Πυρετός τις τελευταίες μέρες και κρύος ιδρώτας μας έπιασε για το τι θα ψηφίσουμε. Βέβαια σε κάποιους δεν ίδρωσε ούτε το αυτί τους, αλλά ας μείνουμε για λίγο στους πρώτους. Οι πολιτικές διαφημίσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και τα δελτία ειδήσεων έχωσαν στον κάδο απορριμμάτων για λίγο, δολοφονίες, βιασμούς, οικονομικά προβλήματα, ανεργία, πολέμους και διχόνοιες. Για μία εβδομάδα τα μόνα μας προβλήματα στράφηκαν στις κάλπες. Οι πολίτες άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους και όταν ανακάλυψαν ότι οι απόψεις τους διίστανται αποφάσισαν να σταματήσουν τις κουβέντες ή … πιάστηκαν στα χέρια, ενθυμούμενοι τις «χρυσές» εποχές ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, μόνο που τώρα οι δύο πόλοι αντιστοιχούν σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε όλον αυτόν τον αναβρασμό, κάποιοι αναρωτήθηκαν για την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, την δημοκρατία και τον πλουραλισμό των απόψεων. Κάποιοι μάλιστα, απέφυγαν τις κάλπες, όπως είπαμε, γιατί θεώρησαν καλύτερο είτε να μην πάρουν κανέναν στον λαιμό τους είτε γιατί δεν τους εξέφραζε κανένα πολιτικό κόμμα.
Πολιτική αναζήτηση στην χώρα του Ποτέ
Για να σκεφτούμε λογικά. Τι ζητάμε από έναν πολιτικό ηγέτη; Το πράγμα είναι δύσκολο, μάλλον, όταν θέλεις να συμπεριλάβεις όλες τις απόψεις του Έλληνα. Υποθέτω μας ενδιαφέρει η κοινωνική και οικονομική ασφάλεια, η παιδεία και η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, το σύστημα υγείας, η καθαριότητα, το… ναι ναι. Και άλλα πολλά. Αλλά τι μας ενδιαφέρει περισσότερο;
Η εμπιστοσύνη. Μαγική λέξη. Γιατί αν δεν εμπιστευόμαστε αυτόν που ψηφίζουμε, τότε τι κάνουμε; Μήπως τον ψηφίζουμε για να μην βγει «ο άλλος»; Εκδικητικά; Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή; Επειδή «ο άλλος» είναι λίγο χειρότερος; Φαίνεται δεν «έχουμε μάθει πια», όπως συχνά ακούγεται αυτή η καραμέλα από διάφορους αυτό το διάστημα. Άρα για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας ψηφίζει με βάση το τι δεν είναι χειρότερο!…
Ας επιστρέψουμε, όμως, στα θετικά προσόντα που χρειάζεται να έχει ένας ηγέτης για να μπορέσουμε να τον εμπιστευτούμε. Το πρόσωπο που θα εκλέξουμε θέλουμε να είναι μετρημένο και αντικειμενικό. Όχι να μιλάει για αλήθειες, αλλά να λέει αλήθειες. Να χρησιμοποιεί που και που κανέναν ενεστώτα και να μην μας πνίγει στον μέλλοντα. Να πράττει σύμφωνα με τα συμφέροντα της χώρας μας και όχι με βάση τα δικά του. Να επικοινωνεί και να συνεργάζεται με τους πολίτες. Και αυτό το τελευταίο, ας τονιστεί λίγο παραπάνω.
Από την εμπιστοσύνη, λοιπόν, ξεκινούν όλα. Από το να βλέπουμε την/ τον πολιτικό και να λέμε: ορίστε, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, ικανός, δημιουργικός, με παιδεία και άποψη, που αναλογίζεται την ευθύνη που του δόθηκε. Όχι άλλος ένας πολιτικός της σειράς, αναξιόπιστος, χωρίς πυγμή και θάρρος, που ασχολείται με την πολιτική από συνήθεια ή ψώνιο ή επειδή του το είπαν οι γονείς του.
