Μεγάλη η σπουδαιότητα των προτεραιοτήτων της ζωής μας. Δεν υπάρχει πλαίσιο ζωής και καθημερινής τριβής δίχως ιεραρχικό σύστημα προτεραιοτήτων που τηρούνται πιστά. Θέτουμε προτεραιότητες σε ήθη, αξίες, ενδιαφέροντα , ανθρώπους. Θυσιάζουμε και θυσιαζόμαστε για εκείνες ολόκληροι. Είτε τις επιλέξαμε λιγότερο άμεσα είτε περισσότερο. Και φυσικά τις υπερασπιζόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως.
Χωρίς αυτές είναι αλήθεια πως η ζωή καθίσταται αγώνας δρόμου με τους δρομείς να πασχίζουν για την ικανοποίηση και εξισορρόπηση των πάντων. Πράγμα συνήθως αδύνατο για τα ανθρώπινα γούστα και δεδομένα. Ενώ μεταξύ τους συχνά ανταγωνίζονται για την επικράτηση τους.
Όμως δεν γίνεται πάντα η σωστή επιλογή προτεραιοτήτων. Δυστυχώς είναι γεγονός πως τις περισσότερες φορές τίθενται λάθος προτεραιότητες που με τη σειρά τους οδηγούν σε ακόμα πιο λανθασμένες και θλιβερές επιλογές. Οι άνθρωποι καταντούν δέσμιοι τους και η ζωή καταλήγει βασανιστική και άχαρη. Με τις πρώτες να φυλακίζουν και τις τελευταίες να πιέζουν γιατί ποτέ δεν επιλέχθηκαν ως πρώτες.
Κι ύστερα ίσως να γίνονται αυτοσκοπός και καθοριστική ταυτότητα για τους ανθρώπους στρεβλώνοντας και πληγώνοντας. Ιδιαιτέρως όταν γίνονται απρόσωπα, τεχνοκρατικά και χωρίς καθόλου ειλικρίνεια. Με εμμονή ‘’στα πρέπει’’ και περιφρόνηση ‘’των θέλω’’. Γι’ αυτό θα πρέπει να καθορίσουμε τις επιλογές και τις προτεραιότητες μας αφήνοντας τις να μας προσδιορίσουν αφού πρώτα εμείς οι ίδιοι τις ορίσαμε. Δίχως επιπολαιότητες και απάνθρωπες τάσεις και στάσεις. Ώστε να καταλήξουν τα έργα μας έργα τιμής κι όχι ντροπής και διαστρέβλωσης. Έργα ένδειξης αξιοπρέπειας και σεβασμού στο σπουδαίο της ύπαρξής μας.
Α.Δ.