Ένας ακόμη λόγος που μπορεί να οδηγήσει στην άκρατη αυταρέσκεια είναι το αίσθημα κατωτερότητας που δύναται να αποτελέσει αφορμή δημιουργίας μιας γραμμής άμυνας, ώστε υποβιβάζοντας τον καθένα που μας περιβάλλει να τονώνουμε το «εγώ» μας.. Ένα «εγώ» που επιθυμεί να ανθυποβάλει το ίδιο σε μια κατάσταση που ξεπερνά τα όρια της αυτοπροστασίας και αρνείται πεισματικά να δεχτεί καθετί διαφορετικό, να το νοιαστεί, να το αγαπήσει και να φτάσει σε μια αλλιώτικη και πιο ολοκληρωμένη έκδοση του… το «εμείς». Αγαπιέται και δε μπορεί να αγαπήσει ή συγκρατεί τον εαυτό του και δε του επιτρέπει να αφεθεί, να δοθεί, να δείξει σημάδια αδυναμίας απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Πεισμώνει, εμφανίζει πρόδηλα τα σημάδια του εγωισμού και δε σηκώνει το κεφάλι να σε κοιτάξει κατάματα, με ένα βλέμμα που δεν υποδηλώνει ούτε δύναμη, ούτε ανωτερότητα, ούτε υπεροψία, μα με ένα βλέμμα που φτάνει βαθιά μες την ψυχή εξουδετερώνει τη σκληρότητα και οδηγεί στην ειλικρινή και απογυμνωμένη από εγωπαθητικά μικρόβια επικοινωνία.
Πώς καταπολεμάται , λοιπόν, αυτή η κατάσταση; Αν παραμείνει έτσι τότε δεν υφίσταται ο κίνδυνος ο άνθρωπος – «φορέας» να αποξενωθεί, να πληγώσει τους γύρω του, να οδηγηθεί σε μια έρημο συναισθημάτων όπου μόνη όαση και λύτρωση είναι να αγαπήσει και να δείξει αληθινό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό του;
Αρκεί άραγε η συνειδητοποίηση της αξίας που έχει η αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις που εμφανίζεται , σε όλο το μέγεθος και το μεγαλείο της; Κατά τη διάρκεια της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με ποικίλα συναισθήματα και πολλές φορές μένουμε έκπληκτοι μπροστά στη διαφορετικότητα τους. Ενώ έρχεται το σημείο που είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι έχουμε βιώσει κάθε υπαρκτό συναίσθημα, νιώθουμε ξαφνικά κάτι πρωτόγνωρο που δε μπορούμε να το συγκρίνουμε με ότι έχουμε αισθανθεί στο παρελθόν.
Η εγωπάθεια, ως λατρεία του εαυτού μας, πρέπει να αντιμετωπισθεί μέσω της αποδοχής ότι τέλειο θνητό πλάσμα δε δύναται να υπάρχει. Αν παρατηρήσουμε προσεχτικά τον εαυτό μας στον καθρέφτη θα διακρίνουμε ατέλειες, όπως ατέλειες θα διακρίνει και το λεγόμενο μοντέλο, διότι κι αυτό είναι μοντέλο βάση των δεδομένων που ισχύουν σε μια κοινωνία μια συγκεκριμένη περίοδο. Σε μια κοινωνία, όπου η τεχνολογία έχει δύναμη να επιβάλει έμμεσα οποιοδήποτε πρότυπο .
Παραπέρα, η εγωπάθεια είναι και λατρεία του εσωτερικού μας κόσμου. Και οι ατέλειες προεκτείνονται κι εκεί. Ένας άνθρωπος που αποκλείει την πιθανότητα κάποιος άλλος να έχει επάνω του ένα πλεονέκτημα που ο ίδιος δεν έχει, είναι ήδη φανερό πως έχει ένα ψεγάδι. Αδυνατεί να δεχτεί τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου.
Μάθημα διαχρονικό….: Είμαστε όντα με βούληση, που μέσα από το εγώ δε μπορούμε να φτάσουμε στην ολοκλήρωση του εαυτού μας ούτε να ανακαλύψουμε τη μαγεία της συνύπαρξης, της συντροφικότητας, της φιλίας, της αγάπης….
Α.Γ