Το κατεξοχήν θηλυπρεπές σύμβολο της σεξουαλικότητας και το must κάθε γυναίκας που πατά πάνω σε αυτή τη γη. Η λέξη stiletto ετυμολογικά προέρχεται από την λατινική λέξη stilus που σημαίνει «καρφίτσα».
Πιο συγκεκριμένα την περίοδο της Αναγέννησης, τη χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν ένα είδος όπλου. Αυτή η ερμηνεία ωστόσο δόθηκε πολύ αργότερα αφού η ιστορία του τακουνιού είναι πολύ αρχαιότερη και ξεκινάει από τον 9ο αιώνα όταν οι Πέρσες επινόησαν τον μεγαλύτερο πάτο στο πίσω μέρος του παπουτσιού με σκοπό αυξήσουν την σταθερότητα του ιππέα όταν ήταν αναγκασμένος να σταθεί όρθιος στους αναβολείς της σέλας του αλόγου για να χρησιμοποιήσει το τόξο του.
Τα ένσημα της επινόησης ενός αληθινού τακουνιού όμως, σύμφωνα με την ιστορία, ανήκουν στην ιταλίδα Αικατερίνη των Μεδίκων η οποία την ημέρα του γάμου της με τον βασιλιά Ερρίκο το 2ο της Γαλλίας το 1533 κόλλησε ένα κομμάτι ξύλο από κάποια σκάλα στα παπούτσια της ώστε να προσθέσει λίγους πόντους στο ύψος της και εν άγνοιά της δημιούργησε το καλύτερο και δημοφιλέστερο «εξάρτημα» μέχρι σήμερα, στην εμφάνιση μιας γυναίκας. Ωστόσο, δεν ήταν πάντα προνόμιο μόνο των γυναικών. Πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια μάλιστα υπήρχε θανατική ποινή ως τιμωρία σε όποια γυναίκα κυκλοφορούσε με αυτά. Πρόκειται για νόμο από την βασιλεία του Λουδοβίκου του 14ου ο οποίος με σκοπό να φαίνεται πιο ψηλός κυκλοφορούσε πάντα με 4 ιντσών κόκκινο τακούνι στα βασιλικά του παπούτσια, απαγορεύοντας παράλληλα τη χρήση τους από κοινούς θνητούς.
Λίγο αργότερα το ύψος του τακουνιού στο παπούτσι έγινε σύμβολο της κοινωνικής τάξης και υποδείκνυε το γένος και την πολυτέλεια. Στην Ευρώπη του 16ου αιώνα η χρήση τακουνιού είχε να κάνει με την επιβολή δύναμης και φυσικά αναφερόταν και στα δύο φύλα. Για πάνω από έναν αιώνα κυκλοφορεί ένα μυστήριο σε όλη την Ευρώπη για το ποιος είναι ο εφευρέτης τους και πολλοί υποστήριζαν πως ο Leonardo Da Vinci είχε παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Η αποκλειστικότητα του τακουνιού ως θηλυκού αξεσουάρ έρχεται μετά τον 18ο αιώνα όταν η κοινωνία αρχίζει να απελευθερώνει την γυναικεία σεξουαλικότητα.
Στη δεκαετία του ’50 ανήκει η ανακάλυψη πλέον του απόλυτου στιλέτου: λεπτό σαν καρφίτσα και ύψος που αγγίζει τα 15 εκατοστά. Ο σχεδιαστής της είναι ο Γάλλος Roger Vivier ο οποίος χρησιμοποίησε διαφορετικά υλικά σε όλο το μήκος του τακουνιού και διακοσμούσε πάντα τα παπούτσια του με μετάξι, δαντέλα και πέρλες.
Τρεις δεκαετίες αργότερα τo όνομα Salvatore Ferragamo έρχεται να κατακτήσει το χώρο της μόδας με τον τίτλο του καλύτερου σχεδιαστή παπουτσιών, τα περισσότερα των οποίων τα προόριζε για την Marilyn Monroe. Το 1953 σχεδιάζει και την πρώτη εκδοχή της πλατφόρμας με το όνομα Carmen Miranda.
To 1972 η δόξα του Ferragamo αντικαθιστάται από τον διάσημο Manolo Blanhik που σχεδιάζει τα πιο ζηλευτά και ευφάνταστα ψηλοτάκουνα όλων των εποχών. Σήμερα είναι ο νούμερο ένα σχεδιαστής στη λίστα όλων των κυριών της μεγάλης οθόνης και όχι μόνο…
Ακολουθούν ονόματα όπως αυτό του Christian Louboutin που πρωτοπορεί στο πάντρεμα της κλασσικής μπαλαρίνας με το ύψος μιας γόβας στιλέτο και η Vivienne Westwood με τις θρυλικές πλατφόρμες από τις οποίες έπεσε η Naomi Campbell στην πασαρέλα το 1993.
Από όποιον κι αν προέρχονται, χαμηλές ή ψηλές, κλασσικές ή πιο τολμηρές οι γόβες είναι και θα είναι το πιο σέξυ κομμάτι που ομορφαίνει οποιαδήποτε γυναίκα και αναγκάζει και τον πιο αδιάφορο αρσενικό να θαυμάσει το θέαμα…
Βούλα Κ.