Μεγαλώνοντας αρχίζεις να μετράς απώλειες. Ξεφυλλίζεις παλιά άλμπουμ κι εντοπίζεις ανθρώπους που δεν είναι πλέον κοντά σου. Αναπολείς στιγμές, συναισθήματα, εκφράσεις κι άλλοτε χαμογελάς νοσταλγικά, άλλοτε ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο.
Συνειδητοποιείς πως ο χρόνος τρέχει. Ανελέητα. Κι εσύ τρέχεις να προλάβεις όσα ονειρεύεσαι κι όσα, δυστυχώς, σου επιβάλλουν. Και μέσα στον πανικό αδιαφορείς για εκείνα τα μικρά και σημαντικά που λέγαμε. Εργάζεσαι όλη μέρα για να έχεις χρήματα για τα απαραίτητα, για τα έξοδα, για τις μικρές πολυτέλειες που ίσως επιτρέπεις στον εαυτό σου. Βλέπεις δυο μάτια να σε κοιτάν. Έρχεσαι το βράδυ κουρασμένος, τους χαρίζεις το περίσσευμα της ενέργειάς σου κι αυτά αδημονούν να ξυπνήσουν το πρωί και να είσαι δίπλα τους, θέλουν να κλέψουν λίγο από το χρόνο σου. Να παίξουν, να γελάσουν, να ανταλλάξουν αγκαλιές και φιλιά. Τα παιδιά ξέρουν. Οι μεγάλοι ξεχνούν. Άθελά τους, αλλά ξεχνούν.
Και έπειτα υπάρχουν κι οι άλλοι μεγάλοι. Οι πιο μεγάλοι. Αυτοί που θέλουν μια αγκαλιά, μια κουβέντα, ένα φιλί. Για να είμαστε άνθρωποι πρέπει πρώτα να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους, τους ανθρώπους μας. Να μην περιμένουμε παγκόσμιες ημέρες και λοιπά γεγονότα. Να είμαστε εκεί κάθε στιγμή που μπορούμε, να αφιερώνουμε λίγο από το χρόνο μας, να γνωρίζουμε ότι το τώρα δεν είναι για πάντα και να κάνουμε πράξη όσα νιώθουμε. Να μην αφήνουμε την καθημερινότητα να μας στερήσει όσα τιμή δεν έχουν και δύσκολα αντικαθίστανται.
Δώσε σημασία. Στο κυριακάτικο τραπέζι, στη χαμογελαστή καλημέρα, στο νυχτερινό χάδι, στο αναπάντεχο τηλεφώνημα, στα μάτια που σε προσέχουν, σε αυτούς που σε βλέπουν να μεγαλώνεις και καμαρώνουν σε κάθε σου βήμα, στο σπιτικό φτιαγμένο με αγάπη γλυκό, στους φίλους που είναι εκεί στη λύπη μα πιότερο στη χαρά και μοιράζονται και δεν τους καταδιώκει η ζήλεια της εποχής.
Δώσε σημασία στα χρώματα της φύσης, το αεράκι που χαϊδεύει τα μαλλιά, το παιδί που τρέχει ανέμελο, τον άνθρωπο σου που σου χαμογελά. Να αγαπάς, να προσφέρεις, να επιμένεις και να μην ξεχνάς. Να μην ξεχνάμε. Να αγαπάμε.
Και να προσφέρουμε. Ό,τι δεν έχουμε ανάγκη. Σε όποιον χρειάζεται. Ένα λιθαράκι κι άλλο ένα και θα κάνουμε τη διαφορά. Να συμβάλλουμε και να βοηθάμε. Να δίνουμε σημασία σε ότι αρμόζει. Να μη συγκρίνουμε. Δεν παίρνουμε ότι δίνουμε και δε δίνουμε ότι παίρνουμε. Η ζυγαριά ετούτη έχει σκαμπανεβάσματα.
Να είμαστε απλά άνθρωποι μες τους ανθρώπους. Αυτό..
Γ.Α