Αυτό που οι φασίστες μισούν…

Tο φίδι του φασισμού εκτρέφεται και μεγαλώνει μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας,  που το επωάζει και το ταΐζει σε διεθνές επίπεδο και παράλληλα  η ίδια εμφανίζεται έκπληκτη στο θέαμα της ανάπτυξή του.  Η γέννηση του φασισμού, η άνοδός του, αλλά και η σημερινή του αναβίωση αποτελεί απόλυτη έκφραση της επιβεβαιωμένης ιστορικά αλήθειας ότι µια κοινωνία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να οδηγείταικάποιες φορές σε παρεκκλίνουσες κατάστασεις.

O Δημήτρης Κουσουρής (ιστορικός, μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντίας στη Γερμανία) αναφέρει “οι δυνάμεις της αντεπανάστασης,  κάτω από διαφορετικά ονόματα και κοστούμια, κερδίζουν ολοένα και πιο γρήγορα έδαφος. Αργά αλλά σταθερά στην αρχή, παρακολουθήσαμε τις πρώτες συμμετοχές νεοφασιστών σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πρώτα το 1994 στην Ιταλία, γενέθλια γη του ιστορικού φασισμού, και έπειτα στην Αυστρία το 2000. Στη συνέχεια, είδαμε αυτή την εξέλιξη να επιταχύνεται, ιδίως από την κρίση του 2008 και μετά, με την εκλογική νίκη τουΕθνικού Μετώπου στη Γαλλία, τη ραγδαία άνοδο νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων στην καινούργια περιφέρεια της ηπείρου, όπως και στην Ουγγαρία, την Ελλάδα, και πιο πρόσφατα στην Ουκρανία με τη συμμετοχή τους στην προσωρινή κυβέρνηση.”

Ο φατσισμός, λοιπόν κερδίζει σταδιακά την Ευρώπη….
– ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΛΕΠΕΝ
– ΨΕΥΤΟ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
– ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ, Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ που κατακλυζει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

και όλοι εμείς παρατηρητές ;

 Ίσως ο μοναδικός ουσιαστικός τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου αυτού  είναι η παιδεία.  Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές και μαθήτριες) πρέπει αφού προσεγγίσουν το φαινόμενο, να αναζητήσον λύσεις σε πρακτικό επίπεδο για την αντιμετώπιση του φασιστικού φαινόμενου. ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, η λύση να μην είναι άλλη από την εξάπλωση ανθρωπιστικών ιδεών και αξιών. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα, λοιπόν με απώτερο στόχο όχι την παραγωγικότητα και τη γνώση, αλλά τη διάπλαση προσωπικοτήτων που διακατέχονται από  το σεβασμό προς τον άνθρωπο και τα δημιουργήματά του.  Και κυρίως, μια παιδεία που θα στοχεύει στο να οξύνει την κριτική ικανότητα, ώστε να δίνει το ίδιο το άτομο λογική εξήγηση σε όσα συμβαίνουν γύρω του και δε θα δέχεται άκριτα τον καταιγισμό παραπλανητικών πληροφοριών από τα ΜΜΕ, να στοχάζεται, να αποφασίζει ελεύθερα και να δρα….. Μια παιδεία που πλάθει πολίτες πρόθυμους να αγωνιστούν για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ειρήνη.

Γιατί..Αυτό που οι φασίστες μισούν πάνω απ’ όλα, είναι η ευφυΐα.
Miguel de Unamuno, 1864-1936, Ισπανός συγγραφέας & φιλόσοφος

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι. Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία».

«Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια», Μπέρτολτ Μπρεχτ

Αλεξάνδρα…