Ένα θαύμα δίπλά σου!

Το πρωί άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία.

Το σώμα μου ήταν βαρύ… Μόλις είχα αποβιβαστεί από τα όνειρά μου κι ένα γλυκό μούδιασμα έφτανε ως τις άκρες των ποδιών. Σκέφτηκα πως μόνο ένας μερακλίδικος καφές θα μου έδιωχνε το … jet lag!

Με τον καφέ στο χέρι, λοιπόν, ξεκίνησα την συνηθισμένη μου βόλτα στην πραγματικότητα της εποχής μου, δηλαδή στις σελίδες του facebook, ψάχνοντας ανέμελα σε διάφορες αναρτήσεις «φίλων» εκείνη την ιδανική αγγελία εργασίας, την φοβερή είδηση της ημέρας, την μεγάλη ευκαιρία της ζωής μου τέλος πάντων!

Τίποτα και σήμερα…

Άνοιξα την τηλεόραση μηχανικά… Χαμός!

Όλος ο παραλογισμός και η κακία του κόσμου συγκεντρωμένα σε 40’ ίντσες!

Απρόσμενα υπαρξιακά ερωτήματα άρχισαν να βομβαρδίζουν το μυαλό μου και να σκάβουν ένα κενό στη ψυχή μου, χωρίς καμία πρόθεση ανακωχής!

Ένιωθα ότι το οξυγόνο άρχισε να λιγοστεύει σιγά σιγά

αγκαλιές

Μέχρι που δύο ζεστά χεράκια πίσω μου ήρθαν και μου έκλεισαν τα μάτια κι ένα αφράτο μάγουλο κόλλησε στο δικό μου.

Μαμά… Σ’ αγαπώ πολύ…

Κι εγώ σ’αγαπώ αναπνοή μου…

Ο πόλεμος που γινόταν στο μυαλό μου έληξε πανηγυρικά! Φύτρωσαν παπαρούνες στην καρδιά μου κι ο ήλιος λες και μόλις είχε ξημερώσει.

Τι όμορφα που είναι όταν ξημερώνει!

Τελικά, στην πραγματικότητα που ζούμε στο πετσί μας, την αληθινή και όχι αυτή που μας πασάρουν, εκεί βρίσκεται ό,τι αναζητούμε, κι ας μην το συνειδητοποιούμε πάντα.

Ειδικά, όταν ένα θαύμα ζει και αναπνέει δίπλα σου κι όταν κι εσύ με την ζωή και την αναπνοή σου θρέφεις τούτο το θαύμα, πώς να μην φωτίζεται ο κόσμος;

Τα θαύματα, λοιπόν, για να ανθίσουν χρειάζονται αγκαλιές, χέρια ζεστά κι ένα σ’ αγαπώ κι αυτά σίγουρα δεν τα βρίσκεις ούτε στην οθόνη της τηλεόρασης ούτε στις «φιλικές» αναρτήσεις!

Έτσι, αποφάσισα πως την επόμενη φορά, αντί να ψάχνω στο κινητό αυτό το κάτι που θα καλύψει το κενό και θα φωτίσει την μέρα μου, θα ψάξω εκείνη την αγκαλιά, που είναι ικανή να σταματά πολέμους! Κι αυτό κι αν είναι θαύμα!

Γεωργία Καλπαζίδου