Λίγες Σκέψεις για τη Μόρια…

Η κόλαση φανέρωσε ένα απο τα πολλά ονόματά της: Μόρια.

Ο εφιάλτης κάθε μάνας ομολογείται με μια λέξη: Μόρια.

Αγκάθινα στεφάνια περασμένα στα παιδικά κεφάλια είναι πλεγμένα μ’ έναν ήχο: Μόρια.

morias

Η Μόρια, ίσως ο μεγαλύτερος προσφυγικός καταυλισμός της Ευρώπης, πριν απο λίγες ώρες καταστράφηκε ολοσχερώς απο φωτιά που ξέσπασε λόγω άγνωστης αιτίας, όπως δηλώνουν επίσημα ενημερωτικά δελτία. Κάποιοι υπαινίσσονται ότι οι φωτιές ξεκίνησαν εσκεμμένα. Ίσως.

Ευθύνες επιρρίπτονται σαν βόμβες αριστερά και δεξιά. Άνθρωποι που κοιμούνται με την προσφυγιά για μαξιλάρι, τον φόβο και την ανασφάλεια για σεντόνι γίνονται μπαλάκι πολιτικών αντιπαραθέσεων και συμφερόντων. Χιλιάδες εξαθλιωμένες ψυχές. Χιλιάδες πεινασμένα στόματα περιμένουν ψίχουλα ανθρωπιάς και αλτρουισμού. Κι εκεί, κάτω απο τον ίσκιο της πείνας και της απόγνωσης, η δυστυχία γεννοβολά ανενόχλητη άκρατο θυμό, βία και φωτιές, πολλές και μεγάλες φωτιές.

Μια φωτιά που γεννιέται και θρέφεται κάθε λεπτό απο τη δυστυχία δύσκολα σβήνει.

Αυτές οι φωτιές δεν ισοπεδώνουν μόνο ό,τι βρεθεί μπροστά τους αλλά απανθρακώνουν την ανθρώπινη υπόσταση και δε σταματούν ποτέ να καίνε τα σωθικά των ανθρώπων που τις είδαν να φουντώνουν, ανεξαρτήτου “στρατοπέδου”, ανεξάρτητα αν είναι ντόπιοι ή ξένοι, αφού η φωτιά δε κάνει διαχωρισμούς.

Γεωργία Καλπαζίδου