Ανθρώπινες (κατα) σχέσεις

Μεγαλώνεις…  και μαζί σου μεγαλώνει και ο κύκλος των ανθρώπων με τους οποίους σε δένουν είτε πολλά είτε λίγα και γίνονται τελικά κομμάτια του πάζλ της ζωής σου.

Έτσι, πέρα από τον πυρήνα της οικογένειας σου, αρχίζεις και χτίζεις ανθρώπινες σχέσεις, φιλικές, συντροφικές, συζυγικές,   οι οποίες  άλλοτε γίνονται το στέρεο  καταφύγιό σου και είναι αυτό που αντέχει σε κάθε αντίξοη συνθήκη, ενώ άλλες φορές  γίνονται  μια αόρατη, βαριά αλυσίδα γύρω από το πόδι σου που, αν δεν σε τραβήξει στον πάτο, σίγουρα θα σου αφήσει σημάδι βαθύ. Βέβαια, ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις εξ αρχής την εξέλιξη μιας  οποιασδήποτε σχέσης.  Το ανθρώπινο σε αυτή την περίπτωση, θεωρώ πως θα μπορούσε να ταυτιστεί με την έννοια του μετέωρου!


Οι σχέσεις λοιπόν έρχονται και παρέρχονται. Ασταθείς και απρόβλεπτες. Παίρνουν και δίνουν. Επενδύεις το είναι σου πάνω σε μια κινούμενη άμμο. Αφήνεσαι στο ταξίδι, γιατί κατά βάθος ξέρεις πως τελικά αυτό έχει σημασία, αυτό είναι το ταξίδι της ζωής, ελπίζοντας πως είναι το ιδανικό για σένα.

Τα ταξίδια απ’ ότι φαίνεται  δεν τα κάνουμε μόνοι αλλά μαζί με άλλους. Και κάπου εδώ αρχίζω και ταλαντώνομαι μεταξύ του Σαρτρ και του Καροντύ, μεταξύ του «Κόλαση είναι οι άλλοι» και του «Κόλαση είναι η απουσία των άλλων».

Βέβαια, η μοναξιά, η αποξένωση και γενικά η απουσία των άλλων από την ζωή μας είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο,  σύνηθες μεν λυπηρό δε φαινόμενο της εποχή μας.  Χωρίς τους σημαντικούς άλλους και την δημιουργία δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, η φιλία, η αλληλεγγύη και η χαρά δεν βρίσκουν έδαφος για να ανθίσουν. Οπότε, η απουσία των άλλων κάνει την ζωή να μοιάζει με έρημο τοπίο.

Όμως, θέλοντας να σταθώ στην άποψη του Σαρτρ, σκέφτομαι πως πράγματι η γνωστή φράση (και συνάμα  τίτλος του γνωστού τραγουδιού)   «Μου ‘χεις κάνει την ζωή μου κόλαση» είναι  τόσο εύχρηστη γιατί ακριβώς εκφράζει  πλήθος κόσμου!  Δυστυχώς, ορισμένες φορές  οι σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους αρχίζουν και μοιάζουν με κόλαση, δηλαδή σταματάς να απολαμβάνεις το δέσιμο με τον άλλο, καθώς αυτό έχει μετατραπεί σε δεσμά φυλακισμένου.

Συνεπώς, όταν οι σχέσεις φτάνουν σε αυτό το σημείο, σίγουρα δεν μιλάμε πια για σχέσεις αλλά για κατασχέσεις! Πώς μια σχέση μετατρέπεται σε κατάσχεση;  …Όταν καταβροχθίζει τα συναισθήματά σου, όταν καταπατά τα συναισθήματά σου,  όταν τα χέρια που σε αγκαλιάζουν σε καταπλακώνουν  και φόβοι αντί πόθοι σε καταδιώκουν, όταν η ανάσα δίπλα σου την νύχτα καταδικάζει τα όνειρά σου, τότε, ναι, οι σχέσεις αυτές  έχουν γίνει κατασχέσεις του οξυγόνου και της ίδια σου της ζωής.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, όσο κι αν «σ’ αγαπά», να σε κρατά εκεί που τον βολεύει, χαμηλά. Το ηλιοβασίλεμα για να το δεις πρέπει ν’ ανέβεις ψηλά. Είναι δύσκολη η ανάβαση, το ξέρω. Σκέψου μόνο το ηλιοβασίλεμα. Κι αν ακόμη δεν μπορείς να βγάλεις την αλυσίδα από το πόδι σου, μη σταματάς να ανεβαίνεις.  Βάλε τα δυνατά σου, όσο κι αν ματώνεις σε κάθε βήμα. Κρατήσου απ’ τις ακτίνες  του ήλιου κι ανέβα. Και ίσως τύχει στην διαδρομή να βρεις τον άλλον που, τελικά, η δική του απουσία ήταν αυτή που έκανε την ζωή σου να μοιάζει  με κόλαση!

Γεωργία Καλπαζίδου