Προβληματισμός #10: Η μεταμφίεση των μικροβίων

Ύστερα από την εν πολλοίς σωτήρια τόλμη του γιατρού Έντουαρτ Τζένερ, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο για την κοινωνία των τελών του 18ου αιώνα. Πλέον όλοι και όλες είχαν έναν πολύ σοβαρό λόγο να ελπίζουν σε μια καλύτερη, ποιοτικότερη ζωή, δίχως την έγνοια του ιού της ευλογιάς. Η συγκεκριμένη ασθένεια, η οποία στη σημερινή εποχή έχει εξαλειφθεί, ταλαιπωρούσε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στην απελπιστικά τρομακτική παραμόρφωση, εάν ήταν οι τυχεροί που θα επιβίωναν από την αρρώστια ή τον εναγκαλισμό με το Θάνατο. Δεν υπήρχε άλλη λύση, μέχρι τη στιγμή όπου ένας ολόκληρος κόσμος, αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, έγινε γνωστός και γέμισε την ανθρωπότητα με ανάμεικτα συναισθήματα, αυτός των μικροβίων.


Είναι γνωστό, ήδη από την Πολιτεία του Πλάτωνα, ότι οι αισθήσεις μας μάς εξαπατούν. Σε όλα όσα μας περιβάλλουν εντοπίζονται και άλλα πράγματα, τα οποία άλλοτε μας προστατεύουν και άλλοτε απεργάζονται την καταστροφή μας. Από τη στιγμή λοιπόν που κάτι γνωστοποιείται, είναι στο χέρι του κάθε ενδιαφερομένου να το αποδεχτεί και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα για την αντιμετώπισή του. Βέβαια, η παραπάνω συνθήκη δεν έχει απαραίτητα εξαναγκαστικό χαρακτήρα. Ακριβώς επειδή η εποχή της άγνοιας έχει περάσει ανεπιστρεπτί και όλα μαθαίνονται σχεδόν με αστραπιαία ταχύτητα, επιβάλλεται πρώτα η αναλυτικότατη αναγνώριση της κατάστασης και της φύσης του προβλήματος και σε δεύτερο στάδιο η αντιμετώπισή του. Όσο δεδομένο και να θεωρείται κάτι τέτοιο στην εποχή μας, πάντοτε θα υπάρχει μια διχογνωμία επί παντός επιστητού, για αυτό η γνώση, η σωστή, σφαιρική, έγκυρη και απόλυτη γνώση καθίσταται η ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη. Σε διαφορετική περίπτωση κινούμαστε μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου όλα λειτουργούν κανονικά, κατά τα φαινόμενα, όμως οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες διενεργούνται καθημερινές πράξεις, συνεχίζουν να ενέχουν τα στοιχεία του αιφνιδιασμού και της απόκρυψης. Είναι δυνατόν για παράδειγμα κάποιος να δείχνει τυφλή εμπιστοσύνη σε έναν συνάνθρωπό του και να του σφίγγει το χέρι, αγνοώντας ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος μόλις πριν από λίγο χρησιμοποίησε την τουαλέτα, δίχως να πλύνει τα χέρια του ή να δέχεται κάποιο κέρασμα από τον ίδιο, μην γνωρίζοντας τί έχει προστεθεί στο φαγητό ή στο ποτό του.

