“Η μεγαλύτερη μάχη είναι εκείνη ενάντια στον εαυτό μας”, αυτή την ατάκα είδα γραμμένη , ενώ έψαχνα ποιο καινούργιο βιβλίο θα προστεθεί στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Έριξα μια πιο προσεκτική ματιά στη φράση αυτή που κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον μου. Αναρωτιόμουν αν την είχα διαβάσει ξανά ή αν κάποιος μου την είχε μάθει. Οι λέξεις έκρυβαν ένα πολύ ισχυρό νόημα και εγώ μόλις το συνειδητοποιούσα.
Από μικρή θυμάμαι να δίνω διάφορες “μάχες” στην καθημερινότητα μου προσπαθώντας να εντάσσομαι στα κοινωνικά σύνολα. Η ενασχόλησή μου με το μπαλέτο είχε δημιουργήσει μια πειθαρχία, μια ασυγκράτητη επιθυμία να δουλεύω σκληρά για να πετύχω τα βήματα μιας χορογραφίας ή ένα χορευτικό αυτοσχεδιασμό. Όμως στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Η σωματική μου ανάπτυξη σταμάτησε απότομα το χορό από τη ζωή μου. Εκείνη τη μέρα έχασα και τη μάχη με τον εαυτό μου.
Η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση, η απογοήτευση, η στεναχώρια, η ψυχολογική κατάπτωση αλλά και όλη η έκρηξη της εφηβικής περιόδου με οδηγούσαν σιγά – σιγά στην υπερκατανάλωση τροφής, στις συγκρούσεις. Άφηνα τον εαυτό μου να “αφανίζεται” χωρίς να τον υπολογίζω και να νοιάζομαι για αυτόν. Κλεινόμουν ώρες στο δωμάτιο ανοίγοντας τις κρυμμένες σακούλες με τα γρήγορα φαγητά ( fast food) μόλις έπεφταν όλοι για ύπνο. Η αντίστροφη μέτρηση άρχιζε όσο περνούσαν οι μέρες και οι μήνες.
Κάθε μέρα, λοιπόν, έχανα ένα κομμάτι από μένα με αποτέλεσμα η ζυγαριά να δείξει ολοστρόγγυλα μπροστά μου 120 κιλά. Δεν είχα καταλάβει ή καλύτερα δεν ήθελα να καταλάβω πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Δεν θυμόμουν πόσο καιρό είχα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Τον απέφευγα βλέπεις. Τα όμορφα ρούχα μου ήταν ξένα πάνω μου, δεν μου έκαναν. Φορούσα μόνο μαύρα και δεν έμοιαζα στο νεαρό κοριτσάκι της ηλικίας μου. Τα συναισθήματα μου ήταν γεμάτα αρνητισμό και απογοήτευση.
Ξαφνικά ένα ζεστό ανοιξιάτικο πρωινό πήρα τη μεγάλη απόφαση: Θα κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Στήλωσα τα μάτια μου στο γυαλί του, μα δεν με αναγνώριζα. Έψαχνα να βρω τον εαυτό μου αλλά ήταν αδύνατον. Για πρώτη φορά, ύστερα από δύο χρόνια, δεν έκλαψα αλλά διάλεξα να είμαι δυνατή προχωρώντας αποφασιστικά στην μεγάλη αλλαγή. θα έβγαζα τον “τρομαγμένο” μου εαυτό ξανά στην επιφάνεια.
Αποφάσισα πως έπρεπε να σταματήσω να κάθομαι στην καρέκλα μου και να απολαμβάνω τα ανθυγιεινά φαγητά. Έτσι κάθε πρωί πήγαινοερχόμουν στο σχολείο περπατώντας αντί να περιμένω το λεωφορείο και άρχισα να μειώνω αισθητά τις ποσότητες του φαγητού. Η επαναφορά στα φυσιολογικά δεδομένα ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία. Ο εκνευρισμός, οι πονοκέφαλοι, τα κλάματα και οι εκρήξεις ήταν μια μόνιμη κατάσταση. Όμως, παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες κατάφερα το ακατόρθωτο. Έχασα 30 ολόκληρα κιλά. Έπρεπε εκτός από τη μάχη με τον εαυτό μου,το να κερδίσω και εκείνο το αγόρι, έκανε το κίνητρό μου ισχυρότερο.
