσε ποτέ το σχολείο, ειδικά τον τελευταίο χρόνο του. Στη κηδεία του είχα ντυθεί στα κόκκινα, για να κάνω τη διαφορά.

νέα σχολική χρονιά

Δε θέλω να θυμηθώ τις κρύες πρώτες ώρες στη τάξη, που ο τελευταίος μαθητής θα έμπαινε πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κ

ουδούνι για αλλαγή της ώρας. Τα βροχερά μεσημέρια που μετά έπρεπε να περπατήσεις τη κατηφόρα προσεκτικά, με μια ομπρέλα και δύο άτομα από κάτω της. Δε θέλω να θυμηθώ το γέλιο του γλυστρίματος στα σκαλάκια της εξόδου και μετά το γέλιο μέχρι το μετρό. Δε θέλω να θυμηθώ το μικρό προαύλιο και το παγκάκι της καντίνας. Δε θέλω. Το πρωινό βλέμμα του μίσους στον καθηγητή αλλά και στη συμμαθήτρια που καθόταν δίπλα σου όλη τη χρονιά, και όσο και να την έβριζες ήξερε ότι την αγαπάς -πολύ-. Τα βιβλία που σου πέταγαν θυμωμένοι συμμαθητές, έτσι για να ξεθυμώσουν. Τις αποβολές που δε πήρα ποτέ. Τις λίγες κοπάνες που έκανα και θα ήθελα να είναι περισσότερες. Τους περιπάτους στο Ζάππειο, που ήξερες ότι θα έφευγες, οπότε μερικές φορές δεν έκανες καν τον κόπο να πας μέχρι εκεί με το υπόλοιπο σχολείο.

Τα γενέθλια με τις μικρές τουρτίτσες στους διαδρόμους. Το κλάμα επειδή τα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Την οργάνωση της πενταήμερης που θα μας έδινε μια πνοή ξεκούρασης.-Ψέμα-. Τις γιορτές στις επετείους που ήθελες να τελειώσουν και τόσο αυτές αργούσαν.

Δε θέλω να θυμάμαι τις μέρες που μετρούσαμε και τις απουσίες, για να μπορέσουμε να λείψουμε τον τελευταίο μήνα των εξετάσεων. Όσο κι αν θέλω όλα αυτά και άλλα πολλά μου έρχονται στο μυαλό. Νομίζω φταίει η περιστασιακή μουντίλα του καιρού, και οι πρώτες βροχές που αρνούμαι να δεχτώ.

Ή και μπορεί να θέλω τελικά να ξαναζώ τις αναμνήσεις και να μην το παραδέχομαι.

Δε θέλω σίγουρα όμως να τελειώσει το καλοκαίρι, αλλά έχει ήδη τελειώσει. Θέλω όμως να θυμάμαι τη πρώτη μέρα του σχολείου κάθε χρόνο, και μετά να χαμογελάω επειδή εγώ δεν είμαι πια εκεί. Έχεις γνωρίσει καινούρια πράγματα και δε θες να πας πίσω. Ποιος θέλει να πάει πίσω; Καθένας θέλει να προχωρά. Να αλλάζει. Όλοι αλλάζουμε.

Θέλουμε να δοκιμάζουμε πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ. Διότι τώρα αποζητούμε τα άλλα, τα πιο ώριμα -Μερικές φορές-  Άλλες φορές απλά να ξεφύγουμε θέλουμε μόνο. Από πράγματα που μας κυνηγούν. Παρελθόν.

Το σχολείο με ό,τι αυτό εμπεριέχει έχει τελειώσει. Οριστικά. Υπήρχε μια ασφάλεια, μια ρουτίνα. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Ή μάλλον υπάρχουν τα πάντα.. 

το χαμενο σχολικό

~Ν.Α.

Leave a Reply