Μέσα σε μια ασπρόμαυρη φάση ζωής ήρθα σε επαφή με τα ασπρόμαυρα δημιουργήματα της Diane Arbus μέσω του “An Aperture Monograph”… Ένα βιβλίο με μελαγχολικές ιστορίες τετράγωνες και ασπρόμαυρες…
Diane Arbus, δηλαδή…
Αμερικανίδα φωτογράφος γνωστή και ως Diane Nemerov , γνωστή για τα συναρπαστικά, ενοχλητικά, πορτραίτα της με ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας . Η Diane ήταν η κόρη της Gertrude Russek και του David Nemerov , ιδιοκτήτες ενός πολυκαταστήματος . Ο μεγαλύτερος αδελφός της ήταν ο ποιητής και κριτικός, ο Howard Nemerov. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τον Allan Arbus, υπάλληλος σε κατάστημα της οικογένειάς της με τον οποίο πριν τον χωρισμό τους δούλευαν μαζί για λήψη φωτογραφιών και τη δημιουργία διαφημίσεων για το κατάστημα τους, ενώ στη συνέχεια φωτογράφιζαν για τα Bazaar Harper, Show, Esquire, Glamour, The New York Times και τη Vogue . Παρακολούθησε μια σύντομη σειρά μαθημάτων φωτογραφίας με την Berenice Abbott και συναντήθηκε με την Lisette Model, μια αυστριακιά-φωτογράφο, και σπούδασε μαζί της από το 1955 έως το 1957. Με την ενθάρρυνση της, η Diane εγκατέλειψε την εμπορική φωτογραφία για να επικεντρωθεί στην καλλιτεχνική- fine-art photography. Το 1960, το Esquire δημοσίευσε το πρώτο φωτογραφικό δοκίμιο της, στο οποίο αντιπαρατίθενται έντονα τα πλούτη και η εξαθλίωση στην πόλη της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια δούλεψε ως ανεξάρτητοη φωτογράφος και δασκάλα φωτογραφίας.
Το 1963 και το 1966 έλαβε την Guggenheim υποτροφία ώστε να συμμετάσχει σε ένα έργο με τίτλο “American Rites, Manners, and Customs”. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εξειδικεύσε την τεχνική της, τη χρήση ενός τετράγωνου σχήματος στη φωτογραφία, ώστε να δίδεται έμφαση στο θέμα περισσότερο από ό, τι στη σύνθεση της φωτογραφίας. Επιπλέον, χρησιμοποιούσε με τέτοιο τρόπο το φλας, ώστε να δίδεται στη δουλειά της μια αίσθηση θεατρικότητας και σουρεαλισμού. Εκείνη την περίοδο επικεντρώθηκε και στα θέματα που όπως αποδείκτηκε αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς της, όπως τα άτομα που ζουν έξω από την κοινωνία και μακριά από την “ομαλότητα”, όπως γυμνιστές, τραβεστί, νάνοι, και άτομα με διανοητική ή σωματική αναπηρία. Η δική της προφανής οικειότητα με τα θέματα των φωτογραφιών της κατέληξαν σε εικόνες που έλκυαν τη συμπάθεια και την συμπαιγνία του θεατή στο μη “ομαλό” θέαμα, θέλοντας έτσι -ίσως- να αποσπάσει μια ισχυρή απάντηση. Μερικοί κριτικοί είδαν το έργο της ως μια εξαιρετική προσέγγιση σε θέματα τοσο ιδιαίτερα και δυσπρόσητα, ενώ άλλοι κατηγόρησαν την ματιά της, την προσέγγιση της, ως σκληρή και ηδονοβλεπτική.
H Diane Arbus πέθανε το 1971 ούσα 48 ετών και έχοντας κερδίσει μια θέση στους πιο καταξιωμένους φωτογράφους, αν και μόνο ένας σχετικά μικρός αριθμός από τις πιο σημαντικές φωτογραφίες της ήταν ευρέως γνωστό εκείνη την εποχή. Η δημοσίευση της “Diane Arbus: ένα άνοιγμα Μονογραφία” το 1972 μαζί με την μεταθανάτια έκθεση της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης προσέφεραν για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό μια πρώτη επαφή με τα επιτεύγματα της. Η ανταπόκριση ήταν πρωτοφανής. Η μονογραφία των ογδόντα φωτογραφιών εκδόθηκε και σχεδιάστηκε από τον ζωγράφο Marvin Israel, φίλος και συνάδελφος της, αλλά και από την κόρη της Doon Arbus. Ο στόχος τους στην παραγωγή του βιβλίου ήταν να μείνουν όσο το δυνατόν πιστότεροι στα πρότυπα της Diane. Το έργο λοιπόν, “Diane Arbus: An Aperture Monograph” αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ένα κλασικό είναι ένα διαχρονικό αριστούργημα με εκδόσεις σε πέντε γλώσσες. Σχεδόν μισό αιώνα η επίδραση αυτών των εικόνων είναι αδιαμφισβήτητη. Οι φωτογραφίες της διαπερνούν την ψυχή του ατόμου και δίνουν τη δυνατότητα στο καθένα από εμάς να έχει μια ξεχωριστή προσωπική συνάντηση με την Diane. Mε αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους μέσα από μια ιδιαίτερη ασπρόμαυρη οπτική.
Απλά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η δουλειά της εξέφρασε τη μεταστροφή της σε ότι δημόσιο, συμβατικό, ασφαλές, -το τάχα μου ομαλό- ενώ ήταν λάτρης του ιδιωτικού, του κρυμμένου του άσχημου και του επικίνδυνου… ήθελε να βγάζει στο φως ότι ήταν πίσω από αυτό και αυτό μέρος της ζωής μας είναι άλλωστε…
P.S Αυτή είναι kai η πρώτη έκδοση στην οποία ο διαχωρισμόςτων εικόνων έγινε με ψηφιακό τρόπο, ενώ τα αρχεία ήταν επεξεργμασμένα από τον Robert J. Hennessey χρησιμοποιώντας εκτυπώσεις από τον Neil Selkirk.
Αλεξάνδρα