Οι εποχές αλλάζουν, η ζωή προχωρά, εξελίσσεται και πλέον ακολουθεί ρυθμούς «ξέφρενους», ικανούς να παρασύρουν στο πέρασμά τους ολόκληρη μέρα, ολόκληρο χρόνο, ακόμη και ολόκληρη ζωή. Και εμείς, ως μέρος αυτής της «τρελής» πορείας παρασυρόμαστε, ακολουθούμε και πολλές φορές ξεχνιόμαστε…Παρακολουθούμε τις εξελίξεις, συμμετέχουμε σ’ αυτές, ενστερνιζόμαστε τις αλλαγές και τις καινοτομίες, αφήνοντας όμως – πολλές φορές – πίσω συνήθειες που ανέκαθεν χαρακτήριζαν μια πιο χαρούμενη και ανέμελη πλευρά της ζωή μας.
Μια από τις πιο αγαπημένες – και κλασικές – συνήθειες ήταν αυτή του καφέ. Η συνάντηση σε ένα ζεστό μικρό καφέ για ώρες, με φίλους, με παρέα, με νέα, με κουβέντα χαλαρή, ουσιαστική και ποιοτική. Πλέον, μέσα στο ατελείωτο τρέξιμο και τις υποχρεώσεις, δύσκολα βρίσκεται χρόνος ελεύθερος, και αν αυτός βρεθεί ίσως να μην υπάρχει διάθεση λόγω της πληθώρας των προβλημάτων και των προβληματισμών της σημερινής κοινωνίας. Πολυτέλεια, θεωρείται έτσι, η δεκάλεπτη, το πολύ, κουβέντα «στα πεταχτα» στο γωνιακό take–away καφέ της γειτονιάς μας.
Άλλο ένα έθιμο – συνήθεια, που τείνει να εξαφανιστεί στις μέρες μας, είναι αυτό των χαρούμενων, μεγάλων οικογενειακών – φιλικών τραπεζιών τις Κυριακές. Εκείνες οι γιορτές που στήνονταν, έτσι, δίχως λόγο και αιτία. Μόνη αφορμή ήταν το κέφι, η αναγκή για διασκέδαση και χρόνο με αγαπημένους ανθρώπους μας την τελευταία ξέγνοιαστη μέρα της εβδομάδας. Πλέον, οι Κυριακές είναι πιο μουντές και θυμίζουν περισσότερο Δευτέρες, ο λίγος δε, χρόνος που απομένει ελεύθερος παραμένει ανεκμετάλλευτος και η όποια διάθεση υπάρχει εκτοπίζεται από την συσσωρευμένη κούραση και ένταση της εβδομάδας.
Τέλος, η πιο γλυκιά συνήθεια – ιδίως για εμάς στην επαρχία, που το έχουμε ζήσει από πρώτο χέρι – είναι αυτή της γειτονιάς. Ειδικά, τα βράδια του καλοκαιριού, κάθε βράδυ άνοιγε κι ένα σπίτι, μια αυλή και γέμιζε από μεγάλους και παιδιά, από κουβέντες και από γέλια. Υπήρχε οικειότητα, υπήρχε ζεστασιά και η διπλανή πόρτα ήταν παντα ανοιχτή. Τώρα, ο καθένας κλείνεται στο σπίτι του, φορτισμένος, κουρασμένος, αναζητώντας μια στιγμή ηρεμίας μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατεί, και κάποιες φορές, όχι άδικα.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι πολλές φορές η εποχή και η καθημερινότητα είναι αυτές που τελικά μας δίνουν τον ρυθμό και όσο και να θέλουμε να το αποφύγουμε, κάποια στιγμή δεν είναι εφικτό. Ας μην αφήνουμε, όμως, στην άκρη συνήθειες που κάποτε μας έκαναν λίγο πιο ευτυχισμένους, λίγο πιο ανέμελους και μας θύμιζαν πως εκτός από τη ρουτίνα, πρέπει να ζούμε και την ζωή μας!!!!
Έλενα Παπαϊωάννου