Όλα τα επαγγέλματα και όλα τα αξιώματα έχουν ανάγκη από αγάπη και φροντίδα. Αν δεν συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί μας, ότι η θέση που τους αναλογεί ή θα τους αναλογεί είναι μια καρέκλα ευθύνης και όχι αράγματος, η Ελλαδίτσα μας θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, χωρίς να θέλω να κινδυνολογώ. Βέβαια όπως φαίνεται εμείς εδώ θα είμαστε και στις επόμενες εκλογές να συζητάμε για το ποιος είναι λιγότερο κακός από τον κάποιον άλλον… και θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε στην σωτηρία της χώρας μας και να στηριζόμαστε σε κάποιον «κουτσό» Μεσσία.
Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις κείται η Ελλάδα (και ας μου συγχωρεθεί η κάποια πολιτική τοποθέτηση):
Τελικά, ποιοι ήταν οι «πολλοί» —χειριζόμενη το πολιτικό του μότο— στους οποίους απευθύνθηκε η κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα; Όντως η μέση ελληνική οικογένεια ευνοήθηκε;
Πώς γίνεται να εμπιστευόμαστε αυτούς που μόλις πριν λίγα χρόνια μας έριξαν στα βαθιά και καλά κρατούν ακόμη στο κόμμα τους οι σοβαροφανείς ακροδεξιοί βουλευτές τους;
Συμβαίνει και το άλλο παράξενο. Δεν ξέρω αν σας το είπανε, αλλά πολλοί χάρηκαν που κατέβηκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής… ενώ ταυτόχρονα ανέβηκαν αυτά του Βελλόπουλου… του Βελλόπουλου, που μέχρι χθες πουλούσε χειρόγραφα του Χριστού.
Πώς να εμπιστευτούμε αρχηγούς που δεν έχουν δυναμική παρουσία και δομημένα επιχειρήματα; Πώς αυτούς που καταπίνονται από τα ίδια τους τα λόγια;
Πώς να κοιτάξουμε κατάματα ιδεολογίες που δεν μπορούν να έχουν πρακτική εφαρμογή;
Πόσο αξιόπιστα είναι τα εκλογικά αποτελέσματα, όταν μόλις το 60% της χώρας ψηφίζει;
Ή όταν η διαφήμιση παίζει μεγαλύτερο ρόλο από τον ίδιο τον πολιτικό;
Πόσες ελπίδες ακόμη να χτίσουμε πάνω στη λασπολογία, τα ρουσφέτια, τις κινδυνολογίες και τα ψέματα;
Αναρωτιέμαι, τι άλλο μέλλει να δούμε σε αυτήν την τσιρκο-χώρα. Σε αυτήν την χώρα που πάντα βασιλεύει η αταξία, η κοροϊδία, η δολοπλοκία και πάνω από όλα τα δίπολα. Γιατί αν δεν είσαι αυτό, είσαι το άλλο. Κι αν δεν είσαι το άλλο, είσαι αυτό. Και πάντοτε είσαι καταδικασμένος σε άλλη μία ανώφελη συζήτηση για το ποιος είναι λιγότερο αχρείος από τον άλλον. Σάμπως να μην υπήρχε τριγύρω τίποτε άλλο.
Με όλα αυτά, θέλω να πω πως εκτός από χρέος των πολιτικών να είναι αξιοπρεπείς και συνειδητοποιημένοι, είναι πρώτα απ’ όλα, δικό μας χρέος, αρχικά, να πάμε στις εκλογές (γιατί αλλιώς μετά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν θα έχουμε το δικαίωμα να πούμε τίποτα, ούτε να θυμώσουμε ούτε να παραπονεθούμε γι’ αυτό που μας έτυχε) και έπειτα, να ψηφίσουμε με καθαρό μυαλό.
Ας έχουμε και στο νου μας το ρητό: Έτσι όπως στρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε. Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ του ‘90 ως τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ του 2019, σας ευχόμαστε καλή ψήφο στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Γεωργία Δημητριάδου