Τα φώτα στο Ρίο έσβησαν πρόσφατα με πολύχρωμες εκδηλώσεις και οι Ολυμπιακοί αγώνες ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους για 31η φορά στη σύγχρονη ιστορία τους. Όλος ο πλανήτης για δύο περίπου εβδομάδες παρακολουθούσε με αγωνία τον χορό των μεταλλίων.
Ο αθλητισμός είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του. Το ανθρώπινο σώμα αποδεικνύει πως μπορεί να καταρρίπτει όλα τα εμπόδια. Έχει την ικανότητα να προσεγγίζει την ταχύτητα του ανέμου, να αψηφά τη βαρύτητα, να δαμάζει το υγρό στοιχείο. Να γιατρεύει τις πληγές του. Οι αθλητές αυτού του επιπέδου δεν έφτασαν εκεί κατά τύχη. Ακολουθούν μια μακροχρόνια πορεία που συχνά είναι επίπονη και μοναχική, καθώς απαιτείται προσήλωση πειθαρχία και επιμονή σε έναν αποκλειστικό στόχο. Άλλωστε η ακρίβεια που απαιτείται είναι μέγιστη και το επίπεδο του ανταγωνισμού τόσο υψηλό που μόνο το ταλέντο δεν αρκεί.
Ο ολυμπισμός, όμως, δεν σχετίζεται αποκλειστικά με το θέαμα και τη σωματική δύναμη. Περικλείει απεριόριστη δύναμη ψυχής και ισορροπία πνεύματος και σάρκας. Δυσκολότερος αντίπαλος πολλές φορές δε θεωρείται ο συναθλητής, αλλά ο ίδιος ο εαυτός. Εκεί που η νίκη κρίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου και χιλιοστά του μέτρου, οι καλύτεροι διακρίνονται για την δυνατότητα τους να ξεπερνούν τα καθιερωμένα όρια και να ξορκίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες.
Κάθε τέσσερα χρόνια λοιπόν ο πλανήτης τρέπεται σε μια απέραντη γειτονία. Οι εθνικές και προσωπικές διαφορές δίνουν τη θέση τους στην ευγενή άμιλλα και στο συναγωνισμό. Ο αθλητισμός και η αγνή χαρά της συμμετοχής παραμερίζουν το ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις. Πρόκειται για μια γιορτή της πολυπολιτισμικότητας και της ισότητας, ισοδύναμη του ανθρωπισμού και της ανιδιοτέλειας. Ο νικητής δεν καθορίζεται από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας του, αλλά από την προσωπική του αξία.
Κερδίσαμε και άλλα στο Ρίο. Γνωρίσαμε καινούργια αθλήματα, συμμετοχές από νέες χώρες που την ύπαρξη τους αγνοούσαμε. Θαυμάσαμε τη δύναμη της Almaz Ayana, την χάρη της Simone Biles, τη σταθερότητα του Λευτέρη Πετρούνια, την αντοχή του Mohamed Farah. Νιώσαμε περήφανοι για τη χώρα μας και ίσως θυμηθήκαμε το πρόσφατο ή το αρχαιότερο παρελθόν μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι ο αθλητισμός είναι συνώνυμο της νεότητας και πως κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να μείνει ανυπέρβλητο.
Αναντίρρητα, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Ανταγωνισμοί, αδικίες, αποκλεισμοί, απαγορευμένες ουσίες δεν είναι σπάνια φαινόμενα και υπονομεύουν την χαρά της συμμετοχής και το ίδιο το ολυμπιακό πνεύμα. Υπονομεύουν όμως δεν ισοπεδώνουν. Η ανάγκη για ένωση των ανθρώπων υπό το πρίσμα του αθλητισμού έχει εδραιωθεί στη συνείδηση των ανθρώπων αιώνες τώρα. Η ολυμπιακή φλόγα θα ταξιδέψει ξανά μετά από τέσσερα χρόνια στην άλλη γωνιά του κόσμου μεταφέροντας νέα όνειρα και νέες ελπίδες.
Ρία Ροροπούλου