O Ψαραντώνης τέρμα στο repeat… Ήχοι και λόγια πλημμυρίζουν το σπίτι, ήχοι και λόγια που δε θυμίζουν τα συνηθισμένα… Κλείνω την πόρτα μου αντιδρώντας στους ασυνήθιστους ήχους… Όμως, οι ήχοι δε σταματούσαν να ηχούν και η απορία μου για αυτή την επιμονή σε αυτούς τους ήχους ξεπερνά την αρνητική μου στάση στο διαφορετικό…Βάζω ένα τραγούδι, μήπως και μπορέσω να νοιώσω αυτό που νοιώθει…Mήπως και μπορέσω και συνομιλήσω μαζί του, όπως συνομιλεί αυτος… Aλλά μπα!
Κυριακή, 9 Αυγούστου 2015, Θέατρο Ανατολικής Τάφρου, ώρα : 21.15.
Συναυλία με τον Ψαραντώνη, έλεγε η αφίσα και αρχίζει αμέσως “Θα πάμε ε;;; ”
σαν μικρό παιδί, ο Χρήστος και ας μην είναι…
Ας πάμε λοιπόν, οικογενειακώς…..(εγώ, από περιέργεια πιο πολύ)
Ο συναυλιακός χώρος γεμάτος νέους ανθρώπους που κοιτούν επίμονα τη σκηνή αδημονώντας να τον δουν. Δε μιλάει κανείς και όλοι περιμένουν …. Tο πρόσωπο τους χαμογελαστό και ήρεμο… Κάθονται όλοι, σβήνουν τα φώτα και βγαίνει στη σκηνή. Η φιγούρα του θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε… αγριεύει, αλλά τότε αρχίζει να τραγουδά…. Αρχίζει να σου “μιλά” και εσύ άπραγος, σαστισμένος τον αφήνεις, τον αφήνεις να σου μιλήσει… Σε αντίθεση με τη φιγούρα του λοιπόν, η μουσική του και τα τραγούδια του, σου μιλούν, σε ημερεύουν, σου ξυπνούν συναισθήματα και σου ανοίγουν τον ορίζοντα.
Σου απελευθερώνει την Τίγρη που κρύβεις μέσα σου…
και μετά είσαι έτοιμος να Κάμεις Ταραχή…
Αλλά και να σε μαλώσεις “Παραστιά στη σκέψη σας”…
“Εμάλωσα τη σκέψη μου φουριόζα να μην μπαίνει
μες στον μπαξέ σου βιόλα μου να μη σ’ανεμοδέρνει.”
και αν φτάσεις στο σημείο “Να πετάξεις πέτρες του φεγγαριού” τότε απλά έχεις αρχίσει ήδη να συνομιλείς μαζί του
Ας συστηθούμε και τυπικά όμως…
Ο Ψαραντώνης, μια ξεχωριστή μορφή της κρητικής μουσικής που διαθέτει μία φωνή με ιδιαίτερη χροιά και προσωπικό ύφος στο παίξιμο της λύρας και των υπόλοιπων παραδοσιακών οργάνων. Μουσική έμαθε δίπλα στο μεγαλύτερο αδελφό του τον Νίκο Ξυλούρη από πολύ μικρός.
Θυμίζει γέροντα σοφό και ευγενή, από αυτούς που ένας τους λόγος σε στιγματίζει. Με βαθιά γνώση της παράδοσης και πίστη στην ουσία των πραγμάτων, ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν ανήκει σε κατηγορίες, ούτε μπορεί να καταταχθεί στους κλασικούς μουσικούς.
Ο ίδιος έχει καταφέρει πολλά χωρίς ούτε λεπτό να απαρνηθεί τις βασικές του αρχές. Ποτέ του δεν θέλησε να γίνει «εμπορικός» και να εκμεταλλευτεί το όνομά του. Μιλά με τη μουσική του και αυτό αρκεί για να αναγνωριστεί η αξία του ή αλλιώς το φαινόμενο “Ψαραντώνης”, όπως αποκαλείται από πολλούς.
Η μουσική του και τα λόγια του δε μένουν στα σύνορα της Ελλάδας, αλλά έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τον Ψαραντώνη επέλεξαν για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα και να απαγγείλει το παρακάτω απόσπασμα οι Λετονοί δημιουργοί του πολιτιστικού προγράμματος Mindpower/Domasspēks, που εντάσσεται στις πολιτιστικές δραστηριότητες της Λετονικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1η Ιανουαρίου – 30 Ιουνίου 2015).
«Η προίκα του λαού μου, έστω και μικρή, φαίνεται πιο μεγάλη απ’ όλες τις προίκες… και το μαντήλι της, άσμα που πετάει στον μεταξωτό ουρανό με όλες του τις άκρες ανεμόδαρτες.» (Aspazija, Λετονή ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας)
και κάπως έτσι η πόρτα άνοιξε και τα τραγούδια, ο Ψαραντώνης άρχισε να συνομιλά με όλους μας.. Ελπίζω και με σας…
…για τον Χρήστο που μάλλον συνομιλά μαζί του καθημερινά
Υ.Γ Η κόρη του που τον συνοδεύει σε κάθε του συναυλία με το μεγάλο της “ταψί”, θα σας γαληνεύει κάθε φορά που ο μπαμπάς της θα σας ξυπνά το αγρίμι που κρύβεται μέσα σας.
Αλεξάνδρα
Ακριβώς…μόνο παρακολουθώντας μια συναυλία του μπορείς να μυηθείς στον κόσμο του..
Αυτή είναι και η διαφορά του, το μεγαλείο του…