To τελευταίο εξώφυλλο του περιοδικού TIME, όπου απεικονίζεται ένα κορίτσι που κλαίει και κοιτάζει ψηλά τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπμ, “ήρθε” πάλι για να μας υπενθυμίσει ότι το προσφυγικο ζήτημα είναι ένα ανοιχτό ζήτημα και να “ξεγυμνώσει” τον απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο ο Τράμπμ διαχειρίζεται το προσφυγικό. Αφορμή γιαυτό το εξώφυλλο στάθηκε η πολιτική του κ.Trump για το διαχωρισμό των παιδιών μεταναστών από τους γονείς τους στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού – η οποία θεωρητικά έχει αποσυρθεί τώρα λόγω πιέσεων που δέχθηκε από τους ανθρώπους του εσωτερικού κύκλου του Προέδρου αλλά ακόμα και από τη σύζυγό του Melania Trump και την μεγαλύτερη κόρη Ivanka Trump.
Παρακολουθώντας λοιπόν, τις εξελίξεις ευρύτερα σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα θεωρώ πως οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε διάφορες σκέψεις και υιοθετούμε κατά καιρούς διττές απόψεις και συμπεριφορές απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ πολιτικά στο θέμα, παρά μόνο κοινωνικά, ανθρώπινα. Συνεχίζουμε να αντικρίζουμε χιλιάδες πρόσφυγες, κατατρεγμένους ανθρώπους και ανήλικα παιδιά-βρέφη να καταφθάνουν υπό άθλιες συνθήκες σε διάφορες χώρες. Είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι πονεμένοι, που έχασαν αγαπημένους, οικογένεια, συγγενείς, φίλους, περιουσία και πατρίδα και πλέον είναι θύματα δουλεμπόρων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη τους για επιβίωση, το όνειρό τους για καλύτερες συνθήκες ζωής, για αξιοπρέπεια. Διακινδυνεύουν τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους, προσπερνώντας θάλασσες, πείνα, εξαθλίωση, αρρώστιες και κάθε μορφή ένδειας με την ελπίδα να αφήσουν πίσω τους τα χαλάσματα και να κάνουν μια νέα αρχή. Διακρίνεις στα μάτια τους τον πόνο, την απελπισία, το φόβο, αλλά και τη δίψα τους για επιβίωση και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Είναι ίσως λογικό να φοβάσαι, να θεωρείς πως είναι απειλή, εάν όντως παραμείνουν στη χώρα μας για μεγάλο διάστημα. Αυξάνονται καθημερινά κατά χιλιάδες και σε αρκετά νησιά ξεπερνούν και τον ντόπιο πληθυσμό. Και νιώθεις και εσύ να φοβάσαι και να κάνεις δεύτερες σκέψεις, να γεννιέται μέσα σου ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Παρατηρείς την ευαισθησία πολλών συμπολιτών σου και μη κυβερνητικών οργανώσεων που δίνουν καθημερινά ένα χέρι βοηθείας με κάθε δυνατό τρόπο, παρέχοντας τους τροφή, νερό, ρούχα, κουβέρτες, ιατρική περίθαλψη και ένα πρόχειρο μέρος για κατάλυση, ο,τι δύναται δηλαδή ο καθένας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που αντιδράς, έστω και υποσυνείδητα ή ακούσια, με ζήλο και ανταγωνισμό. Αναρωτιέσαι γιατί δεν δίνουμε όλα τα παραπάνω πρώτα σε χιλιάδες συνανθρώπους μας Έλληνες, ομόθρησκους, ομοϊδεάτες, που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα ένδειας και οικονομικής εξαθλίωσης. Τότε λοιπόν αρχίζεις να θεωρείς τους πρόσφυγες εχθρούς, πως θα καταπνίξουν πληθυσμιακά τη χώρα σου, θα αρχίσουν να απαιτούν τα δικαιώματά τους και θα ζουν σε βάρος σου, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την οικονομική κατάσταση, την ανεργία, την κοινωνική ανισορροπία.