Παραδόξως, το πρωινό της Δευτέρας, αν και αρχή της εβδόμαδας, ήταν χαλαρωτικό. Είχα ανοίξει τις κουρτίνες για να μπεί ο ήλιος, τα παράθυρα, είχα κάνει ένα ζεστό μπάνιο και χάζευα από το μπαλκόνι τους περαστικούς που έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους.
Άλλοι έβγαιναν στις βεράντες τους και χαιρετούσαν εγκάρδια με μια ζεστή καλημέρα τους γείτονες που περνούσαν κάτω απ’τα σπίτια τους, κουβαλώντας τα ψώνιας τους. Άλλοι συζητούσαν στο πεζοδρόμιο τα νέα τους, για τα παιδιά τους, που με τόση περηφάνια τους χάριζαν χαρές και επιτεύγματα.
Το βλέμμα μου έπεσε σε ένα γεράκο ταλαιπωρημένο, με βαθιές ρυτίδες, ο οποίος καθόταν καθισμένος μπροστά στην πόρτα ενός παλιού Αρχοντικού, στην επόμενη γωνία του δρόμου. Μέτραγε κάτι ψιλά με τόση αφοσίωση, σαν να ήταν το πολυτιμότερο πράγμα που είχε. Αναρωτήθηκα τι να σκεφτόταν, αν είχε ποτέ ονειρευτεί, αν κάποιο όνειρο κάποτε τον είχε κάνει ευτυχισμένο, αν η νεότητα που είχε του είχε χαρίσει όμορφες στιγμές, αν η ζωή του είχε βάσανα ή αν τα είχε, να διατηρούσε το ζεστό χαμόγελό του.Οι σκέψεις μου είχαν πάρει φωτιά κάνοντας χίλια δύο σενάρια γι’αυτό τον άνθρωπο.
Έκανα μια μικρή αναδρομή στα δικά μου όνειρα, τις στιγμές που είχα ευκαιρία να χαμογελάσω και δεν το έκανα, τα όνειρα που άφησα ανεκπλήρωτα ή ανολοκλήρωτα δίνοντας ίσως ψεύτικες δικαιολογίες στον εαυτό μου για να αποφύγω το στόχο μου. Όλο αυτό το συνοθύλλευμα και τον καταιγισμό διακόπηκε από μια γνώριμη, μια οικεία στα αυτιά μου μουσική μελωδία.
Κοίταξα στο δρόμο και προς μεγάλη μου έκπληξη μια μικρή λατέρνα διέσχιζε το δρόμο που έβλεπε το παράθυρό μου. Έπαιζε ένας κύριος συνοδευόμενος από ένα αγοράκι γύρω στα 15 χρόνια. Κρατούσε το ντέφι του με τέτοια λαχτάρα κάθε φορά που κάποιος έριχνε μέσα του τα κέρματα κουδουνίζοντας το εσωτερικό του. Από τον τρόπο που κοιτούσε καταλάβαινα ότι κάπου φυλακισμένα υπήρχαν όνειρα τα οποία δεν του επέτρεπε κανείς να τα ξεστομίσει, να τα γευτεί, να τα σκεφτεί. Έτσι λοιπόν τα βράδια που κανείς δεν το έβλεπε, το παράπονο το κατέκλιζε αφήνοντας τον εαυτό του να τρέχει μέσα τους για να μπορέσει να κοιμηθεί. Όπως ο ήρωας στο «Ένα παιδί μετράει τ’άστρα».
Η μικρή λατέρνα έπαιζε τόσο ήσυχα την Οδο Ονείρων του Χατζηδάκη που ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση τόσο του παιδιού όσο και του γεράκου στα σκαλιά του Αρχοντικού.
Η σκέψη μου επανήλθε σε τροχιά καθώς συλλογιζόμουν πόσες φορές κρυφά και δειλά αναζητήσαμε την Οδό Ονείρων, αυτή την οδό που ξεφύτρωνε σε όλες τις γωνιές της πόλης για να ψαχουλέψουμε τα όνειρα που κρύβαμε πίσω από ανοιχτά παράθυρα,πίσω απο τα λουλούδια που άνθιζαν κάθε άνοιξη στα ίδια σημεία. Πίσω από πόρτες που άνοιγαν μόνο όταν εμείς βάζαμε αθώα το χέρι στο χερούλι για να κρυφοκοιτάξουμε και να νιώσουμε ασφαλείς που τα όνειρά μας ήταν εκεί, με ένα φόβο μην τυχόν μας πιάσουν και μας τιμωρήσουν που επιτρέψαμε το μυαλό μας να τα αγγίξει.
Η οδός ονείρων δεν είναι συγκεκριμένος δρόμος, δεν υπάρει για να τον περπατήσεις, για να τον δεις ή να τον θαυμάσεις γιατί βρίσκεται στους εσωτερικούς μας λαβύρινθους. Σε αυτούς που εμείς δημιουργήσαμε, που με κόπο διαλέξαμε τα χρώματά τους και ποτίσαμε τα άνθη τους, που χορέψαμε στα σοκάκια τους, σαν απαίδευτοι εραστές και γελάσαμε στην σκέψη μην μας περάσουν για τρελούς που ονειρευόμαστε.
Τα όνειρα θέλουν φως για να ζήσουν,θέλουν φροντίδα και σημασία…πολλή σημασία για να πραγματοποιηθούν. Κρατάνε τις υποσχέσεις τους ακόμα και όταν τα γεμίζεις με σκοτάδι και φθόνο. Να τα επισκέπτεσαι όσο πιο συχνά μπορείς γιατί αγριεύουν σαν τ’αγκάθια των τριαντάφυλλων επειδή τόλμησες να τα αφήσεις απότιστα, να τα ξεχάσεις, αφήνοτας την Οδό Ονείρων να μαραζώσει και να αδειάσει κρύβοντας τα χαμόγελα και την φασαρία.
Μην αφήνετε την Οδό Ονείρων να ερημώνει, να χάνει τα χρώματα, τα αισθήματά της, τη ζεστασιά της. Θυμηθείτε πως όταν νιώθετε μόνοι πάντα βρίσκεται καταφύγιο στους μικρά της δρομάκια. Εκείνη πλημμυρίζει την ψυχή σας μελωδίες και αρώματα όταν η ζωή φαίνεται γκρίζα.
Να της δίνετε χρόνο, σεβασμό, να την αγκαλιάζετε και θα δείτε πως θα βρει τον τρόπο να σας ανταμείψει.Όπως λέει και ο Μικρός Πρίγκηπας, στο εξαίρετο βιβλίο του Antoine de Saint Exupery:“Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριανταφυλλό σου που το έκανε τόσο σημαντικό”.Έτσι είναι και η Οδός Ονείρων λοιπόν, θέλει αγάπη και χρόνο!!