Ενα όνειρο είναι το κορμί σου…
Καθώς κοιμάμαι μέσα στην καθημερινότητα, κινούμαι και λειτουργώ λες και μου φτιάξανε την μοίρα μου, ξαφνικά αρχίζω και ταξιδεύω. Αλήθεια, ταξίδεψες ποτέ στην χώρα των ονείρων? Εκεί, που οι νεράιδες είναι λίγες και διαλεχτές. Εκεί, που το σώμα είναι η καλοσύνη της ψυχής. Εκεί, που το πρόσωπό σου αναδύει την ειλικρίνεια της καρδιάς σου.
Ταξίδεψες? Εγώ ταξίδεψα εκεί. Πήγα, ενώ δεν το είχα σχεδιάσει.
Ξέρεις, τα πιο ωραία ταξίδια είναι αυτά που δεν έχει σχεδιάσει κανείς !
Αυτά που έρχονται μόνα τους, χωρίς να τα προσκαλείς. Που σου γεμίζουν την ψυχή, ενώ πνίγεσαι απο έναν κόσμο που δεν κάνει όνειρα, γιατί δεν του το επιτρέπουν. Γιατί φοβάται να νιώσει εκτεθειμμένος μπροστά στα μάτια ενός ανθρώπου.
Πήγα για να συναντήσω μια νεράιδα. Αλλά για να φτάσω εκεί ο δρόμος ήταν μακρύς και δυσδιάβατος. Ήταν γεμάτος πέτρες και ξερόχορτα. Τα πόδια μου είχαν γίνει κόκκινα από το αίμα, αλλά εγώ επέμενα, γιατί ήξερα βαθιά μέσα μου πως η ν ε ρ ά ι δ α που έψαχνα βρίσκεται μόνο στα παραμύθια. Ξέρεις σε αυτά τα μικρά και γεμάτα εικόνες βιβλιαράκια, που μας μάθανε να φανταζόμαστε την ζωή σαν έναν όμορφο κήπο που όλοι είναι καλοί και ενάρετοι. Η μόνη αλήθεια σε αυτά τα παραμύθια ήταν οι νεράιδες. Γιατί καθώς περπάταγα ο δρόμος τελείωνε και δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου. Μέχρι που ο δρόμος τελείωσε δεν υπήρχε τιποτε άλλο παραπέρα εκτός απο έναν γκρέμο. Τρόμαξα και έκανα ένα βήμα πίσω.
Δεν άντεξα την λάμψη του γκρεμού και την σκοτεινότητά του.
Κοίταξα καλύτερα και είδα πως, ενώ πίστευα πως ενας γκρεμός ποτέ δεν σε αγκαλιάζει, αυτός ήταν ολάνθιστος. Με τράβηξε κοντά του, μου ψιθύρισε πως εκεί ανήκω και εγώ αμέσως άρχισα να κατεβαίνω ξεκινώντας απο την κορυφή. Είδα όλα τα λουλούδια που υπάρχουν στην γη λες και κάποιος πήγε σε όλο τον κόσμο και τα μάζεψε. Ξέρεις, το περίεργο ήταν η τοποθέτησή τους. Μελετημένη και προσεγμένη σαν ένα πίνακα του Van Gogh. Ενώ χάθηκα μέσα στις τόσες μονάκριβες μυρωδιές και στα ποικίλα χρώματα σήκωσα το βλέμμα μου και αντίκρυσα αυτό που μόνο ο δημιουργός του σύμπαντος μπορούσε να δημιουργήσει. Ήσουν εσύ εκεί κάτω στους πρόποδες αυτού του βουνού, στο τέλος του γκρεμού. Κατάλαβα, πως εσύ ήσουν ο γκρεμός. Απότομη, κάθετη και συνάμα γλυκιά και τρυφερή. Όνειρο Θερινής νυκτός. Τα χρώματα και οι μυρωδιές ήταν δικά σου.
Για μάτια είχες δυο πράσινα τριαντάφυλλα και τα μαλλιά σου ήταν γεμάτα μαργαρίτες. Συνέχισα να κατεβαίνω και ένιωσα κάθε σημείο του κορμιού σου. Ολο το σώμα σου ήταν γεμάτο λουλούδια: τουλίπες, καμέλιες, τριαντάφυλλα, ορχιδέες. Αλλά, ποτέ δεν ξέχασα, πως βρισκόμουν σε έναν γκρεμό! Πως μπορεί κάποια στιγμή να παραπατήσω και να χαθώ για πάντα. Αλλά το ρίσκαρα και σιγά-σιγά κοιτώντας πάντα την μορφή σου στο τέλος του γκρεμού και αγγίζωντας με κάθε μέρος του κορμιού μου το δικό σου κόρμι κατέβηκα. Με κοίταξες μα το βλέμμα σου πήγε αλλού, κοίταξες την καρδιά μου. Είχα και εγώ ένα λουλούδι εκεί. Στην αρχή δεν κατάλαβες και παραξενεύτηκες με την όψη του. Μετά κατάλαβες πως είναι το λουλούδι ζίνια. Γύρω από αυτό το λουλούδι (μου είπες) υπάρχει ένας μύθος: Λένε πως είναι ένα λυπημένο λουλούδι μα όταν ακούσει ένα τραγούδι ανθίζει και η ζωή του αλλάζει για πάντα. Τότε με αγκάλιασες και άρχισες να μου τραγουδάς ένα τραγούδι. Δεν κατάλαβα
τι έλεγες και σε κοίταξα με απορία. Τότε μου είπες να κάνω υπομονή και θα καταλάβω. Και όντως ύστερα απο λίγα λεπτά καταλάβαινα τι μου τραγουδούσες.
Μίλαγες σε μια γλώσσα που μόνο νεράιδες ξέρουν. Και την μαθαίνουν μόνο αυτοί που πιστεύουν στα όνειρα. Και την έμαθα, πίστεψα σε σενα, το λουλούδι μου άνθισε για πάντα και μαζί με αυτο η καρδιά μου. Τότε ο γκρεμός έγινε πεδιάδα και περπατήσαμε μαζί μέχρι την επιστροφή. Ζώντας για πάντα το δικό μας παραμύθι……
Ας γίνει λοιπόν αυτό το βήμα!
Ελάτε να πέσουμε στον γκρεμό για την νεράιδά μας, την ελευθερία μας. Και τότε ας είναι μία και μοναδική η στιγμή αυτή, που η ελευθερία θα τραγουδήσει σε μια γλώσσα που μόνο οι λεύτεροι θα καταλάβουν. Έχουμε χρέος προς τους απογόνους μας αλλά και προς τον εαυτό μας.
Χ.Β.