Είναι εκείνο το μήνυμα, εκείνο το τηλέφωνο, εκείνο το βλέμμα (για τους πιο ‘’άτυχους’’ που τυχαίνει το απωθημένο τους να είναι σε απόσταση αναπνοής), εκείνη η τυχαία συνάντηση, εκείνη η στιγμή που το σύμπαν δεν έπρεπε να συνωμοτήσει κι όμως το έκανε… Τότε που όλες οι σκέψεις που είχες βάλει με τόσο κόπο σε τάξη τρέχουν από εδώ κι από εκεί, τότε που όλες οι άμυνες σπάνε, κι όσο κι αν το μυαλό σου φωνάζει <<ΜΗ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ>> εσύ στέκεσαι εκεί να παρακολουθείς το απωθημένο που τόσο καλά είχες τακτοποιήσει μέσα σου ,ή τουλάχιστον έτσι πίστευες, να επανέρχεται πανηγυρικά στο προσκήνιο…
Πάνω λοιπόν που τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, πάνω που είσαι έτοιμη και γεμάτη όρεξη και προσμονή για τον νέο έρωτα, θες να μπεις σε μια νέα φουρτούνα, να ζήσεις νέες εμπειρίες, να γυρίσεις εκείνη την πολυπόθητη σελίδα στη ζωή σου (όπως συνηθίζεις να λες στις φίλες σου με ύφος αποφασιστικό για 567η φορά –όσο υπερβολικός κι αν ακούγεται ο αριθμός, αγαπημένες μου, περιέχει μια δόση αλήθειας, έτσι δεν είναι; – ) να σου πάλι να χορεύεις tango, ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω κι εσύ να αναρωτιέσαι γιατί πάλι;
Το πραγματικό ερώτημα, όμως, είναι άλλο. Αυτός ,το απωθημένο, μπορεί να επιστρέφει για δικούς του προσωπικούς, ακατανόητους, ακαταλόγιστους (και εγωιστικούς, καθόλου απίθανο) λόγους, ίσως και γιατί ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Όπως και να έχει, λοιπόν άλλο είναι αυτό που μας καίει και που θα έπρεπε πρωτίστως να μας καίει. Τι είναι τελικά για σένα αυτή η κατάσταση; Είναι ένας κύκλος που δεν έκλεισε ή ένας φαύλος κύκλος; Και μόνο αν βρεις την απάντηση, τότε θα έχεις κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για να ανακτήσεις την αυτοκυριαρχία σου, τις ισορροπίες σου και κυρίως την ηρεμία σου.
Ενδεχόμενο 1: Kύκλος που δεν έκλεισε. Είναι η ιστορία που άρχισε και έμεινε εκεί, ούτε μπροστά, ούτε πίσω παρά μόνο εκεί… Κολλημένη σ’εκείνο το σημείο που σε ταλαιπωρεί και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί εκεί και όχι πιο πέρα, πιο κάτω, πιο μαζί τελοσπάντων. Ο δείκτης δεν προχώρησε, η ιστορία δεν έγινε σχέση, οι προσδοκίες έγιναν παράπονο και το συννεφάκι έσκασε, αλλά εσύ δεν έπεσες στη γη, έμεινες μετέωρη. Και σαν να μην έφτανε αυτό ενώ προσπαθείς να κατεβείς στη γη και να πατήσεις στα πόδια σου όλο κι ένα μήνυμα με μισόλογα έρχεται στα ξαφνικά, όλο ένα τηλέφωνο που χτυπάει χωρίς συγκεκριμένο λόγο, όλο κι ένα περίεργο βλέμμα, όλο και μια κουβέντα που πάει να βγει από τα χείλη και ποτέ δε βγαίνει να εξηγήσει γιατί δεν πήγατε παρακάτω σε αφήνουν εκεί κάπου ανάμεσα στη γη και στο συννεφάκι και δεν ξέρεις πάλι αν πρέπει να πας πάνω ή κάτω. Κι αφού δεν ξέρεις μένεις εκεί και περιμένεις. Μία είναι η λύση. Να μιλήσεις και να βγάλεις από μέσα σου ο,τι νιώθεις, ο,τι σκέφτεσαι, ο,τι σε κρατάει στάσιμη και να το πεις. Αλλά να το πεις εκεί που πρέπει να το πεις, σ’αυτό το απωθημένο που με το έτσι θέλω έρχεται και σε κάνει άνω κάτω. Και τότε δύο τινά υπάρχουν. ‘Η ο κύκλος θα κλείσει οριστικά ή θα ανοίξει με νέες βάσεις αυτή τη φορά και ξέροντας που θέλει να καταλήξει. Όπως και να ‘χει ένα είναι σίγουρο, εσύ θα έχεις πάρει τις απαντήσεις σου και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Ενδεχόμενο 2: Φαύλος κύκλος. Είναι εκείνη η ιστορία που αρχίζει, κάνει λίγα βηματάκια και μετά σιωπή. Πάλι κάτι λείπει, κάτι δεν κολλάει και σταματάει. Μέχρι εδώ όλα καλά και κανένα παράδοξο δεν παρατηρείται αφού έτσι είναι η φύση των σχέσεων, όταν κάτι δεν κολλάει κλείνει τον κύκλο του και σταματάει και δε χαλάμε τις καρδιές μας -ή τουλάχιστον όχι πολύ, για να λέμε και την αλήθεια γιατί μια πικρία μας μένει- . Το μπέρδεμα όμως ξεκινά όταν αυτό που δεν κόλλησε αρχικά, ξαναρχίζει και ξαναβρίσκει εμπόδιο και ξανά πάλι η ίδια ιστορία, να ξεκινάς με προσδοκίες και να καταλήγεις με αναπάντητα ερωτήματα κι ένα απωθημένο να σου λέει <<εγώ ήρθα και θα μείνω! >> . Μάλλον όμως έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Αν από την αρχή αυτή η ιστορία δε βρήκε τα πατήματα της, πώς γίνεται να μπορέσει να εξελιχθεί αργότερα με τις ίδιες συνθήκες ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους; Η απάντηση είναι αρνητική ή μάλλον πρέπει να είναι αρνητική. Δεν γίνεται. Αν δύο άνθρωποι μπορούν να είναι μαζί, να κουμπώσουν, να κολλήσουν, τότε γιατί να μην το κάνουν; Γιατί να βασανίζονται και να δημιουργούν απωθημένα; Άρα, ίσως ό,τι δε γίνεται τη στιγμή που πρέπει, να μην είναι να γίνει. Η ζωή όμως προχωράει και μαζί με αυτήν πρέπει να προχωράμε κι εμείς. Κι αυτό γίνεται κλείνοντας κάθε κεφάλαιο και τακτοποιώντας κάθε εκκρεμότητα που μας κρατάει πίσω. Στην περίπτωση μας, σφίγγεις τα δόντια, λες ΤΕΛΟΣ και μετά παίρνεις βαθιά ανάσα και προχωράς (και πραγματικά δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται, θα δεις!).
‘Ένα είναι σίγουρο όμως, θα πατήσεις πιο γερά στα πόδια σου και θα αγαπήσεις πιο πολύ τον εαυτό σου!
Ελένη Παπαϊωάννου