Ναι… απλά ήθελα να ανοίξω το στόμα μου να το φωνάξω και να το ακούσω εγώ η ίδια, μια που εσύ δεν είσαι εδώ… Κλείνω τα μάτια να συγκρατήσω δυό απρόσκλητα δάκρυα που δεν έχουν βαρεθεί να κατεβαίνουν κάθε φορά που σε φέρνω στο νού μου.
Μπαίνω επισήμως στα σαράντα και είναι σα να γεννήθηκα εχτές. Τρέχω στην άμμο στην παραλία που με πήγαινες, μυρίζω ακόμα τη σούπα σου, τρέχοντας από την πόρτα ένα χειμωνιατικό μεσημέρι, πετώντας τη σάκα του σχολείου μακριά.. Γεύομαι το γλυκό κυδώνι σου και τρέμω στην ιδέα ότι αυτή η γλύκα γρήγορα θα χαθεί… Γερνάω μαμά…
Και όλα φαντάζουν τόσα μακρινά και τόσο κοντινά ταυτόχρονα… Μερικές ακόμα άσπρες τρίχες έκαναν πρωί πρωί την εμφάνιση τους και έμεινα να τις επεξεργάζομαι σα να έβλεπα υπερρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής.. Ξέρεις ακόμα δεν έχω πεισθεί για το πόσο προσωρινά είναι όλα και πόσο κακός είναι ο κόσμος.. Μόνο τις νύχτες αφουγκράζομαι τις σκέψεις μου και με πιάνει τρόμος.. Φιλάω τις κόρες μου για καληνύχτα, μπλοκάροντας στο νού όλες αυτές τις εικόνες που δε θέλω να θυμάμαι. Εικόνες υποκρισίας και βίας, εικόνες ανθρώπων που δεν είναι καν άνθρωποι, εικόνες που σε κάνουν να χάνεις την πίστη σου στη ζωή και στον άνθρωπο και προσπαθούν να σε πείσουν ότι ναι…ο κόσμος είναι κακός, είναι υποκριτής, είναι αχάριστος, παρτάκιας, απαίδευτος ψυχικά, συναισθηματικά και εγκεφαλικά..Εικόνες από θέατρο παραλόγου, και μένα να παίζω το ρόλο του κομπάρσου. Εικόνες από παντού…., τη δουλειά, το σύντροφό, τους φίλους, τα γεγονότα, τα χρήματα, την έλλειψη, τον πόνο, τη βία, τον ξεριζωμό, την ανέχεια, εικόνες….εικόνες…..Και όταν το φιλί στα μάγουλα των κοριτσιών μου ωριμάσει ανοίγω τα μάτια και πιέζω τον εαυτό μου να αποποιηθεί το ρόλο του κομπάρσσου και να ξαναγίνει πρωταγωνιστής στο έργο της ζωής μου….Γεμάτος όρεξη για όλα.., για δουλειά, για φίλους, για αγάπη, για όλα…Γιατί έτσι πρέπει..μαμά..,να είμαι αισιόδοξη και ακούραστη για εκείνες μοναχά. Μόνο κάτι νύχτες σαν αυτήν ξεχνιέμαι να πετάξω το κοστούμι του στιγμιαίου κομπάρσου και με πιάνει το παράπονο ..Θέλω κι εγώ να νοιώσω το φιλί στο μάγουλο, το χάδι στο πηγούνι μου από τα κατάμαυρα μαλλιά σου, την μυρωδιά σου, τόσο γνώριμα ζεστή, μα και τόσο μακρινή συνάμμα…Και θέλω να καλουποδεχτώ τα δάκρυα που θα κάψουν τα μάγουλα μου για μια μοναχά φορά και θα με ανάγουν σε πρωταγωνιστή αρχαίας τραγωδίας που περιμένει εναγωνίως την προσωπική του κάθαρση…
Γερνάω μαμά….
αφιερωμένο στη μητέρα μου
Χριστίνα Παναγιωτοπούλου