Ξυπνάς το πρωί και αχτίδες φωτός πέφτουν απαλά και τραγουδιστά πάνω στο κρεβάτι κι εσύ δε θες να σηκωθείς. Γυρνάς από την άλλη όμως η σκέψη του ότι πρέπει να αποχωριστείς το μαξιλάρι σου σε ακολουθεί και στο επόμενο όνειρο. Ήταν όντως όνειρο; Ανοίγεις απαλά και στιγμιαία τα μάτια σου και κοιτάζεις τον τοίχο. Αφίσες παντού, αγαπημένες συναυλίες και χοροί που έριξες δίχως να υπάρχει αύριο. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο και θυμάσαι ότι είχες περάσει καλά εκείνη τη μέρα. Είχε πιεί λίγο παραπάνω, είχες μιλήσει πολύ και είχες καταπιεί όλη την αύρα του κόσμου γύρω σου. Είχες επικοινωνήσει δίχως να προσπαθήσεις. Αυτό θα πει στιγμή. Οι φίλοι σου γελούσαν μαζί σου που ήσουν τόσο χαρούμενη, μα ήταν κι αυτό κομμάτι της στιγμής. Του παρόντος-παρελθόντος.
Γέρνεις από την άλλη πλευρά και τελικά σηκώνεσαι. Καφές και ραδιόφωνο. Καφέ χρώματα όταν ξυπνάς. Απαλά χρώματα.
Διάφορες σκέψεις σου έρχονται στο νου και σχεδιάζεις την ημέρα σου. Τι θα κάνεις, τι θα πεις, τι θα φορέσεις. Ποιους θα δεις, τι θα παρακολουθήσεις, σε τι θα συμμετέχεις. Που θα πάς, που θα σε βγάλει. Φοράς το φόρεμα σου και βγαίνεις από την πόρτα και είσαι χαρούμενη γιατί είναι άνοιξη και δε κάνει κρύο πια. Χαρούμενα χρώματα, λιγότερο ψυχρά και νοσταλγικά.
Περπατάς στο δρόμο και μια μουσική σε συνοδεύει σε κάθε σου βήμα. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε μουσική; Αναρωτιέσαι και μάλλον δεν είσαι η πρώτη σ’ αυτό τον κόσμο. Πόσες στιγμές της ζωής σου υπήρξαν μαζί με μουσική, μαζί με ήχους εναρμονισμένους ώστε να βγάλουν ένα όμορφο αποτέλεσμα; Πόσα τραγούδια είπαν αυτό που δε μπορούσες εσύ να αρθρώσεις και να πεις σε κάποιον; Πόσοι στιχουργοί σε κατάλαβαν καλύτερα κι από τον πιο πιστό φίλο, τον πιο πιστό σύντροφο; Πολλές, πολλά και πολλοί.
Αμέτρητοι ήχοι μα και αμέτρητες στιγμές γι’ αυτούς. Πώς θα ήταν συνεχίζεις, αν οι ταινίες δεν είχαν μουσική; Νεκρές, απαντάς και συνεχίζεις τον δρόμο σου. Δε θα περιείχαν ψυχή και νόημα να σου μεταφέρουν. Καμία ιστορία να σου πουν, που να τη θυμάσαι.
Περνάς από ένα στενό στο οποίο παίζουν σε μιαν άκρη νέα παιδιά μουσική. Έχουν κιθάρα και καλή φωνή. Πρόσωπα με μεγάλα, μουσικά μάτια που αγαπούν αυτό που κάνουν.
Στον επόμενο δρόμο βλέπεις έναν συμπαθητικό κύριο να παίζει βιολί και στο πρόσωπο του να είναι σχηματισμένο το ίδιο χαμόγελο που είχες το πρωί. Όταν σκεφτόσουν μια ωραία στιγμή, ένα ωραίο καλοκαίρι της ζωής σου. Το ίδιο σκέφτεται κι αυτός, μόνο που το εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Ξέρει, μάλλον να το εκφράσει με έναν διαφορετικό τρόπο από σένα. Και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, πολύ όμορφο.
Κατηφορίζεις και προσπερνάς ένα μαγαζί με παλιούς δίσκους εποχής που θα ήθελες να είχες έναν αλλά δεν ξέρεις που να τον βάλεις. Πώς να του φερθείς. Από το βάθος του μαγαζιού συνέλαβες έναν ήχο γνώριμο και ξένο μαζί. Έναν ήχο από άλλη εποχή, αυτό σου θύμισε.
Ανοίγεις το ipod και βάζεις το πρώτο τραγούδι να παίξει. Τι σου θυμίζει; Μια μέρα στο σχολείο. Επόμενο τραγούδι, πιο θλιμμένο. Σου φέρνει μια μυρωδιά βροχής και σπιτιού. Φθινόπωρο. Τελευταίο τραγούδι για τη διαδρομή είναι ένα παλιό ξεχασμένο που το θυμήθηκε άλλος για σένα. Η ανάμνηση του σου φέρνει ένα κύμα έξαψης, το άκουγες όταν ερωτεύτηκες πρώτη φορά.
Πόση μουσική άραγε ακούμε στη ζωή μας; Πόσες ώρες έχουν περάσει ακούγοντας ωραία κομμάτια που μας εκφράζουν και μας κάνουν να σκεφτόμαστε αλλιώτικα; Και που πάνε όλα αυτά τα τραγούδια όταν κλείσουμε το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή και το κινητό; Πουθενά και παντού. Μέσα μας και γύρω μας. Στον αέρα που αναπνέουμε όταν ξυπνάμε και στον αέρα που εκπνέουμε στους άλλους. Η μουσική που ακούς, λένε κάποιοι, σε καθορίζει, δείχνει αυτό που είσαι. Τόση δύναμη που περιέχει σε καθηλώνει τόσο ώστε να σε ορίζει, να σε χαρακτηρίζει.
Δεν ξέρω ακόμα αν συμφωνώ με αυτή τη σκέψη, σίγουρα όμως ξέρω πως χωρίς μουσική δε μπορούμε να ζήσουμε. Μας συνοδεύει παντού και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να φύγουμε μακριά. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και υπάρχουμε, η μουσική και οι μελωδίες υπάρχουν κι αυτές μαζί μας. Δε μπορούμε να τους ξεφύγουμε, και δε νομίζω ότι το θέλουμε. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα ξυπνήσεις ένα πρωινό με ήλιο, με βροχή, με αστέρια, με φεγγάρι σκέψου τι μουσική ακούς και ποια μελωδία σου ήρθε πρώτη στο μυαλό σου.
Αυτή θα σε συνοδεύει όλη μέρα, γι’ αυτό πρόσεχε για την επιλογή σου.
Νιόβη Ανδριώτη