Στοπ. Η αυλαία κλείνει. Οι κόκκινες κουρτίνες πέφτουν μαλακά όμως οριστικά. Η εικόνα σβήνει από το μυαλό και έρχεται το τέλος.
Χειροκρότημα.
Πολλοί λένε «Ηθοποιός σημαίνει φως» και εκεί νομίζουν πως περιέχεται όλη η σημασία της λέξης. Μιαν απλή φράση για να περιγράψεις έναν ηθοποιό. Έναν άνθρωπο, έναν χαρακτήρα. Μια ματιά, μιαν ανάσα.
Και η προσπάθεια; Ο ιδρώτας; Ο πόνος, σωματικός και ψυχικός; Η επίπονη εκγύμναση του σώματος αλλά και του νου; Ποιος τα σκέφτεται αυτά;
Κανείς. Όχι, η εικόνα είναι που μετράει. Αυτό που θα σου παρουσιάσει ο ηθοποιός, ο κάθε ήρωας μια ιστορίας είναι αυτό που θα σου μείνει. Αυτό είναι που πρέπει να σου εντυπωθεί, η ευκολία, η άνεση της προσποίησης κάποιου άλλου. Ο αυθορμητισμός και η συγκράτηση των νεύρων. Η ενέργεια κάποιου που υποδύεται κάποιον άλλον. Ο άλλος εαυτός. Αυτή η άλλη πραγματικότητα, που σε εμποδίζει να δεις την αλήθεια.
Μια παράσταση εμπεριέχει ανθρώπους. Ρόλους, κείμενα, λέξεις. Κίνηση, δύναμη, σιγουριά. Μια απλή παράσταση που θα παιχτεί ξανά και ξανά περικλείεται από την επανάληψη. Τη μοναδική φορά του κάθε θεατή. Μια νύχτα για σένα είναι άλλη μια παράσταση για τον ηθοποιό. Άλλη μια φορά που θα εκτεθεί πίσω από ένα προσωπείο και θα σου δώσει την ιστορία. Το νόημα μέσα από τις λέξεις.
Μια ματιά δική σου σε ένα σώμα πάνω στη σκηνή είναι ένα γεμάτο λεπτό δικό του. Μιαν ανάσα μέσα στο μέτρημα. Ο ήχος του κομματιού που τον προειδοποιεί για την αλλαγή. Ένα βήμα που κρατάει μέσα του όλα τ’ άλλα. Ένα σκηνοθετημένο βλέμμα που η ματιά του εσένα θα σου προσφέρει μια ευφορία. Θα γνωρίζεις έτσι τι γίνεται στη συνέχεια, θα οδηγηθείς στη λύση του μυστηρίου. Εκείνος όχι. Έχει φτάσει στο τέλος πολύ πριν φτάσεις εσύ. Γνωρίζει τη συνέχεια χιλιάδες ώρες πριν. Κι όμως συνεχίζει κάθε βράδυ από την αρχή να εξελίσσεται μπροστά σου με φόβο ή χωρίς. Ενδοιασμοί δεν χωρούν πάνω στη σκηνή. Δεν είσαι εσύ εκεί και γι’ αυτό δεν ανασαίνεις το ίδιο. Δίνεις ένα κομμάτι σου με ψεύτικο περιτύλιγμα. Το προσφέρεις έτσι όμως ώστε να σε πιστέψουν και να το πιστέψεις κι εσύ.
Μόνο αν πιστέψεις αυτό που δεν είναι αληθινό, τότε είσαι ηθοποιός. Εκείνη είναι η στιγμή που το δάκρυ που έχεις νιώσει να τρέχει στο μάγουλο σου αιώνες πριν την παράσταση, έχει πάρει μορφή και αξία. Τότε ξέρεις γιατί νιώθεις ό, τι νιώθεις. Μόνο τότε.
Φεύγεις ως θεατής και στο μυαλό σου έχει αποτυπωθεί ένα χαμόγελο. Ένας λυγμός, μια αλήθεια, ίσως κι ένα ψέμα. Μια ανατροπή στη ροή που νόμιζες πως είχες του χεριού σου, όμως έχασες σε ένα δευτερόλεπτο.
Εκείνος φεύγει και στο μυαλό του έχει μείνει η κούραση. Η γλυκιά κούραση που νιώθεις όταν κάτι όμορφο έχει τελειώσει. Κι εσύ ήσουν κομμάτι του, μέρος του. Εσένα ηθοποιέ σου έχει μείνει το γέλιο που δε μπόρεσες να κρατήσεις μόλις αντίκρισες του συμπρωταγωνιστές σου, που ήξεραν το λάθος σου και σε συγχώρεσαν. Εσύ θα κουβαλάς μέσα σου τη συγκίνηση του τέλους και την ανυπομονησία της αρχής. Την αγκαλιά για το θάρρος και την αγκαλιά για την επιτυχία. Που σημείωσες εκείνο το βράδυ, όχι μόνος σου. Εσύ ηθοποιέ θα έχεις μέσα σου όλες τις πρόβες, τις φωνές, τον θυμό και την αδικία που ίσως ένιωσες πριν να βγεις μπροστά στον κόσμο. Θα κρατάς στα χέρια σου το ρούχο που σου χάρισε έστω για λίγο μια σιγουριά και έναν χαρακτήρα. Εσύ θα είσαι για πάντα εσύ και θα το ξέρεις. Θα μπορείς να αλλάζεις μορφή όμως κάθε νύχτα..
~Ν.Α