Τα “σ’ αγαπώ” …του δρόμου

Μεσημεράκι Κυριακής, περπατώντας  απο την Καμάρα προς τη Αριστοτέλους, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που βρήκε ευκαιρία να βγει για βόλτα και καφέ, μιας και η μέρα δεν θύμιζε καθόλου χειμώνα με τον ήλιο να έχει ζεστάνει τους δρόμους και τις γωνιές της  πόλης, το μάτι μου σταμάτησε ξαφνικά σ’ ένα  κάδο σκουπιδιών δίπλα στη στάση του λεωφορείου και συγκεκριμένα σε κάτι που βρισκόταν μέσα σε αυτόν. Στάθηκα για λίγο και μέσα σε δευτερόλεπτα αμέτρητες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου !Τα “σ’ αγαπώ” ...του δρόμου

Σίγουρα, θα αναρωτιέσαι πώς μπορεί ένα σκουπίδι να μ’ έβαλε σε τόση σκέψη!

Κι όμως! Αυτό, λοιπόν, που βρισκόταν μέσα  σ’ εκείνο τον  μικρό κάδο  ήταν ένα κατακόκκινο ημερολόγιο που στο εξώφυλλό του ήταν γραμμένη η εξής  σύντομη αλλά μεστή απο νόημα φράση “ …Κι εγώ θα σ’ αγαπάω κάθε μέρα”

Τι  ωραία φράση! Λίγες όμορφες λέξεις τοποθετημένες δίπλα δίπλα φτιάχνουν  το ομορφότερο τοπίο, την πιο γλυκιά μελωδία, το πιο κόκκινο χρώμα… Να αγαπάς και να αγαπιέσαι κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε λεπτό. Τούτες οι λέξεις να σε πλημμυρίζουν και να σε παρασέρνουν στη ζωή σαν την ορμή και τη δροσιά των ποταμών μες το κατακαλόκαιρο.

Όμως, τώρα αυτές οι  ωραίες λέξεις  βρίσκονταν παραπεταμένες ανάμεσα σε άλλα σκουπίδια, λερωμένες απο τον θόρυβο της πόλης και απο τον ιδρώτα του χρόνου που τρέχει σαν τρελός.

Άραγε, πόσα “σ’ αγαπώ”  σαν κι αυτό πετιούνται καθημερινά στα καλάθια των αχρήστων; “σ ’αγαπώ” που βρίσκουν γυρισμένες πλάτες και πόρτες κλειστές,, αργοπορημένα και δειλά, ανιδιοτελή και πρωτόγνωρα, μα και κάποια που γεννιούνται απο θαύμα, απο τύχη , απο επιμονή και υπομονή. Μερικά που έχουν ξεθωριάσει και έχουν ραγίσει ή έχουν φτωχύνει. Υπάρχουν, όμως ,κι εκείνα τα σ’ αγαπώ,τα εγωιστικά, τα ψεύτικα και μικροπρεπή, που ζητάνε αντάλλαγμα την πνοή σου, που φτιάχνουν φυλακές και μπαίνουν μπροστά από τον ήλιο, γιατί νομίζουν πως αυτά είναι ο ήλιος. Αυτά τα “σ’ αγαπώ” λερώνουν και πετούν στον κάδο την ίδια την Αγάπη.

Προσοχή, λοιπόν, στα σ’ αγαπώ που δίνεις και παίρνεις. Προσοχή στις σημαντικές λέξεις , που θέλουν κόπο και χρόνο για να γεννηθούν, ώστε να μην καταλήγουν εκεί που δε τους αρμόζει, όπως ο κάδος σκουπιδιών. Λέξεις που, όταν φτιάχνονται με αλήθεια, αποκτούν ατσαλένια όψη και γίνονται καταφύγιο , μα αν ζυμωθούν με εγωισμό γίνονται ατσάλινα μαχαίρια. Προσοχή…

Γεωργία Καλπαζίδου