Οι μέρες περνάνε και απλά έχεις αποφασίσει ότι θα ακολουθήσεις τα λόγια του “φίλου” σου του Χόρχε
“Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.”
και όλα φαντάζουν πολύ φωτεινά.. Φοράς το χαμόγελο σου, μαζεύεις τη δύναμη σου και ΖΕΙΣ…..
Zεις όσο πιο όμορφα μπορείς…δημιουργικά…διαφορετικά..παρέα με όλους αυτούς που σε γεμίζουν με χαμογελο…Αχ..αυτό το χαμόγελο!!
και έρχεται εκείνο το scroll down και τα αλλάζει όλα…
“Τι έκανες ένα χρόνο πριν εκείνο το βράδυ;”
Ένα χρόνο πριν είχες βγει έχοντας μέσα σου ένα παράπονο και ούσα πεπεισμένη ότι στη ζωή σου δε χωράει αυτός ο άνθρωπος. και έρχεται εκείνο το βράδυ που αναθεωρείς…και μετά μήνες που νιώθεις ότι αγαπάς όλο τον κόσμο και ότι η αγάπη…Η αγάπη παραβλέπει τις διαφορές γιατί έχει πιο σημαντικές ασχολίες! Η αγάπη δεν έχει χρόνο για καχυποψία, έχει χρόνο για δημιουργία. Η αγάπη δεν βλέπει την ασχήμια και δεν επηρεάζεται από αυτήν, για την αγάπη είναι όλα όμορφα. Η αγάπη δεν βάζει όρους, παρασύρεται από τους ρυθμούς και εξελίσσεται. Η αγάπη υπάρχει για πάντα..και άλλα τόσα “ονειροπόλα”…
Αλλά τα όνειρα πάντα τελειώνουν…δεν κρατάν παρά λίγα δευτερόλεπτα…
και τώρα το μυαλό μοιάζει με ένα μελανοδοχείο γεμάτο με εκείνο το σκούρο υγρό των αναμνήσεων και των εμπειριών…Αυτό που λείπει λοιπόν είναι μία πένα να τη βουτήξει μέσα σε αυτό και να αρχίσει να γράφει ακατάπαυστα όλα αυτά τα σημαντικά και ασήμαντα που έχουν αφήσει τις κηλίδες τους… Και να εξαφανιστούν οι κηλίδες, να διαγραφουν σημαντικά και ασήμαντα στιγμιότυπα. Λένε ότι με τη διαγραφή ενός στιγμιοτύπου, μιας φωτογραφίας ή ενός βίντεο παύει να υπάρχει…διαγράφεται… Όμως κάποτε ένας φίλος μου, μου είπε ότι ο George Santayana ισχυτίζεται ότι “Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.” Μαζεύει λοιπόν την πένα και αφήνει το μυαλό με τις κηλίδες…οι κηλίδες ίσως να είναι η σοφία της…
και ένα χρόνο μέτα έχει μέσα της ένα ακόμα πιο δυνατό παράπονο και είναι πεπεισμένη ότι στη ζωή της δε χωράει αυτός ο άνθρωπος και καθε άνθρωπος τέτοιου είδους…
το κουτάκι μου