Στη Αμερική της μεγάλης οικονομικής κατάρρευσης το 1929 δύο φίλοι αρκετά διαφορετικοί μετάξύ τους γίνονται οι δικοί μας πρωταγωνιστές. Ο Λένι μεγαλόσωμος αλλά πνευματικά καθυστερημένος,αγαθός και με καρδιά μικρού παιδιού και ο Τζώρτζ μικροκαμωμένος και έξυπνος.Αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο περιπλανούνται στους δρόμους και ψάχνουν δουλειά. Έχουν ένα κοινό ονειρο:να αποκτήσουν ένα κομμάτι γής και ένα δικό τους σπίτι.Είναι το μόνο φωτεινό σημείο μέσα στη μοναξιά και τη αποξένωση που βιώνουν.Βρίσκουν δουλειά και φαίνεται πλέον πως ο στόχος τους είναι πολύ κοντά.Όμως η τύχη δε θα τους χαμογελάσει.
Η νουβέλα του John Steinbeck που γνώρισε τη σκληρότερη διάσταση της ζωής των μεταναστών και τη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, υλικό το οποίο αποτύπωσε στο έργο του αυτό. Το “ανθρώποι και ποντίκια” γράφτηκε το 1937 και έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο θέατρο,στο κινηματογράφο και στη τηλέοραση. Ο συγγραφέας John Steinbeck μέσα από αυτά τα δύο πρόσωπα σε κερδίζει αμέσως, σε παρασύρει και σε κάνει να έχεις αγωνία μέχρι το τέλος.
Πρόκειται για μια ιστορία που τη συνθέτουν τα χρώματα της μοναξιάς,της απογοήτευσης,της φιλίας και τέλος της ελπίδας για ενα καλύτερο μέλλον. Όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μια ιστορία διαψευσμένων ονείρων…Ο Στάινμπεκ μέσα από τη χαρακτηριστική άμεση και απλή γραφή του και αφήνει τους χαρακτήρες του να μιλήσουν οι ίδιοι. Κι αν αφουγκραστείς τα λόγια τους, αλλά κυρίως αν ταξιδέψεις στα λόγια τους και νιώσεις τη σημασία που ᾽χουν όσα οι ίδιοι δεν μπορούν να πουν γιατί ᾽ναι απλοί άνθρωποι, τότε νιώθεις την επίδραση που ᾽χουν οι απέραντες αμερικανικές εκτάσεις πάνω στον άνθρωπο. Απεραντοσύνη της απελπισίας. Απεραντοσύνη της μοναξιάς. Αλλά κι απεραντοσύνη της φιλίας. Οι ήρωες του Στάινμπεκ, λιγομίλητοι, τρωτοί και στερούμενοι μόρφωσης, συγκρούονται, σαν τραγικές φιγούρες, καθημερινά με μια πραγματικότητα που διαψεύδει τις κρυφές επιδιώξεις τους και επιτάσσει τον σκληρότερο εαυτό τους, για να αναδειχτούν μέσα από αυτή την άνιση σύγκρουση εντέλει σε κοινωνούς μιας ιδιαίτερης ανθρωπιάς και ενός σπάνιου ήθους.
Απόσπασμα έργου
Ο Λένι είπε: «Πες πώς θα ‘ναι όταν θα ΄χουμε τη γη μας».
Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν’ ακούσει τους μακρινούς ήχους. Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού. «Κοίτα πέρα από το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω, ώστε σχεδόν να το δεις».
Ο Λένι γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς την αντίπερα όχθη της λίμνης και ψηλά προς τις σκοτεινιασμένες πλαγιές των Γκάμπιλαν. «Θα ‘ χουμε λίγη γη» άρχισε ο Τζορτζ.. Έβαλε το χέρι στην πλαϊνή του τσέπη κι έβγαλε το λούγκερ του Κάρλσον.
Και αν αναρωτιέστε γιατί αυτό το βιβλίο να αποτελεί βιβλιοπρόταση;
Η απάντηση είναι απλή, γιατί, το έργο δεν το συνθέτουν ούτε η πλοκή, ούτε η αφηγηματική μαεστρία, αλλά που ο συγγραφέας φτάνει στο στο στόχο του με το να περιγράφει ρεαλιστικά τον ανθρώπινο κόσμο. Και επιπλέον στο τέλος σκοτώνει το Λένι,το αποβλακωμένο παιδί που το προστάτευε θέλοντας να δείξει πως ο άνθρωπος ανοίγει νέους ορίζοντες όταν αφανίζει αυτό που λέγεται εμπόδιο και που δεν τον αφήνει να φτάσει επιτυχία, ότι μπορεί να σημαίνει επιτυχία και όνειρα για τον καθένα.
Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει γίνει η μεγαλύτερη μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα. Τζον Στάινμπεγκ- (από το “ Άνθρωποι και Ποντίκια”)
Βρείτε όλο το έργο ΕΔΩ
Αλεξάνδρα