Κι αν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος να ξεκινήσει αυτό το άλμπουμ είναι ο «Χαρτοκόπτης» γιατί είναι Θανάσης από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Εκπληκτική μελωδία και ενορχήστρωση. Κι αν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος να συνεχίσει είναι το «Α Select» γιατί το reef του θυμίζει λίγο πιο ηλεκτρισμένο «Άτμαν».
H Μελίνα, που μετά από 14 χρόνια τραγουδά ξανά μαζί του, η -για μια ακόμα φορά – συμμετοχή του Σωκράτη και η απουσία του Φώτη κάνουν αυτό το δίσκο πολύ ιδιαίτερο. Όπως κάθε ένας από τους δίσκους του που είχε πάντα να μας πει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο. Μιλάμε άλλωστε για έναν άνθρωπο που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Που όλα περνάνε από τα χέρια του. Και παράλληλα έναν άνθρωπο που έχει επηρεάσει και επηρεαστεί στην μουσική του παρουσία από τόσους διαφορετικούς καλλιτέχνες. Νίκος Παπάζογλου, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας, Σωκράτης Μάλαμας και άλλοι. Αλλά όλα αυτά ίσως είναι καλύτερα να τα πούμε κάποια στιγμή ξεχωριστά σε ένα Αφιέρωμα.
«Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» λοιπόν, δίσκος που κυκλοφόρησε στη συναυλία του Θανάση στην Τεχνόπολη στις 15 Σεπτεμβρίου.
Τρίτο κομμάτι (Amor Fati) και η μοναδική φωνή της Μελίνας Κανά μας ξυπνάει παλιές μνήμες. Δεν κατάφερε ποτέ γυναικεία φωνή να εκφράσει καλύτερα τους στίχους και τις μουσικές του Θανάση. Λες και μερικά τραγούδια φτιάχτηκαν μόνο για εκείνη. Ακουστική μπαλάντα με διακριτικά κρουστά να συνοδεύουν το πιάνο. Ένα πιάνο που δεν συναντάμε τόσο συχνά στη δισκογραφία του.
«Φτιάχνουμε το κουκούλι μας με ψέμα και μ’ αλήθεια, με πόνο και γιορτή.
Σαν ωριμάσει ο καιρός και πάρουν το μετάξι, ο ήλιος θα κρυφτεί.»
Ακολουθεί «Η εξαφάνιση» (ντουέτο με τη Ματούλα Ζαμάνη) με το μουσικό θέμα να επενδύει εξαιρετικά την ιστορία που μας αφηγείται ο στίχος. Η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» ξεκινά με θεατρικότητα και αλλάζει απότομα ρυθμό σε κάτι που έχουμε συνηθίσει από το Θανάση Παπακωνσταντίνου και μας αρέσει να ακούμε. Αυτή η έκπληξη στη μουσική πάντα είναι αποδεκτή και επιθυμητή.
«Κάθε απώλεια είναι παράσημο που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα»
Όσοι βρέθηκαν το καλοκαίρι σε κάποιο live του Λαρισαίου τραγουδοποιού γνωρίζουν τα επόμενα τρία τραγούδια.
Το «Μηδεία-μα» ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου με τη δυναμική ερμηνεία της Ματούλας Ζαμάνη και το στίχο
«Δυο ύαινες σπαράσσονται σε ορκισμένη πάλη.
Η κάθε μια αποζητά να καταπιεί την άλλη»
που μιλά για τη σύγκρουση λογικής – συναισθήματος.
Η «Ηλιόπετρα», βασισμένη σε ποίημα του Οκτάβιο Πας, είναι αυτό που φωνάζει διαχρονικό. Κάτι σαν το «Διάφανο» θα έλεγα. Ερμηνεύει ο Σωκράτης και σου δημιουργεί ένα συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται. Πραγματικά υπέροχο.
Στη συνέχεια ακούμε το «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ» μια ακόμα στιχουργική ιστορία και «Το θηρίο».«Το φίλημα» που τραγουδούν ο Παντελής Ζεμπίλης και η Σοφία Σαρρή έχει ένα αρκετά διαφορετικό ηχόχρωμα και παραδοσιακούς δρόμους.
Ο δίσκος μας αποχαιρετά με το ορχηστικό «Supermoon».
Μου άφησε μια ευχάριστη αίσθηση αυτή η νέα δισκογραφική δουλεία. Μια ικανοποίηση. Μου χάρισε το Χαρτοκόπτη, το Μηδεία-μα και την Ηλιόπετρα τα όποια και ξεχώρισα. Ακολούθησε μονοπάτια γνωστά σε ένα μουσικό σύνολο που θύμισε λίγο «Ελάχιστο Εαυτό», λίγο «Διάφανο» ακόμα και «Βραχνό Προφήτη». ‘Η μάλλον δεν τα θύμισε, απλά κράτησε συστατικά από εκείνους τους δίσκους για να τα αναμείξει με τα νέα και να κάνει κάτι καινούριο και γνώριμο ταυτόχρονα.
Αυτό άλλωστε κάνει πάντα.
Η «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο με δυο bonus ορχηστρικά κομμάτια.
Σταυρούλα Κουλίτση