Μπορείς να με εμπιστευτείς, με ρώτησε… και συνέχισε να καπνίζει νευρικά. Είχαμε φτάσει και οι δυο στο απόλυτο κενό. Σταμάτησα να γράφω και σκέφτηκα αν μπορώ!! Μπορώ να ξεχάσω; Υπάρχει ένα όριο για τον κάθε άνθρωπο, είναι διαφορετικό για τον καθένα. Ο πάτος δεν έχει συγκεκριμένο επίπεδο. Αυτή την φορά όμως ήταν ο δικός μου βυθός.
Τι σου δίνει την δύναμη να ξανασηκωθείς; Είναι το χέρι κάποιου άλλου η ο ίδιος σου ο εαυτός που δίνει την ελπίδα και την δύναμη να ανέβεις ξανά προς την επιφάνεια; Κοίταξα τα μάτια της στο καθρέφτη. Κόκκινα από τα τόσα λευκά βράδια Από τα βράδια αυτά που εμφανίζονται τα τέρατα απο τα παραμύθια που ακούγαμε μικρά παιδιά και μας τρόμαζαν. Μετά από το τέλος υπάρχει πάντα μια καινούρια αρχή. πως να την δεις όμως όταν πίσω από τα βλέφαρα σου υπάρχουν δάκρυα και λάσπη από το προηγούμενο ολέθριο τέλος, άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν αισθήματα και καταστάσεις. Μπορείς να ξεχάσεις;; Oχι, δεν μπορώ!! Ούτε εγώ μου απάντησε, μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε ξέρω πως κουράστηκες. Γι’ αυτό γύρε στον ώμο μου και κλάψε φίλε μου, εαυτέ μου πολύτιμε, γιατί έχουμε δρόμο. Και είναι ένας δρόμος μοναχικός. Κλάψε και όλα θα τα φτιάξουμε μετά…
Με αφορμή τη Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στις 25 Νοεμβρίου. Για τις φωνές που δεν ακούστηκαν ακόμα…
Κυψέλη 2:15 πμ