Για σένα Κ., που θα ζεις μέσα απο κάθε γυναίκα

 

Στα Γλυκά νερά συνέβη η πιο πικρή ιστορία.
Κοιτώ και ξανακοιτώ αυτόν τον άνδρα και προσπαθώ να καταλάβω…


Ένας νέος άνθρωπος που φαίνεται να μην του έλειπε κάτι, για να μπορεί να είναι ευτυχισμένος, πρωταγωνίστησε σε ένα απο τα πιο φρικιαστικά σενάρια που μπορεί να χωρέσει ανθρώπινος νους. Δεν είναι ένας τρελός, αλλά ένα άρρωστο κοινωνικό κατασκεύασμα. Ο θάνατος πήρε την μορφή ενός γοητευτικού πιλότου.

Η συγκλονιστική αυτή ιστορία προκαλεί τρόμο και φόβο. Πέρα απο τη θλίψη για τον άδικο, αποτρόπαιο θάνατο μιας νέας γυναίκας, το γεγονός ότι αυτό συνέβη, γιατί ουσιαστικά ένας άντρας δε μπόρεσε να συγκρατήσει τα νεύρα του και δε μπόρεσε να φύγει απο μία σχέση, προκαλεί εκατοντάδες σκέψεις, ερωτηματικά για την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Πώς ανατρέφονται οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες στις κόλπους της κοινωνίας; 
Μήπως τελικά τα χιλιοειπωμένα στερεότυπα γίνονται το ένδυμα και τα εργαλεία ενός δολοφόνου;
Άραγε προχωράει η κοινωνία; Και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; 
Γιατί, ενώ υπήρχε εξαρχής για τον εν λόγω άνδρα υποψία, υπήρχε προφανώς μια επιεικής μεταχείριση προς αυτόν; Δε θέλαμε, δεν αντέχαμε να το πιστέψουμε;
Χαρακτηριστικά όπως  Έλληνας- πιλότος- ευκατάστατος κατάφεραν τόσο καιρό να τον καλύψουν;
Θα έπρεπε τα χαρακτηριστικά αυτά να αρκούν για να ολοκληρωθεί η ευτυχία της Καρολάιν;
Τι είδους τέρας μπορεί να γίνει κανείς ανά πάσα ώρα και στιγμή;

Τα ΜΜΕ όλες αυτές τις μέρες προβάλλουν εικόνες άπλετης οικογενειακής ευτυχίας. Ήρθε όμως η ώρα να πέσει η κουρτίνα και η παράσταση να λήξει άδοξα. Εγκλωβισμένοι είμαστε σε μια τεχνητή,  ουτοπική εικόνα της ευτυχίας και ψάχνουμε τα κομμάτια της σε άκρως επικίνδυνα εγωιστικά μονοπάτια. Εκεί έξω, δίπλα και γύρω μας, υπάρχουν πολλές ακόμη Καρολάιν. Γυναίκες που είτε στάθηκαν τυχερές και γλίτωσαν απο κακοποιητικές σχέσεις είτε που ακόμη παλεύουν και ματώνουν κάθε μέρα και αφήνουν αριστερά και δεξιά κουρελιασμένα κομμάτια της ψυχής τους, δίχως να νοιάζει κανέναν, γιατί έτσι είναι το “σωστό”. Ποιανού σωστό; Του συζύγου, της γειτονιάς, των αγνώστων που θέλουν να καθορίζουν ακόμη και την ποσότητα του οξυγόνου που εισπνέει και την ποσότητα γέλιου που ξοδεύει η γυναίκα-κτήμα.

Και αν δε σ’ αρέσει τούτο το τελευταίο και δε μπορείς να είσαι “σωστή”, είσαι αδύναμη γυναίκα λένε…
Και αν δεν αντέχεις την αλυσίδα γύρω απο το πόδι σου και προσπαθείς να την σπάσεις με κάθε τίμημα, για κάποιους και για κάποιες είσαι πάλι αδύναμη γυναίκα… Και αν δε θέλεις να αφήσεις την ύπαρξη σου έρμαιο στα χέρια αρρωστημένων ανθρώπων και να την κρεμάσεις έξω απο την σάρκα σου σ’ ένα καρφί στον ήλιο, να ξεραθεί, να στεγνώσει απο ζωή, να σουφρώσει, να μη θυμίζει σε τίποτα ευτυχία και ελευθερία, πάλι θα το πουν… αδύναμη γυναίκα…

Μα εσύ το ξέρεις καλά μέσα σου, ξέρεις τη δύναμη σου, και ας πέφτουν γύρω σου κούφιες, αδύναμες κουβέντες απο το στόμα ανθρώπων που φορούν παρωπίδες και ντύνονται απο την κορφή μέχρι τα νύχια με τα πρέπει αυτού του απρόσωπου, συμφεροντολόγου κόσμου.“Διότι τα πιο μεγάλα χαρίσματα που δόθηκαν στην ύπαρξη για να ζήσει με πληρότητα είναι δύο: η αγάπη και η ελευθερία. Πρώτα η ελευθερία και ύστερα η αγάπη, αφού μόνο στον βαθμό που είσαι ελεύθερος μπορείς να αγαπάς” γράφει η Μ. Βαμβουνάκη* και τα λόγια της πέφτουν σαν βότσαλο στην ήρεμη λίμνη του μυαλού μου.

Γεωργία Καλπαζίδου