Το παραμύθι της ζωής μας

Εποχή οικονομικής κρίσης. Ακολουθεί η κρίση αξιών. Η κρίση γενικά. Σε όλα τα επίπεδα. Το άγχος καλά κρατεί και τα αντικαταθλιπτικά δίνουν και παίρνουν.  Ο κόσμος τρέχει πάνω κάτω ελπίζοντας μες την απελπισία του και ο αγώνας δρόμου τελειωμό δεν έχει.

παραμύθι

Μα και στις μέρες αυτές η ρόδα συνεχίζει να κυλάει, ο χρόνος τρέχει, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, ερωτεύονται, ζευγαρώνουν, ονειρεύονται, επιθυμούν.. Πολλοί βάζουν φρένο κι άλλοι, ίσως πιο ρομαντικοί, που επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο με χρώματα όμορφα και να ντύνουν τις στιγμές κατά πως τους αρμόζει, πατούν γκάζι και προχωρούν. Ξέρουν πως το αύριο είναι αναπόφευκτο και ο χρόνος πίσω δε γυρνάει.

Προσπαθώ να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Δε λέω ανήκω για να αποφεύγω τις ταμπέλες. Υπάρχουν στιγμές που οι υποχρεώσεις έρχονται και το λαμπάκι στο βάθος του μυαλού ανάβει κόκκινο. Ανάσες. Θετική σκέψη. Παιδικό χαμόγελο. Και πάλι από την αρχή.

Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να προχωρήσουν περιμένοντας τις ιδανικές συνθήκες. Να γίνουν όλα, όπως θέλουν, όπως σκέφτονται ότι πρέπει. Χρήματα, δουλειά, αποκατάσταση. Κι αν αυτό το εξιδανικευμένο τοπίο δεν περιγράψει ποτέ τον ορίζοντά τους; Θα βάζουν τις στιγμές, τα θέλω στην αναμονή;

Όχι, λοιπόν.. Ας παίξουμε τη ζωή μας στα ζάρια.. Ας κλείσουμε το μάτι στον ήλιο κι ας ψάξουμε την ευτυχία στο επόμενο στενό, στο παγκάκι της παιδικής χαράς, στον άνθρωπο πλάι μας. Μερικές φορές αναλωνόμαστε σε πράγματα φαινομενικά σημαντικά και χάνουμε το θησαυρό που υπάρχει δίπλα μας.

Ακούω νέους να αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να ζήσουν μαζί κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σκέφτομαι δυνατά και επιμένω και λέω. Όταν θέλεις πραγματικά όλα γίνονται. Δε χρειάζεται παχουλό πορτοφόλι, διάθεση θέλει, αγάπη, φαντασία… Ένα λευκό φόρεμα, οι αγαπημένοι μας, χωρίς ιδιαίτερα φρου-φρου κι αρώματα… Η δική μας υπογραφή για τη δική μας στιγμή. Το παραμύθι δεν είναι η Σταχτοπούτα πάνω στο άλογο με τον πρίγκιπα.. μετά το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα τα φώτα σβήνουν κι η συνέχεια άγνωστη. Βέβαια, υπάρχει κι η άλλη οπτική. Η Σταχτοπούτα είμαι εγώ, εσύ, εκείνη, η κάθε γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της και θεωρεί πως αξίζει να αγαπηθεί. Ο πρίγκιπας δεν είναι το πλούσιο παλικάρι –ενίοτε μπορεί και να είναι-, αλλά ο άνθρωπος που σε κάνει να χαμογελάς, σε κάνει ευτυχισμένη, παλεύει με τα θεριά του χθες, του σήμερα, του αύριο για να κοιμάται ήσυχα στην αγκαλιά σου τα βράδια. Και σ’ αγαπάει ειλικρινά κι ανθρώπινα. Με τα πάθη-λάθη του, τις αδυναμίες του. Είναι εκεί. Επιμένει, υπομένει, προσπαθεί.

Η καλή νεράιδα  δεν είναι οπτασία του μυαλού. Είναι όλοι εκείνοι οι μικροί και μεγάλοι ήρωες της ζωής μας. Αυτοί που μας αγαπούν, μας προσφέρουν, μας φροντίζουν με κάθε τρόπο, πάντα και παντού. Ορατοί κι αόρατοι σύντροφοι. Μας αγαπούν χωρίς γιατί. Μας δέχονται γι’ αυτό που είμαστε. Μας επιβραβεύουν και μας επιπλήττουν, όταν πρέπει, γιατί επιζητούν το καλό μας. Αυτά είναι τα ξωτικά μας, οι βοηθοί και συμπαραστάτες μας, οι δικοί μας άνθρωποι. Δικοί μας μες τη μοναδικότητά τους.

Έχουμε κι εμείς το δικό μας παραμύθι.. φτιαγμένο με γέλια, δάκρυα, μέλι, λεμόνι, άνθη μυρωδάτα, ναφθαλίνη, πικραμύγδαλο, φρεσκοψημένο καφέ, κανέλα και δυόσμο..

Ένα παραμύθι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας.. με αναποδιές, χωρίς τέλος γιατί αυτό το γράφει η ίδια η ζωή.

Προτροπή.. Χαμογελάτε. Αγαπάτε. Αγκαλιαστείτε. Ονειρευτείτε. Προσφέρετε.

Με λίγη φαντασία ο καθένας θα ζήσει το δικό του παραμύθι….

Γ.Α.

Leave a Reply