Η συνήθεια καθίσταται μια επαναλαμβανόμενη πράξη, από την οποία κανείς απαγκιστρώνεται πάρα πολύ δύσκολα. Με αυτήν τη λογική ο εχθρός παύει πλέον να είναι αόρατος, όμως αφήνει πολλά υπολείμματά του στο πεδίο της μάχης. Η απώλεια εμπιστοσύνης στο διπλανό μας, κάποιον τον οποίον ενδεχομένως γνωρίζουμε όλη μας τη ζωή, καθίσταται κάτι το απεχθές. Τα ζιζάνια, τα οποία εσπάρησαν μέσω διαφόρων λανθασμένων εκτιμήσεων και λανθασμένων πρακτικών, κατάφεραν να φέρουν τον καρπό της διχόνοιας. Η καχυποψία με την οποία κοιτούν ο ένας τον άλλον, ακόμη και στο ασφαλέστερο πλαίσιο, είναι απόρροια του υποκριτικού προσωπείου του ιού, όπως παρουσιάστηκε και προωθήθηκε από τους ιθύνοντες και τους κατά τόπους θεράποντες αυτού. Παρόλο που το ζητούμενο είναι μια επιστροφή στην κανονικότητα, όπως και να θεωρείται αυτή, πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι δίνουν την εντύπωση ότι είναι πνευματικά μουδιασμένοι από όλην αυτή τη δοκιμασία. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν μικρά παιδιά, τα οποία μεγαλώνουν θεωρώντας ότι τα πάντα γύρω τους είναι ένα δοχείο με απολυμαντικό υγρό και σπεύδουν, μέσα σε όλο το φάσμα της αθωότητάς τους, να τα χρησιμοποιήσουν, κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση χρήσης. Σε παλαιότερες εποχές οι ειδικοί έλεγαν ότι η υπερβολική χρήση αντισηπτικών και οινοπνεύματος, ακόμη και το εμμονικό πλύσιμο των χεριών με την πρώτη ευκαιρία, καταλήγουν στην απώλεια προστασίας του σώματος, λόγω της εξασθένησης της πρώτης γραμμής άμυνας του οργανισμού. Μια ορθή σκέψη, η οποία φυσικά αγνοείται από πολλούς, διότι το αντισηπτικό τούς έχει γίνει δεύτερη φύση.

Μια δεύτερη παθογένεια του καιρού μας είναι η αλλοίωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Η αποφυγή συνάντησης με κάποιον, με απώτερο σκοπό την ‘’προστασία’’ του, κατάφερε να αποξενώσει τους ανθρώπους. Μέσω αυτής της κατάστασης ολοκληρώθηκε αυτό, το οποίο είχαν ξεκινήσει τα διάφορα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, τα οποία, κατά παράδοξο τρόπο, λειτούργησαν αυτά τα χρόνια σωτήρια, (να μια καλή χρήση της τεχνολογίας). Όμως η πείρα διδάσκει ότι μια ηλεκτρονική συνάντηση, πάσης φύσεως, δεν υποκαθιστά ούτε αντικαθιστά, σε καμία περίπτωση, τη δια ζώσης συνεύρεση.

Εν κατακλείδι, υπάρχει τελικά ζωή μετά τον κορωνοϊό; Η απάντηση, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο θετική. Το δεύτερο ερώτημα που ανακύπτει από αυτήν τη συνθήκη αφορά την ομαλότητα, καθώς και την ποιότητα ζωής. Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο νεφελώδη και γενικευμένα. Η τελευταία διετία έχει κλονίσει την πίστη των ανθρώπων σε πολλά και διάφορα θέματα, πόσω μάλλον σε μια απλή χειραψία ή σε μια κουβέντα εκ του σύνεγγυς. Παρόλα αυτά οι διάφορες και ανούσιες απαγορεύσεις αρχίζουν να αίρονται και όλοι και όλες έρχονται όλο και πιο κοντά. Σιγά σιγά όλα θα αρχίσουν να παίρνουν το δρόμο τους. Μπορεί να υφέρπει ακόμη μια διστακτικότητα, αλλά η τροπή της καθημερινότητας θα έχει, ας ελπίσουμε σύντομα, θετικό πρόσημο. Στο κάτω κάτω της γραφής έχει αποδειχθεί ότι η ανθρωπότητα προσαρμόζεται σε ο,τιδήποτε της παρουσιαστεί, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό ζήτημα υγείας. Εάν η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά, τότε η άλλη μισή είναι προσωπικό ζήτημα, το οποίο ανακύπτει από την πνευματική δύναμη του κάθε ανθρώπου, προκειμένου ο κόσμος μας να γίνει ένα καλύτερο, υγιεινότερο και ειλικρινέστερο μέρος.

Γρηγόρης Χατζηλαμπρινός