Λίγο καιρό αργότερα από αυτό το ανοιξιάτικο πρωινό ήρθαν στη ζωή μου οι πανελλήνιες εξετάσεις για δύο συνεχόμενες χρονιές, αλλά και μια δύσκολη φοιτητική ζωή. Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες που έπρεπε να ακολουθήσω, η συνειδητοποίηση των αλλαγών που έρχονταν τόσο γρήγορα, η απότομη προσγείωση στην Ζωή και οι ευθύνες που μου επιβαλλόταν με έφεραν πίσω στα συναισθήματα της εφηβείας. Παρασύρθηκα και άφησα ξανά την ανασφάλεια μου και τους φόβους μου να με απομακρύνουν από το στόχο που είχα πετύχει στα 16 μου.
Η αδράνειά μου και τα ξεσπάσματα μου ήταν ανεξέλεγκτα ώσπου ένα βράδυ βρέθηκα με μια παρέα σε ένα party με latin χορούς. Η αλήθεια είναι πως είχα ξεχάσει πόσο καλά με έκανε να νιώθω ο χορός. Μόλις η δασκάλα μου έδειξε τα βήματα ενός mambo βρήκα αυτό που θα με έβγαζε από το ψυχολογικό μου αδιέξοδο. Εκείνος ο χορός με οδήγησε έξω από την πόρτα της Keep Dancing χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε εκείνη τη σχολή χορού έμαθα πως να πιστεύω στον εαυτό μου, να τον αποδέχομαι όπως είναι αλλά και να εκπλήσσομαι από τις δυνατότητές μου. Όλη η ομάδα δούλευε με εμπιστοσύνη, συναγωνισμό και πολλή αγάπη. Μέχρι την ημέρα της αποφοίτησής μου δεν σταμάτησα να χορεύω σε διαγωνισμούς, αγώνες, εκδηλώσεις και παραστάσεις. Ο χορός τελικά έφερε το κίνητρό μου ξανά στην επιφάνεια κάνοντάς με να προσπαθώ ακόμα κι αν τα βήματα ήταν λάθος.
Μετά από δέκα χρόνια μιας “περίπου” μάχης άκουσα πολλούς ανθρώπους να προσπαθουν να με πείσουν να αδυνατίσω είτε με άγαρμπο είτε με ευγενικό τρόπο προβάλλοντας ένα σωρό επιχειρήματα- σωστά και μη. Η απόφαση πήγαζε καθαρά από μένα. Εγώ έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να είναι υγιής και καθαρός. Να είναι ζωντανός, χαρούμενος και γεμάτος ευεξία.
Αυτή τη χρονιά κάνω πράγματα που με κάνουν πιο χαρούμενη αφήνοντας -όσο πιο πολύ μπορούσα- πίσω μου τους αρνητισμούς . Ένεταξα στην καθημερινότητα μου τη γυμναστική χωρίς να χάνω προπόνηση ή να παραπονιέμαι που πόναγε το σώμα μου. Ξεκίνησα να τρέφομαι πιο υγιεινά ψάχνοντας όμορφους συνδυασμούς με τη βοήθεια μιας εξαιρετικής διαιτολόγου. Πλέον έχω τύψεις όταν ξεφεύγω από το πρόγραμμα.
Τώρα ουσιαστικά παλεύω με τον ιδανικό και τον πραγματικό μου εαυτό. Ο ιδανικός εαυτός έχει απαιτήσεις που θέλουν κόπο, χρόνο και τρόπο. Μόνο αν κερδίσεις τη μάχη με τον εαυτό σου θα βελτιώσεις το είναι σου ώστε να ζεις αρμονικά μαζί του αλλά και με τους ανθρώπους γύρω σου. Η αλλαγή για να αγγίξουμε τα όνειρα του εαυτού μας πάντα έρχεται από μέσα μας.
Η δικιά μου ιστορία είναι μια προτροπή για όσους μάχονται μόνοι τους να “αλλάξουν” τον εαυτό τους προς το καλύτερο. Είναι για όλους εκείνους που ξεχνούν να προσπαθούν και δεν αναγνωρίζουν στον καθρέφτη αυτό που ήταν πριν τους παρασύρει η απαισιοδοξία και χάσουν κάθε ελπίδα.
Η καταγραφή της είναι ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για εκείνους τους ανθρώπους που είναι πάντα δίπλα μου σε όσα προσπαθώ να πετύχω. Στην διαιτολόγο μου για την υπομονή της, στο γυμναστήριο και τον προπονητή μου για την επιμονή τους, στην ομάδα του Free Minds που εμπιστεύεται τις ιδέες μου, στη δασκάλα του χορού για τον τρόπο μου με “αγκάλιασε” , την αγάπη της και τις ευκαιρίες που μου έδωσε. Είναι για τους φίλους και την οικογένεια που χωρίς τη δυνατή τους συμπαράσταση ίσως και να τα είχα παρατήσει ξανά.
Μαριαλένα Βιλλιώτη