Έρωτας στα χρόνια του…κορονοϊού

Είναι αρκετό για μένα να γνωρίζω ότι εσύ και εγώ υπάρχουμε αυτή τη στιγμή

Gabriel Garcia Marquez

Ποια είναι η θέση του έρωτα εν καιρώ κρίσης; Ποια η θέση της κρίσης εν καιρώ έρωτα; Πρίν μου καταλογίσει ο αναγνώστης συμβατικότητα και κοινοτοπία στην έκφραση θα ήθελα να προσδιορίσω αφενός τις έννοιες και αφετέρου να τις αποφορτίσω από το βαρύγδουπο φορτίο τους. Τελικά, ίσως έτσι να τις επαναφορτίσω με βασικό σύμμαχο στην προσπάθεια αυτή το λεκτικό παιχνίδι του έρωτα και της κρίσης. 

freeminds covid

Αν εντάξουμε τον έρωτα σε καιρό κρίσης θα πρέπει να τον περιορίσουμε σε όλα εκείνα τα καθημερινά που μας καθιστούν ερωτευμένους. Ο έρωτας υποδηλώνει καταρχάς αγάπη για τα κεκτημένα, γι’ αυτό και σε ταραχώδεις περιόδους η πρωταρχική και φυσική μας αντίδραση είναι να προστατεύσουμε τα κεκτημένα μας, υλικά και άυλα. Και τότε αναδύονται στην επιφάνεια όλα τα αποθέματα εγωισμού που μπορει να διαθέτει κανείς στην αποθήκη του χαρακτήρα του για να συντροφεύσουν τα αποθέματα σε αγαθά και σε άλλα είδη πρώτης και δεύτερης ανάγκης που έχει φροντίσει κάποιος να προμηθευτεί. Το είδος αυτό του εγωισμού είναι ένα κράμα ασφυκτικής απομόνωσης και αυτοπροστασίας που δεν καταλογίζεται ωστόσο σε κανέναν αβασάνιστα καθώς στη βάση του είναι κοινό. Αγγίζει τόσο τους “ατρόμητους” όσο και τους “δειλούς”, τους “καιροσκόπους” όσο και τους “αδιάφορους”,τους “πεσιμιστές” όσο και τους “αισιόδοξους”. Φυσικά, σε χαλεπούς καιρούς αποτελεί και αυτό ένα μέσο ενότητας.

Αν από την άλλη τοποθετήσουμε την κρίση σε καιρό έρωτα θα πρέπει αφενός να διευρύνουμε το πλαίσιο νοηματοδότησης του έρωτα και αφετέρου να νοηματοδοτήσουμε την κρίση. Αν η κρίση μπορεί να ταυτίζεται με μια ασθένεια, τότε το πλαίσιο αναφοράς προσδιορίζεται από την αντίθετη έννοια, την ευρωστία ή τη δυνατότητα να ζει κανείς με όλες τις δυνάμεις του. Η δύναμη διόλου τυχαία αποτελεί βασικό συστατικό του έρωτα αλλά και της ευρωστίας (<ρώννυμι- δύναμαι). Όταν ασθενούμε, έχουμε την τάση να αποζητάμε με μανία πληθώρα ηδονών για να κερδίσουμε την χαμένη ζωτικότητά μας ή βρίσκουμε την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε και να εκτιμήσουμε την ίδια τη ζωτικότητα, εφόσον η καθημερινότητά μας τη θεωρεί δεδομένη. Συχνά, είναι τόσο έντονη η επιθυμία του ανθρώπου για δύναμη σε περιόδους αστάθειας ώστε την επιδιώκει με κάθε τρόπο, έτσι που εξωθείται σε αντιφατικές ή πρωτόγνωρες συμπεριφορές σαν αυτές που προκαλεί το σύνδρομο στέρησης στους εξαρτημένους. Ωστόσο, τίποτα δεν αποδυναμώνει περισσότερο από την υποκατάστατη δύναμη διότι μετά την επήρειά της επιστρέφει η παλιά καχεξία. Κάποιες φορές ο εγκλεισμός για την ανάρρωση κρίνεται η πιο σωστή απόφαση, κατ´ εντολή γιατρού, του λογοκρατούμενου νου.

Είναι τελικά η κρίση που επηρεάζει την ποιότητα του έρωτα στη ζωή ή μήπως ο έρωτας επηρεάζει την ποιότητα της κρίσης; Η απάντηση στο ψευδοδίλημμα είναι απλή. Όταν ο έρωτας έχει ποιότητα η κρίση είναι κομμάτι του και όχι πλαίσιο αναφοράς.

Μαρία Χαμηλάκη