Τα τελευταία χρόνια, κάθε τέλος καλοκαιριού, η αυγουστιάτικη πανσέληνος γίνεται η πρωταγωνίστρια διαφόρων εκδηλώσεων σε μέρη της Ελλάδας. Έτσι και φέτος, μία αυγουστιάτικη, ερωτική, πανσέληνη νύχτα δεν παρέλειψε ν’ αγκαλιάσει μία από τις πλέον ερωτικές πόλεις του κόσμου, την Θεσσαλονίκη φυσικά, αποχαιρετώντας σιγά σιγά το φετινό καλοκαίρι.
Σε αυτόν το αποχαιρετισμό, ήθελα να είμαι κι εγώ παρούσα κι έτσι πήρα τον δρόμο για την Άνω πόλη και τα Κάστρα. Κατηφόρισα σ’ ένα δρομάκι ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, που είχε μαζευτεί εκεί για τον ίδιο λόγο αλλά και για να γιορτάσει και να θαυμάσει την τελευταία καλοκαιρινή πανσέληνο για το 2018, υπό τον ήχο αγαπημένων παλιών και νέων λαϊκών τραγουδιών.
Κάποια στιγμή στάθηκα για να χαζέψω τον κόσμο που καθόταν ψηλά, στις γωνιές και τα σκαλιά των τειχών, που ύψωσε η Ιστορία και τώρα θρέφονται με το φως του φεγγαριού και τα φιλιά των ερωτευμένων.
Μία εικόνα μοναδική και απολύτως ταιριαστή! Νέοι άνθρωποι απλά ερωτευμένοι, απλά χαρούμενοι, φωτίζονταν από την ολόγιομη σελήνη, που στεκόταν απλά εκεί, σαν πριγκίπισσα του ουρανού…
Αμέσως, άρχισαν να χορεύουν στο νου μου αλλά και πάνω στα κάστρα οι λέξεις από τον αγαπημένο μου στίχο του Γιάννη Ρίτσου : «Ταιριάζει αυτό το φως πάνω στα πρόσωπα σαν το φιλί στη θήκη των χειλιών ταιριάζει η αγάπη στην καρδιά μας.» Ήταν λες και η εικόνα αυτή να γέννησε για μία ακόμη φορά αυτόν τον στίχο!
Πράγματι, πόσο ταίριαζε αυτό το φως πάνω σε όλα αυτά τα πρόσωπα! Άραγε… ταίριαζε και στο δικό μου;
Φεύγοντας, κράτησα λίγο από την αίγλη του αυγουστιάτικου φεγγαριού στην τσέπη μου κι άρχισα να ετοιμάζω την καρδιά και τα χείλη μου για να γίνουν θήκες της αγάπης και του φιλιού, αφού μόνο έτσι θα ταίριαζαν στον πορτρέτο μίας τέτοιας νύχτας.
Γεωργία Καλπαζίδου