Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να θυμηθώ την αρχή αυτής της πτώσης.. Ποιο απ’ όλα της τα πρόσωπα ήταν εκείνο που με τρόμαζε; Ποιο, τελικά, αγάπησα; Τι ήταν αυτό που με έκανε να δω σε ένα λεπτό τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια μου….και να φωνάξω..να ουρλιάξω…και να ξυπνήσω από το λήθαργο που μου επέβαλα…..
Ψίθυρος ήταν, μα έγινε κραυγή…..
Με κοίταξα στον καθρέφτη και δε με γνώρισα ούτε εγώ. Δεν ήθελα να με βλέπω έτσι. Δεν ήθελα κανείς να με βλέπει έτσι.” Έφαγα τα μούτρα μου πολλές φορές, αγνώριστη έγινα. ” Στέκομαι μπροστά του γεμάτη θυμό και πικρία. Ζητάω τις απαντήσεις, όσο οδυνηρές κι αν είναι..απαντήσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό.. και το μόνο που καταφέρνω να αρθρώσω είναι μικρά αναπάντητα ασυνάρτητα ερωτήματα…Τι είναι αδιαφορία;; Αποφασιστικότητα ή πείσμα; Είναι εθελοτυφλία ή θάρρος; Επιμονή η αναμονή; Δύο ανθρώπινες σχέσεις έχουν ξαπλώσει νωχελικά πάνω στο μέλλον μου και εγώ απλά αδρανώ…Τις άφησα να… σέρνονται μέσα στο χρόνο. Χαμένη σε έναν φαύλο κύκλο με απόλυτο δημιουργό τον ίδιο μου τον εαυτό, παγιδεύτηκα μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα. Βούλιαζα όλο και πιο βαθιά, χρόνια ολόκληρα. Μα τα όνειρα μου…το χαμόγελο μου;;
Το τέλος πάντα ήταν κοντά…Όμως κάθε φορά που “φλέρταρα” έντονα μαζί του…Ο νους μου ΠΑΝΤΑ γυρνούσε στις συζητήσεις που είχαμε κάνει και με τους δύο..στον τρελό τρόπο που εισέβαλαν στη ζωή μου…στην υπέροχη ψυχή που “νόμιζα” ότι έβλεπα μέσα τους….στους ατέλειωτους καβγάδες που αμέσως ξεχνούσα..στις ατελείωτες ώρες “τεχνολογικής” επικοινωνίας…και κυρίως στην τεράστια αγάπη που είχα για αυτούς..το μυαλό μου μεθούσε με εικόνες πολύχρωμες και φανταχτερές..δεν ήξερα τι θέση θα είχαν στη ζωή μου..ήθελα μόνο να είχαν κάποια..
Ξαφνικά, κάποιος (σοφός ήταν) απεφάνθη πώς έπρεπε να φάω ένα χαστούκι για να ξυπνήσω, την ίδια ώρα που εγώ ευχόμουν να τους πάρω αγκαλιά. Ο καλύτερος φίλος μου και ένας άντρας….Το χαστούκι ήρθε και νόμιζα πώς μαζί του ήρθε και το τέλος μου. Πώς αντιμετωπίζεις την απώλεια δύο τέτοιων προσώπων; Περιμένουμε συχνά από τους εαυτούς μας να ‘είμαστε δυνατοί’, να είμαστε ‘το παράδειγμα’. Ζούμε σε μια κοινωνία που συχνά δεν συμμερίζεται το θρήνο, που φοβάται τις έντονες εκδηλώσεις συναισθημάτων και τις αποδίδει στους ευαίσθητους και ευάλωτους ανθρώπους και ναι..εγώ ανήκω σε αυτούς….Έτοιμη να με αφήσω να βιώσω τις φυσιολογικές σωματικές και συναισθηματικές αντιδράσεις …Τα έβαλα μαζί μου και με τη θλίψη που είχα αφήσει να εμφανιστεί στο πρόσωπο μου …
Βρήκα με κόπο τις αλήθειες, έμαθα να κοιτάζω κατάματα, αυτά που άλλοτε φοβόμουν ν’ αντικρίσω. Είδα ποια θα γινόμουν, μόνο και μόνο γιατί φοβόμουν να δεχτώ ότι μπορεί κάποιος/οι να μη ξέρουν τι σημαίνει αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια…Ένας άντρας που απλά δεν μπορεί να είναι ειλικρινής ούτε στον ίδιο του τον εαυτό, που αν κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέπτη θα τρομάξει και ένας άλλος “τυφλωμένος” που θέλει να σε κάνει να μισήσεις και το μόνο που καταφέρνει είναι να σου δημιουργήσει αποστροφή για τον ίδιο..
Το μυαλό μου ποτέ δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί γεγονότα και προεκτάσεις, βαθιά κρυμμένες στα ανήλιαγα υπόγεια του εαυτού τους.
Ήξερα την αρχή, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ το τέλος. Ακόμα κι αν κατάφερνα να κλείσω λίγο τα μάτια μου, έβλεπα πάντα το ίδιο χαρούμενο όνειρο, όμως αυτό το όνειρο δεν έχει happy end…
Αθήνα, 2006-2012
