Ήταν φθινόπωρο. Μία συνηθισμένη Δευτέρα. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και πήγε στο σαλόνι όπου ήταν μαζεμένοι οι δικοί της. Ήταν βουρκωμένη και μόλις τους αντίκρυσε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Χώθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της και είπε “Σας χρειάζομαι.. Χρειάζομαι βοήθεια.” Κανείς δεν είχε καταλάβει μέχρι τότε. Κανείς δεν είχε υποπτευτεί. Ήταν μόλις 18 χρονών.
Εκείνη είπε πως όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν. Μία μέρα που γύρισε από το σχολείο λίγο θλιμμένη. Κάτι είχε γίνει εκείνη την μέρα. Τίποτα το σημαντικό αλλά για κάποιο λόγο την είχε πειράξει αρκετά και ας μην άξιζε να δώσει τόση σημασία. Κράτησε αυτό το παράπονο μέσα της περιμένοντας να περάσει.. Και κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και εκείνη μάζευε μέσα της απογοήτευση, στεναχώρια, πόνο που πήγαζαν από την απλή καθημερινότητα αλλα πλέον είχαν γίνει βουνό. Ένα βουνό που την είχε πλακώσει, την έπνιγε, δεν την άφηνε να αναπνεύσει. Στην αρχή υπήρχαν μερικά βράδια που δεν κοιμόταν. Κάρφωνε το βλέμμα της στο ταβάνι και σκεφτόταν. Ύστερα σταμάτησε να γελάει. Σταμάτησε να χαμογελάει Απομακρύνθηκε από τους φίλους της.. Κλείστηκε σπιτι της. Δεν ένιωθε πια τίποτα. Έψαχνε να βρει λίγη χαρά αλλά όλα είχαν αλλαξει. Πλέον τα βράδια έμενε άυπνη κλαίγοντας χωρίς να ξέρει το γιατί και τα πρωινά κοιμόταν μέχρι αργά προσπαθώντας να αποφύγει το φως του ήλιου, τους ανθρώπους. Προσπαθώντας να αποφύγει την ίδια την ζωή.
Η εξήγηση της συμπεριφοράς αυτής δεν απέχει πολύ από το “θα περάσει”. Αγνοεί όμως τα συμπτώματα μιας νόσου που έχει πάρει την μορφή επιδημίας. Η κατάθλιψη είναι η συχνότερη ψυχική διαταραχή και τα τελευταία χρόνια έχει εμφανίσει αυξητική τάση στους νεους. Μοιράσου όλα όσα σε στεναχωρούν με τους δικούς σου ανθρώπους. Μόνο έτσι θα περάσουν χωρίς να αγγίξουν την ψυχή σου. Μην παραιτήσε απο την ζωή. Μην την αφήσεις να γλιστρίσει μέσα από τα χέρια σου. Ζήσε την στο έπακρο απολαμβάνοντας τόσο τα όμορφα οσο και τα άσχημα που θα φέρει. “Δεν έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε τίποτα, εκτός αν το αποδεχτούμε” Καρλ Γιουνγκ
Ν.