Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της παιδικής μας ηλικίας μάθαμε να κοιτάζουμε στα μάτια όσα μας τρομάζουν και να τα αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα και άμεσα. Αργότερα γίναμε έφηβοι και ύστερα ενήλικες με τους ίδιους φόβους να μας ακολουθούν και μαζί τους ίσως κάποιοι νέοι και λιγότερο ‘’ιάσιμοι’’.
Μάθαμε λοιπόν να ζούμε μαζί τους, πληγωθήκαμε εξαιτίας τους και κάποτε κλειστήκαμε στον εαυτό μας χωρίς ευτυχώς να πάψουμε να ελπίζουμε ότι θα τους ξεπεράσουμε μια για πάντα. Στη συνέχεια γνωρίσαμε και τους φόβους των αγαπημένων μας και μέσα από τη σύγκριση εντοπίσαμε ομοιότητες αλλά και διαφορές που μας έκαναν να αισθανθούμε καλύτερα ή και χειρότερα. Το σίγουρο ήταν ότι όλοι μας δεν μπορούσαμε εύκολα να αποχωριστούμε ορισμένους από τις ζωές μας.
Πάντως τα ταξίδια παρέα με τους φόβους μας μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι τελικά κάτι έχουν να μας χαρίσουν χωρίς πάντοτε απλώς να μας στερούν. Κι αυτό γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που η επαφή μαζί τους μας έκανε πιο δυνατούς , που μας γέμισε υπομονή και θάρρος και τελικά μας έκανε καλύτερους.
Παρόλα αυτά οφείλουμε κάθε μέρα να φωνάζουμε κραυγαλέα πως ο φόβος δεν θα νικήσει πάλι, ούτε ο πόνος και η κούραση που τον συνοδεύουν. Πρέπει να θελήσουμε να φτάσουμε εκεί όπου δεν μπορούμε ή εκεί που νομίζουμε ότι δεν μπορούμε. Με πλατιά χαμόγελα και τόλμη, που δεν θα αφήνουν το φόβο να στερεί τη ζωή.
“Να αρχίζεις ό,τι μπορείς να κάνεις ή ονειρεύεσαι πως θα ήθελες να κάνεις. Η τόλμη χαρίζει ευφυΐα, μαγεία και δύναμη.”Βόλφγκανγκ Γκαίτε
Ανδριάνα Δημητρίου