Με αγάπη, στη γειτονιά μου.

Μένω σε μια περίεργη γειτονιά. Που όταν ξημερώνει ακούς γάτες να φωνάζουν και σκύλους να τις αναζητούν. Τραγούδια από σπουργίτια που αποφασίζουν να μάθουν τη ζωή και από ανθρώπους που τις πρώτες πρωινές ώρες γυρίζουν στο κρεβάτι τους με μια γεύση κρασιού και αέρα. Στη γειτονιά που μένω το πρωί βλέπεις πάγκους στημένους στο δρόμο με φρούτα και λαχανικά. Στη γωνία θα δεις τον πάγκο των λουλουδιών και θα θέλεις σίγουρα να τα βγάλεις μια φωτογραφία, σαn να ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο χρόνο.
freeminds κουκακι

Μένω στο Κουκάκι. Στην ‘μποεμ γειτονιά’ όπως την αποκαλούν πολλοί. Είναι μια γειτονιά που ο θόρυβος και η ησυχία επικρατούν μαζί. Αυτό εξαρτάται κάθε φορά από το τι έχεις εσύ ανάγκη. Μπορείς να βρεις σιωπή μέσα στους ανθρώπους που θα περπατάνε στο δρόμο μαζί σου, και γαλήνη. Τα σκυλιά που θα συναντήσεις θα είναι συνήθως χαρωπά. Κι ας μην έχουν λουρί. Ξέρουν αυτά το δρόμο προς του Φιλοπάππου. Και είναι ευτυχισμένα.

2Εάν επιθυμείς ζωηρά σημάδια ζωής μπορείς να κατευθυνθείς προς τα μικρά καφέ στον πιο κάτω δρόμο από το σπίτι σου. Εκεί θα βρεις φοιτητές και μεγάλους να συζητούν, να παίζουν τάβλι και να πίνουν καφέ καθισμένοι σε χρωματιστές καρέκλες. Θα φας παγωτό από το γωνιακό περίπτερο και θα πάρεις και μια μπύρα να τη πιείς στο παγκάκι. Που θα κάτσεις ένα βράδυ που θα έχεις μελαγχολήσει. Και η γειτονιά θα είναι η συντροφιά σου.

Μέσα από τα μάτια του μικρού μου εαυτού η διαδρομή προς την Ακρόπολη φάνταζε βαρετή, χρονοβόρα. Όχι πια. Καθώς διασχίζω τη Βείκου, το δρόμο που αν τον ακολουθήσεις σε βγάζει στο ‘καινούριο μουσείο της Ακρόπολης’ όπως σε ρωτούν συνέχεια οι τουρίστες, βλέπω πράγματα που παλιά δε παρατηρούσα. Τα σπίτια δεν είναι τόσο μουντά όσο νόμιζα κι ας μην είναι όλα τους νεοκλασικά και καλοδιατηρημένα. Και οι πολυκατοικίες στο Κουκάκι έχουν τη χάρη τους. Αντλούν δύναμη από την ύπαρξη τους την ίδια στους δρόμους αυτούς.

Περπατώντας για λίγη ώρα συνειδητοποιώ πως μένω σε ένα όμορφο μέρος. Ο σκύλος κάνει τη βόλτα του και εγώ μαζί του κοιτάζω ξανά τα σπίτια γύρω μου. Αυτή τη φορά από τον πάνω δρόμο, κάτω από τον περιφεριακό. Στον οποίο θα υπάρχει το ιδιαίτερο σπίτι με τα διαφορετικά πλακάκια για μπογιά στους τοίχους και τον μάγειρα στην είσοδο να σε χαιρετάει σε βροχή και σε ζέστη. Με τα δέντρα κι ας μην είναι δάσος, να σου θυμίζουν πως υπάρχει χλωρίδα σε αυτή τη σκοτεινή πόλη που λέγεται Αθήνα. Που την αγαπάς όμως, όπως και να χει. 

Το καλοκαίρι θα το αγαπήσω πιο πολύ το μέρος αυτό. Γιατί θα έχει μυρίσει καλοκαίρι, μπάνια στη θάλασσα, άμμος στα μαλλιά σου πρωτού καλά καλά μπει ο πρώτος μήνας της εποχής αυτής. Η θάλασσα αν καθίσεις να ακούσεις βρίσκεται πολύ κοντά σου και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάτσεις στη ταράτσα σου και να περιμένεις. Μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή να φύγεις. Να αποδράσεις. Η ζέστη αγαπάει τη γειτονιά μου γιατί δυσκολεύεται να φύγει κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Δεν λυπάσαι όμως γιατί αγαπάς τη ζέστη που αγαπά τη γειτονιά σου.

Και αγαπάς το γεγονός ότι μπορείς να πας μέχρι τα Πετράλωνα με τα πόδια, κι ας είναι πολύ αργά. Θα σε γυρίσει ο ξάδερφος σου που μένει απέναντι σου. Και θα φοβάστε μαζί.
Κι αν σου έχει λείψει η Πλάκα, μπορείς να τη βρεις ανα πάσα στιγμή κι αυτή με τα σανδάλια σου. Αρκεί να σου αρέσει να περπατάς λίγο ακόμα μέχρι να φτάσεις στο Σινέ Παρί και να σκαρφαλώσεις στο ταρατσάκι του να δεις μια καλοκαιρινή ταινία. Και μετά να κάνεις μια βόλτα στο Θησείο όπου θα φας ζεστό καλαμπόκι και θα θυμηθείς τα παιδικά καλοκαίρια σου στο εξοχικό.

Άνθρωποι αλλόκοτοι, διαφορετικοί κατοικούν σε αυτή τη γειτονιά. Που κάθε φορά που συναντιούνται στο δρόμο χαμογελούν, γιατί γνωρίζονται από το προχτεσινό πάρτυ στη ταράτσα. Και από το πρωινό στο μπαλκόνι, με τις βουκαμβίλιες.

freeminds

Με αγάπη, στη γειτονιά μου. 

Ν.Α.

Leave a Reply