Ένα χοπ και βρίσκομαι δεξιά. Ένα χοπ και βρίσκομαι αριστερά.
Ή μήπως πουθενά;
Και ενώ κάποιοι νέοι βασανίζονται για τις λίγες επιλογές που προσφέρονται σήμερα, κάποιοι άλλοι νέοι, αντίθετα, είναι χαμένοι στην πληθώρα των επιλογών τους. Ακροβατούν πότε στη μία ιδέα, πότε στην άλλη και τούμπαλιν. Ελλάδα του 2019: Πρώτα πρώτα, η ανεργία, έπειτα, πολιτική – και όχι κομματική – παρακμή και συνακόλουθα, ηθικό λίμνασμα. Αδιαφορία και δυσφορία. Και εμείς κάπου εκεί χωμένοι στον λαό που σαπίζει: αυτόν που άλλοτε αδιαφορεί για τις επιλογές που του δίνονται ή έστω για τις επιλογές που υπάρχουν γύρω του και αυτόν που δεν μπορεί να μεταχειριστεί τις διάφορες επιλογές που ανακάλυψε. Ας οργανωθούμε, όμως λίγο.
Η πρώτη ομάδα νέων «αρκούδων», αυτή που «θέλει» να ασχοληθεί με κάτι, αλλά… δεν υπάρχει τίποτα γύρω της, αυτή η ομάδα των «Ελπηνόρων», δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να υποστηρίξει με σθένος ότι “Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές”. Ελπίζει, ίσως, ότι κάποια μέρα θα έρθει ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο και θα της δώσει την πολυπόθητη εργασία που τόσο καιρό ήθελε. Βέβαια, δεν είχε προσπαθήσει και πολύ, για να την αποκτήσει, αλλά μέσα της πίστευε τόσο πολύ ότι την άξιζε οπωσδήποτε. Τυχαίνει, μάλιστα, να έρχεται ο πρίγκιπας και εκείνη αντί να αρπάξει τον ταύρο – πρίγκιπα από τα κέρατα, του λέει “Εε…θα το σκεφτώ. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ”. Και είναι να αναρωτιέται κανείς σε τέτοιες απίθανες περιπτώσεις, αν ήταν τόσο άσχημος ο πρίγκιπας ή αν τελικά η εκκολαπτόμενη «αρκούδα» δεν είχε πάρει σωστή απόφαση επαγγελματικής πορείας.
Η δεύτερη ομάδα νεαρών «αρκούδων», αυτή που θέλει, αλλά… πάντα κάπου χάνεται, αλλάζει συχνά γνώμη, διστάζει, η ομάδα αυτή βυθίζεται, θα λέγαμε, μέσα στις επιλογές της. Ο σημερινός κόσμος έχει τόσο πολύ διευρυνθεί, που αυτή η ομάδα «αρκούδων» δεν ξέρει που να πρωτοκοιτάξει. Στρέφει το βλέμμα της αριστερά, μετά δεξιά, κοιτά πάνω, κάτω… Δεν ξέρει τι θέλει με λίγα λόγια. Όμως, ας την δούμε με μια περισσότερο συμπαθητική ματιά, γιατί αυτή τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχουν επιλογές εργασίας σήμερα. Έτσι, προχωρώντας την παραπάνω μεταφορά, όταν καταφθάνει και για εκείνη ο πρίγκιπας (αυτή τη φορά χωρίς το άλογό του απαραίτητα) και της δηλώνει πως έχει γι’ αυτήν κάποιες προσφορές εργασίας, ή έστω κάποιες ιδέες, τότε εκείνη σαστίζει. Πότε πιάνει τη μία ιδέα, πότε την άλλη και απορίας άξιο είναι πώς καταφέρνει πάντοτε να ακροβατεί πάνω στις διάφορες ιδέες – ευκαιρίες που της φέρνει ο πρίγκιπας. Τελικά, συνειδητοποιεί ότι
τόσο έχει χαθεί μέσα στις επιλογές της, που δεν καταφέρνει να υλοποιήσει μέχρι το τέλος κάποια ιδέα.
Όμως δεν είναι τόσο απαισιόδοξα τα πράγματα και ούτε επιθυμούσα να στεναχωρήσω κανέναν. Γι’ αυτό, ας ξεκαθαρίσει κάπως το σκηνικό.
Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ψάχνεται και αντιλαμβάνεται πότε εμφανίζεται στον δρόμο του μια ευκαιρία. Τότε ο ευτυχισμένος άνθρωπος, ο άλλοτε δεσμευμένος «αρκούδος», αρπάζει την ευκαιρία και την χαίρεται. Κι όταν του έρχονται πολλές ιδέες – ευκαιρίες στο μυαλό, φροντίζει να κάνει ένα καλό ξεκαθάρισμα των επιθυμιών του. “Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις”, θα μου πείτε. Κι όμως, εφόσον συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και τι θέλουμε, τότε μπορούμε να υποδεχτούμε με ανοιχτά πάντα τα μάτια μας κάθε ευκαιρία που μας δίνεται. Έστω κι αν αυτή, δεν έρχεται με πριγκιπική φορεσιά και άσπρο άλογο, αλλά με σκονισμένα ρούχα και έναν σάκο στην πλάτη, για να μας υπενθυμίσει ότι κάθε πράγμα το αποκτούμε σήμερα με κόπο, είτε το θέλουμε είτε όχι. Τίποτα δεν είναι έτοιμο, αλλά περιμένει εμάς να το ετοιμάσουμε.
Είτε είσαι «Ελπήνορας αρκούδος» είτε είσαι «ακροβάτης αρκούδος», σε όποιο τσίρκο κι αν έχεις βρεθεί, δυστυχώς ή ευτυχώς για σένα, πρέπει να προσπαθήσεις, να βάλεις τα δυνατά σου. Και πρώτα απ’ όλα, να το θέλεις πραγματικά με όλη σου την ψυχή. Όχι να το επιδιώξεις, επειδή οι καιροί λένε ότι σε αυτήν την δουλειά “έχει ψωμί”, ενώ στην άλλη “δεν έχει ψωμί”. Στην αρχή, το μονοπάτι θα είναι δύσκολο και με τα δεδομένα του σήμερα, όχι αυτό που ονειρεύτηκες απαραίτητα, αλλά τουλάχιστον θα έχει γίνει το πρώτο βήμα. Η επιτυχία θα έρθει σταδιακά, μόνο μέσα από σκληρή προσπάθεια.
Κοινότυπο, αλλά, τίποτα δεν χαρίζεται!
Υ.Γ. «Σαν σε τσίρκο, κάποτε οι αρκούδες βρίσκονταν αλυσοδεμένες. Δεν μπορούσαν να έχουν επιλογές ή όταν συνειδητοποιούσαν ότι έχουν κάποιες, “χάνονταν” μέσα σε αυτές. Και στις δύο περιπτώσεις αιχμάλωτες.»
Γεωργία Δημητριάδου