Αγαπημένο μου Φθινόπωρο
Έφτιαξα καφεδάκι μοσχοβολιστό και κουκουλωμένη στην αγαπημένοη μου πορτοκαλί κουβέρτα, κάθισα μπροστά στη τζαμαρία του σαλονιού να χαζέψω το φθινόπωρο. Λένε πως το φθινόπωρο έχει τα ομορφότερα χρώματα. Πράγματι. Ένα αεράκι απαλό κουνούσε τα πρασινωπά φύλλα των δέντρων και ο ουρανός γλύκανε με το μπλέξιμο των χρωμάτων του καφέ, του κίτρινου και του κόκκινου. Λατρεύω να κοιτάζω τον ουρανό από τα τζάμια του σπιτιού μου χωρίς κανένα εμπόδιο στο μεταξύ, χωρίς τα τσιμεντένια υψώματα να περιορίζουν το βλέμμα.
Τα μεσημέρια της Κυριακής, εκεί γύρω στις 3μμ, υπάρχει συνήθως μια ησυχία γλυκόπιοτη στους δρόμους της γειτονιάς μου. Ειδικά αν ψιχαλίζει, όπως τώρα. Η ώρα αυτή είναι ό,τι πρέπει για να αδειάσεις το μυαλό και να κάνεις λίγο χώρο για καινούργιες σκέψεις και φρέσκιες εικόνες. Δυο γουλιές καφέ και κοιτάζω το πρόσωπό μου στο θολωμένο τζάμι. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο αντικρινό καθρέφτισμα με χαιρετά.
Καλό σημάδι.
Ένα μόνο χαμόγελο πολλές φορές φτάνει ν’ ανοίξει την πόρτα σε όμορφες σκέψεις.
Έτσι κι έγινε.
Σκεφτόμουν πρώτα τους ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπούν. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τι διαφορετικό θα μπορούσα να κάνω και να μάθω φέτος. Ίσως να κανόνιζα και μια εκδρομή σε κάποιοι ορεινό χωριό με αγαπημένους φίλους. Ευκαιρία θα ήταν τώρα να ξεκινήσω κι εκείνα τα μαθήματα χορού, που τόσο καιρό έχω στο νου. Μεθαύριο αρχίζουν και οι συναντήσεις της ομάδας των εθελοντών του δήμου. Σίγουρα θα μπορούσα να συμμετέχω…
Τόσες κι άλλες τόσες σκέψεις και πλάνα έκαναν σουλάτσο στο μυαλό μου με το φως της φθινοπωρινής ώχρας να σιγοντάρει.
Πάντα, αυτή η εποχή σηματοδοτεί το καινούργιο μετά τη ραστώνη και την ανάπαυλα του καλοκαιριού. Μολονότι το καλοκαίρι που πέρασε ήταν ένα αμφιλεγόμενο καλοκαίρι, αφού για πολλούς είχε περισσότερο το όνομα παρά τη χάρη, αφήνοντας στο τέλος πίσω του κυριολεκτικά καμμένη γη, η εποχή αυτή του φθινοπώρου είναι συνήθως η κατάλληλη για να αφήσουμε πίσω μας ό,τι μας χάλασε και να δούμε μπροστά μας τις νέες δυνατότητες, να θέσουμε από την αρχή νέους στόχους. Είμαι σίγουρη πως ήδη ατζέντες και ημερολόγια φυλάνε λιγάκι απο το μέλλον που μπορεί να αντέξει να γράψει ένα μολύβι.
Και μπορεί ακόμη η πανδημία να δηλώνει το παρόν της, όμως η αλλαγή της σελίδας εξαρτάται (σχεδόν) αποκλειστικά απο το δικό σου χέρι. Το πρώτο βήμα στο νέο δρόμο που απλώνεται στα πόδια σου ξεκινά με την πρώτη, πρωινή σου σκέψη που θα φέρει ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, έτσι… Ίσως, γιατί σήμερα σου χαρίζεται μια ολόκληρη μέρα, για να την πιάσεις από τα μαλλιά.
Κι αν με ρωτάς, θα σου πω πως ο αγαπημένος σου καφές ή/κι ένα σκαστό χαμόγελο στον καθρέφτη φτάνουν να βάλουν στη σκέψη και τα πόδια σου φτερά, στολισμένα με τα ζεστά χρώματα και τις ευωδιές της εποχής μα και τη δροσιά της πρώτης ψιχάλας. Έτσι απλά, φθινοπωρινά.
Γεωργία Καλπαζίδου