‘’Και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις…‘’. Αριστουργηματικά ο μεγάλος ποιητής Κ.Π.Καβάφης, περί το 1913, θα μας υποδείξει την έννοια της ηθικής κοινωνικής στάσης και της μετρημένης ζωής. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, αναρωτιέμαι, αν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης, αν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος εξευτελισμός της ίδιας της ζωής.
Έχεις μεγαλώσει και συ και το ξέρω, ξέρω πως έχεις δει και συ μικρές ψυχές να περιπλανιούνται στους δρόμους ζητώντας λίγα χρήματα ‘’ανθρωπιάς ‘’. Σκέφτεσαι:« Να δώσω η όχι;» Φοβάσαι και αμφιταλαντεύεσαι. «Θα κάνω απλά μια τρύπα στο νερό», λες. «Θα συμβάλω στην παιδική εκμετάλλευση»,λες. Άλλος πάλι, θα προσφέρει ότι μπορεί. Γιατί; Γιατί φοβάται τις συνέπειες που μπορεί να υποστεί αυτό το μικρό παιδί. Είπα Παιδί; Και όμως, δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ζήσει σαν παιδί. Το σκέφτεσαι και πάλι, ξανά και ξανά, μέχρι που θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Άργησες στη δουλειά. Τρέχαααα.
Οπ! Κοιτάς και ξάφνου…. η Βουλή. Θυμώνεις. Πάλι διαδήλωση, σκέφτεσαι, και συ έχεις αργήσει. Πρέπει να προλάβεις . Μα οι άνθρωποι αυτοί δεν σταματούν να φωνάζουν εξαγριωμένοι, θυμωμένοι. Θυμωμένοι με τη τεχνοκρατία, με τα λάθη του κάθε πολιτικού και του διόλου ανθρωπιστικού συστήματος διακυβέρνησης. θυμωμένοι και μ΄ εσένα που δεν ψήφισες, με εμένα που πάλι στηρίχτηκα σε ‘’κενά‘’ λόγια , φρούδες ελπίδες, σύννεφα και νεφέλες. Θυμωμένοι και με αυτούς ακόμα, που δεν προνόησαν, βολεύτηκαν, δεν σκέφτηκαν καθαρά.΄΄Είχαν επιλογή άραγε’’;, σκέφτεσαι και πάλι κοιτώντας το κόκκινο φανάρι περιμένοντας.
Δύσκολη μέρα στη δουλειά, ξεχάστηκες και πάλι. Θες απλώς να πας σπίτι να αναπαυτείς. Μπαίνεις στο μετρό. Έκαναν και κει αλλαγές …για δες!!. ‘’Γίναμε Ευρωπαίοι’’ λέει ειρωνικά ο κύριος μπροστά σου, ενώ παράλληλα ο ηλικιωμένος παππούς προσπαθεί να καταλάβει πως στο καλό λειτουργεί το περίτεχνο μηχάνημα που θα του επιτρέψει την είσοδο προς το μετρό. Δεν υπάρχει κανείς να τον βοηθήσει…τσάμπα Ευρωπαίοι!
Επιτέλους φτάνεις στο σπίτι. Ησυχία, χωρίς τρομαγμένα βλέμματα και φευγαλέες μεν αλλά άκρως ψυχοφθόρες σκέψεις. Μετά, ψύχραιμος θα ανοίξεις το ‘’μαύρο κουτί‘’. Έχεις ακούσει ότι προπαγανδίζει , διαμορφώνει συνειδήσεις και αμαυρώνει τις ψυχές αλλά δεν έχεις άλλη διαφυγή. Εκεί, θα σε περιμένει ο αυστηρός και επιβλητικός ‘’κουστουμάτος ‘’ παρουσιαστής, που θα σε κατακλίσει με βαρύγδουπους τίτλους και αιματηρές εικόνες.
‘’Σοκάρει εικόνα 19χρονης που έπεσε θύμα βιασμού …’’
‘’Χωρίς Γιατρούς παραμένουν τα νησιά ….’’
‘’Απόπειρα ληστείας σε τράπεζα από αλλοδαπό …’’
‘’θύμα εκφοβισμού …. Αυτοκτόνησε….’’
Επόμενο θέμα τα πολιτικά. Ο μπαμπάς σου συνεχίζει να απευθύνεται στην τηλεόραση και να φωνάζει κάθε μα κάθε φορά, λες και νομίζει ότι η φωνή του μπορεί να διαπεράσει το άψυχο γυαλί. Σου θυμίζει τους ανθρώπους που κραύγαζαν έξω από τη βουλή. ‘’Μνημόνια, φόροι, κατασχέσεις, οικονομικοί πόλεμοι, διαφθορά και φυλακίσεις‘’.
Προβληματίζεσαι,το ξέρω, το κάνεις και συ. Ποιόν να πιστέψεις και πού να απευθυνθείς;
Πας στο δωμάτιο. Η αδερφή σου διαβάζει. Δίνει πανελλήνιες και πρέπει, πρέπει να τα καταφέρει γιατί τι θα απογίνουν οι κόποι του μπαμπά και της μαμάς; ΤΟΣΑΑ χρήματα ΤΟΣΗ προσπάθεια … Είναι χαμένη στις σελίδες και στις σκέψεις …Δεν είναι εδώ , δεν ξέρει να σου πει. Είναι χαμένη στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Τρικούπη και του Βενιζέλου, ενώ παράλληλα σιγοψιθυρίζει αρχαία κείμενα και συντάσσει λατινικές προτάσεις. Αύριο λέει θα γράψουνε έκθεση για την παιδική εργασία, αυτή που αντίκρισες ο ίδιος το πρωί . Εκείνη όμως δεν προβληματίζεται, τα ξέρει . Τα αποστήθιζε προχθές μέχρι αργά. Πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσει τις φράσεις: «λατρεία της ύλης », «κρίση αξιών» και «παραβίαση δικαιωμάτων του παιδιού». Μετά θα πρέπει να μάθει ποιοι είναι οι τρόποι πειθούς του κειμένου και θα ναι προετοιμασμένη … Να ξέρει άραγε τί σημαίνουν αυτές οι λεξούλες που γράφει αδιάφορα και μηχανικά; Να ξέρει άραγε ότι αυτές οι ‘’τυποποιημένες‘’ φράσεις για κάποιους ηχούν άκρως πραγματικές ; Ίσως να μην ξέρει….
Στη συνέχεια επιστρέφεις στο σαλόνι σκεπτόμενος και σκυθρωπός. Παρόλα αυτά, ο ‘’κουστουμάτος ‘’ κύριος του ‘’ επικίνδυνου’’ μαύρου κουτιού συνεχίζει να εκφωνεί ειδήσεις. Ο μπαμπάς συνεχίζει να φωνάζει. Τίποτα δεν άλλαξε…
Μα όλα αυτά δεν είναι γεγονότα που πρέπει να σου μαυρίζουν τη ψυχή, δεν είναι άλυτες εξισώσεις με περιέργους συντελεστές. Είναι εκεί για κάποιο λόγο. Ίσως για να σου πουν ότι μπορεί ο καθένας ατομικά να βοηθήσει και εσένα και το παιδί και τον παππού στο μετρό και εμένα και αυτούς τους τόσους άλλους. Ίσως είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι εσύ τουλάχιστον, ‘’Και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις…‘’
Έλενα Ανδρεάτου