Με αφορμή τα γεγονότα όχι μόνο του πρόσφατου τηλεοπτικού εμπορίου αλλά και της διπλανής πόρτας γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ο ρατσισμός επικρατεί ιδεολογικά και πρακτικά στις μέρες μας.
Μεγαλόστομες και στολισμένες διακηρύξεις υπέρ αυτού ξεπερνούν σε ένταση διόλου σπάνια τις αντιρατσιστικές καμπάνιες ενώ καθημερινά τραγικά περιστατικά επιβεβαιώνουν ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας ζει και κινείται κατά πολύ με γνώμονα τον εγωισμό, την υπεροψία συμπλέγματα και τα στερεότυπα.
Θύματα των αποκυημάτων του αισχρού και θλιβερού φαινομένου όχι μόνο ενήλικες αλλά και αθώα παιδιά, που άλλοτε πλήττουν και άλλοτε πλήττονται καθώς κάποιοι φρόντισαν να τα διαπαιδαγωγήσουν υπέρ της προσωπικής τους υπεροχής αλλά κυρίως να τα στρέψουν κατά της όποιας διαφορετικότητας.
Αποτασσόμενη τις διακηρύξεις περί δήθεν αλληλεγγύης, με αποκλειστικό στόχο το κέρδος και το μηδενισμό των πάντων, οφείλω να παραδεχτώ ότι η χώρα που ζω με πληγώνει, όχι απλώς γιατί δεν σέβεται τον συνάνθρωπο και τις ανάγκες του αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν έμαθε να αγαπάει και να χωράει το διπλανό χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Δεν έμαθε να μπαίνει στη θέση του άλλου, ούτε και να ανέχεται. Φυσικά, δεν παραβλέπω τις εξαιρέσεις και από τις δύο πλευρές.
Όμως, νιώθω πια ότι κούρασαν οι μανιώδεις πράξεις διωγμού των μεταναστών, η κακοποίηση των γυναικών και η διαπόμπευση των ομοφυλοφίλων σε μία χώρα που δεν κουράστηκε ποτέ να παλεύει για τα δικαιώματα και την ελευθερία της. Συντρίβει το γιουχάισμα των παχύσαρκων και η περιθωριοποίηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες από ανθρώπους που δίδαξαν την οικουμένη από αρχαιοτάτων. Εκπλήσσει η απονιά απέναντι στους δεινοπαθούντες και εμπερίστατους αδελφούς από πολίτες που εξορίστηκαν, διώχθηκαν, κινδύνευσαν σε περασμένα χρόνια και σίγουρα πονάει απελπιστικά ο ρατσιστικός πόλεμος των ημερών υποκινούμενος από ‘’ ήρωες’’ που πολέμησαν και πολεμήθηκαν .
Οι ίδιοι άνθρωποι δεν πρέπει να αφήσουν τα προσωπικά, κοινωνικά και πολιτικά τους προβλήματα να τους αυτό-διαβρώσουν και να τους κάνουν υπάνθρωπους. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Η ανθρωπιά ζει μέσα μας, όπως και η αγάπη. Ήρθε η ώρα να κάνουμε τον άνθρωπο πιο άνθρωπο… Μπορούμε!
Ανδριάνα Δημητρίου