Διαβάζοντας το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη ‘’ Όσο μπορείς ’’ γεννιούνται σκέψεις και προβληματισμοί. Άκρως επίκαιρο, βαθιά ανθρώπινο. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Και σίγουρα δεν υπάρχουν ανθρώπινα έργα χωρίς ψεγάδια. Γι’ αυτό με οικειότητα και ύφος απλό ο ποιητής παροτρύνει τη διατήρηση της αξιοπρέπειας και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Αρνείται την αυτο-αλλοτρίωση και τον ευτελισμό του ίδιου μας του εαυτού. Έτσι, προτείνει την απομάκρυνση από τον κόσμο του τεχνητού και του μαζικού, την άρνηση μιας κίβδηλης κοινωνίας, που μετατρέπει την ψυχαγωγία σε ψυχοκτονία , ‘’βαφτίζει’’ τα ανήθικα ηθικά και λατρεύει τα κακώς κείμενα που η ίδια δημιουργεί.
Χτίζοντας κοινωνικές περσόνες για κλάματα ο σύγχρονος άνθρωπος όχι απλώς δεν θρηνεί αλλά πορεύεται κομπάζοντας. Ο Κ.Π. Καβάφης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για όσους εκθέτουν τη ζωή τους στη ‘’βαβούρα ‘’ των πολλών , σε φαιδρές συνήθειες και προσπαθούν να ανέλθουν κοινωνικά και γενικά με αθέμιτα, ευτελή μέσα, για να μην αισθανθούν τελικά ξένοι, παρείσακτοι στην ίδια τους τη ζωή. Και κυρίως για να μην αισθανθούν πως πνίγονται , πως ασφυκτιούν εγκλωβισμένοι στην ίδια τους την ύπαρξη, καταλήγοντας θλιμμένοι σε έναν επίπλαστο κόσμο που τους φθείρει.
Για τον ποιητή υπάρχουν δύο δρόμοι, δύο επιλογές πορείας για τον άνθρωπο: εκείνη που θα πετάει και η άλλη όπου θα έρπεται. Για την καταξίωση της ύπαρξής του φυσικά πρέπει να επιλέξει την πρώτη. Ωστόσο, είναι ελεύθερος ‘’όσο μπορεί’’ να αποφεύγει τα σφάλματα και ‘’ όσο μπορεί’’ να διορθώνει αυτά που έχει ήδη κάνει. Όσο μπορεί!
Ανδριάνα Δημητρίου