Ο καθρέφτης της ψυχής

Πόσες φορές την ημέρα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη; Δέκα-είκοσι φορές; Που ποτέ δεν είναι αρκετές. Και για πόση ώρα κοιταζόμαστε τη φορά; Για μερικά φευγαλέα δευτερόλεπτα ή για κάποια μακρόσυρτα λεπτά αυταρέσκειας ή αυτοαπογοήτευσης; Και πώς είμαστε τόσο πολυμήχανοι στο να επιστρατεύουμε και την τελευταία ρανίδα της φαντασίας μας στο να ανακαλύπτουμε τρόπους να ξεγελάσουμε-αν όχι να ξεπεράσουμε-ταυτήν την αυτοαπογοήτευσή μας… Αυτοί οι τρόποι μπορεί να είναι η εξερεύνηση της γεωμετρίας του προσώπου και του σώματός μας, δοκιμάζοντας όλο το εύρος των κολακευτικών γωνιών και στάσεων του, η διάφοροι συνδυασμοί ενεργοποίησης των μυών του προσώπου προς αλλαγή εκράσεων και η αφελής κατανόηση της οπτικής φυσικής… Πόσο ανεκτικοί και επιφανειακώς επικριτικοί είμαστε στην εξωτερική μας εικόνα, αλλά και πόσο εφευρετικοί είμαστε στο να ανακαλύπτουμε σε λίγα δευτερόλεπτα τρόπους για να κατευνάσουμε την απογοήτευσή μας για το είδωλο που βλέπουμε και όχι για το είδωλο που θέλουμε.

mirror soul

Τι θα γινόταν όμως αν οι καθρέφτες έδειχαν το είδωλο του χαρακτήρα μας και όχι του σώματός μας; Αν το είδωλο αυτό ήταν μια υλική απεικόνιση του εσωτερικού κόσμου, του συνοθυλεύματος των πιο μύχιων σκέψεων, φόβων και βιωμάτων, της ψυχής. Τι μορφή θα είχε άραγε; Θα ήταν βλέπαμε έναν έγκλειστο δαίμονα ή τον προσωπικό μας άγγελο; Θα αντέχαμε τη θέαση ενός αποκρουστικού πλάσματος και πώς θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε την αβάσταχτη ασχήμια του με μία απλή στρέψη του κεφαλιού ή με ένα χαμόγελο; Όχι, το χαμόγελο απλώς θα αποκάλυπτε τις πιο βαθιές πληγές αυτού του πλάσματος. Και όμως, θα μπορούσαμε να εκπλαγούμε από το πόσο όμορφοι εμφανισιακώς άνθρωποι εσωτερικώς πλημμυρίζουν από ασχήμια, οι χαμογελαστοί και ευγενείς ταλανίζονται από το βάρος της εσωτερικής θλίψης και νέοι σε απόλυτα χρόνια είναι ήδη γερασμένοι ή και νεκροί μέσα τους και αντιστρόφως.

Ο άνθρωπος θέλγεται από την ομορφιά και την επιδιώκει. Έχει αναπτύξει τις πέντε αισθήσεις του για να μπορεί να αφουγκράζεται, να οσφρίζεται, να βλέπει, να γεύεται και να αγγίζει την ομορφιά γύρω του. Τις εξασκεί διαρκώς με τη συνεχή αναζήτησή της και αντανακλαστικά αντιδρά στην ασχήμια και την απορρίπτει όταν δεν μπορεί να την αλλάξει. Όμως με ποια αίσθηση αντιλαμβάνεται την ομορφιά της ψυχής; Είναι η ενσυναίσθηση εκείνη που μπορεί να μας δώσει τον ήχο, τη μυρωδιά, τη μορφή, τη γεύση και την υφή της ψυχής; Πόσο ακριβείς γίνεται να είναι αυτές οι πληροφορίες και πώς μπορούν να υπερβούν τους συγκαλυπτικούς μηχανισμούς που επιστρατεύει ο άνθρωπος – εκκούσιους και ακούσιους – προκειμένου να προβάλει έναν χαρακτήρα εξωραισμένο, συμβατό με τα άτυπα κριτήρια του ωραίου, του συνετού, του ερωτεύσιμου και του καθολικώς αποδεκτού. Γιατί όταν δεν υπάρχει ένας καθρέφτης που να μπορεί να προδώσει τον πραγματικό σου εαυτό, έχεις την πολυτέλεια να τον εξωραίσεις, να θάψεις βαθιά τα σημεία που δε θέλεις να ανεβούν ποτέ στην επιφάνεια, αλλά και να φροντίζεις την προβολή εκείνων που γοητεύουν εσένα πρώτα. Και έτσι μπορείς να επιδωθείς στη φροντίδα της εξωτερικής σου εμφάνισης, που προδίδεται καθημερινώς από όλες τις αισθήσεις του κόσμου γύρω σου μα κυρίως από τους δικούς σου καθρέφτες, καθώς πλέον το ‘’φαίνεσθαι’’ έχει γίνει καθημερινός αυτοσκοπός και το ‘’είναι’’ γίνεται μια στοίβα από λερωμένα και τσαλακωμένα ρούχα που δεν ασχολούμαστε να φροντίσουμε και τα καταχωνιάζουμε κάτω από το κρεβάτι. Και αυτό γιατί κρεμάμε καθρέφτες στους τοίχους των σπιτιών μας και όχι στους τοίχους της ψυχής μας.

Κόρκου Μαρία