Οι τελικοί της ζωής μου

 

freeminds_champions league

Υπάρχουν πράγματα που γίνονται κάθε χρόνο και κάθε χρόνο θεωρούνται σημεία αναφοράς. Για παράδειγμα τα γενέθλια. Κάθεσαι και συζητάς πού έκανες τα γενέθλια σου το 2003. Ή αν την πρωτοχρονιά του 2013 βγήκες. Ένα από αυτά είναι και οι τελικοί του Champions League.

Χαζεύοντας τη λίστα των κατόχων, έπιανα τον εαυτό μου να συσχετίζει το ζευγάρι του τελικού με το που τον είδα και με ποιόν. Από τη σεζόν 1998-1999 που άρχισα να βλέπω επισήμως μπάλα (ναι τότε με την κεφαλιά του Κόντε) μόνο έναν τελικό δε μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ, αυτόν του 2012 Τσέλσι – Μπάγερν. Και δε μπορούσα να καταλάβω πως έγινε να μην τον δω. Τελικά θυμήθηκα πως ήμουν σε ένα πάρτυ, μιας που ο τελικός έπεφτε όπως σχεδόν κάθε χρόνο τότε κοντά στη γιορτή Κωνσταντίνου και Ελένης (σημαδεμένη γιορτή από τελικούς). Δε σχολιάζω πως όπως κι αν σε λένε ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΤΥ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ (ξέρεις εσύ). Όχι τίποτα άλλο έχασα και τα πέναλντι. Κανείς δε θέλει να χάνει τα πέναλντι.

Όλους τους άλλους τους έχω δει. Τα Μπαρτσελόνα-Μαντεστερ τα αγαπώ πιο πολύ γιατί είναι και οι ομάδες μου. Από το ένα θυμάμαι ότι μόλις είχαν τελειώσει οι πανελλήνιες και από το άλλο ότι κράτησα συλλεκτικό κουτάκι Heineken του Wembley. Τότε που το πήρε η Ίντερ (το οποίο σαν ανέκδοτο ακούγεται τώρα) μόλις είχα φτάσει Πάτρα. Το Ρεάλ-Βαλένθια 3-0 το είδα την άλλη μέρα στο βίντεο γιατί τότε με άφηναν να βλέπω μόνο το πρώτο ημίχρονο. Μετά ύπνο. Τελικά η μαμά μου στιγμάτισε τους πιο πολλούς τελικούς. Και στο Μάντσεστερ – Τσέλσι που έπεσε ακριβώς 21 Μαίου έκανε τραπέζι για τη γιορτή της. Και έιχα έγω την τηλεόραση ανοιχτή να βλέπω. Ε εγώ φταίω που πήγε το παιχνίδι στα πέναλντι; Τα πιο τέλεια πέναλντι βέβαια ήταν τα Μπάγερν- Βαλένθια με τον υπέρ-Όλιβερ Καν και τα Μίλαν-Γιουβέντους που ακόμα στοιχειώνουν τον Μπουφόν.

Όσο για τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς που έχουμε ζήσει…

1999 Μάντσεστερ-Μπάγερν

Λοιπόν αυτόν για κάποιο παράξενο λόγο τον θυμάμαι πολύ καλά. Το οποίο φυσικά είναι εντελώς παράλογο αφού τότε ήμουν 8 χρονών. Νομίζω φταίει που στο δεύτερο ημίχρονο η γιαγιά μου μου έβγαλε ένα δόντι και τις αναμνήσεις τις ξυπνάει ο τότε φόβος και τρόμος. Και μετά ήρθε το εκπληκτικό. Άντε να εξηγήσω στον 8χρονο εαυτό μου πώς η Γιουνάιτεντ πήρε την κούπα στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα με 2 γκολ. Πώς έγινε; Έτσι!

 

Όλα τα λεφτά το σοκ των παικτών της Μπάγερν που ποτέ ΜΑ ΠΟΤΕ δε συμπάθησα (συγγνώμη Σβαινστάιγκερ-σε θυμάμαι και από πάντα)!

2005 Μίλαν – Λίβερπουλ

Εδώ δε νομίζω ότι χωράνε λόγια. Το θαύμα της Πόλης (σ’αυτή την πόλη μόνο αθλητικά θαύματα γίνονται), ο τελικός των τελικών! Όποιος τον είδε δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Όποιος δεν τον είδε το μετανιώνει ακόμα. Πρώτο ημίχρονο η τηλεόραση είχε “χιόνια”, κοινώς δεν έπαιζε. Περίμενα λοιπόν υπομονετικά να φτιάξει. Κι εκεί που ήμουν έτοιμη να πάω για ύπνο απογοητευμένη η εικόνα επανέρχεται και ήταν αρχή δευτέρου ημιχρόνου και το σκορ στο 3-0 για τη Μίλαν. Ποιός τον περίμενε τέτοιο περίπατο. Ο Στίβεν Τζέραρντ όμως παίρνει την ομάδα του από το χέρι και σαν γνήσιος αρχηγός την οδηγεί στην ιστορική ανατροπή. Σημειώνει το 3-1 και φωνάζει στους φιλάθλους της Λίβερπουλ να ξεσηκωθούν. Μετά έρχεται το 3-2 και τέλος το 3-3 για την ολική επαναφορά. Ούτε οι ίδιοι οι παίκτες δεν πίστευαν τι έχει συμβεί και φαινόταν στα πρόσωπα τους. Υποστήριζα σε εκείνο το ημίχρονο τη Λίβερπουλ λες και ήταν η ομάδα μου από μικρή. Το ένστικτο του αδύναμου που όλους μας πιάνει στον αθλητισμό. Η Λίβερπουλ κερδίζει το τρόπαιο στα πέναλντι!Ανεπανάληπτο!Λυπάμαι αυτούς που όντως πήγαν για ύπνο στο ημίχρονο-ναι υπάρχουν τους έχω δει!

Και τώρα…See you in Milan!

Σταυρούλα Κουλίτση

Leave a Reply