Ένας Αύγουστος … αλλιώτικος

ffff

 

Και κάπως έτσι μπαίνει ο Αύγουστος…ύστερα από πολλές διαπραγματεύσεις, πολλές συγκεντρώσεις και πολλές φωτιές..φτάσαμε αισίως στον Αύγουστο, στον τελευταίο μήνα του Καλοκαιριού.

Επιτελούς ήρθε η στιγμή να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε και αυτή την φορά να διαπραγματευτούμε με τον εαυτό μας. Ένας μήνας ίσως μεταβατικός, ίσως και ενδοσκοπικός. Είναι η στιγμή που κλείνει ένας κύκλος και πρόκειται να ανοίξει ένας άλλος. Είναι η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθείς τι έκανες, πως το έκανες, ποια ήταν τα λάθη σου και ποια όχι. Να κρατήσεις αυτά που έζησες και αυτά που έχασες. Και αφού κλείσεις για τα καλά αυτή την πόρτα….πρέπει να ηρεμήσεις να χαλαρώσεις και να ανοίξεις την επόμενη ..αυτή που θα μπεις τον Σεπτέμβρη και θα δοθείς ολοκληρωτικά. Νέα όνειρα, νέοι στόχοι και νέες εμπειρίες…αυτό σε περιμένει από τον Σεπτέμβρη. Και εσύ θα είσαι εκεί για να ζήσεις και να αντιμετωπίσεις τις νέες προκλήσεις. Δεν έχει σημασία τι θα καταφέρεις και τι όχι…αρκεί να μην είσαι ένας απλός θεατής..

Πριν από όλα όμως… πρέπει να ξεφύγεις και να ταξιδέψεις. Να απελευθερώσεις το μυαλό σου από όλα και να αφιερωθείς στους ανθρώπους που σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη. Γιατί τι έχει τελικά σημασία; Να βρίσκεις τους ανθρώπους που αγαπάς στο τέλος κάθε διαδρομής, και όταν είσαι έτοιμη να διαβείς την επόμενη πόρτα να είναι πάλι εκεί και να σε χαιρετούν. 

Ώχρα, κεραμίδι, λευκό, μέσα στο άφθονο πράσινο των φυλλωμάτων, μέσα στο γαλανό τ’ ουρανού και της θάλασσας. Ωραίες αναλογίες, κι αυτή η χαρά της φιλικής συμμετοχής, σαν να ‘χαμε συντελέσει κι εμείς στη διαλογή και στη διάταξη χρωμάτων και σχημάτων κρατώντας μιαν ευγενικήν ανωνυμία. Ωστόσο, αυτά τα πέντε θολωτά παράθυρα, όπου πέντε κορίτσια παραμέρισαν τις άσπρες κουρτίνες να κοιτάξουν τη θάλασσα, – η μια κρατούσε ένα σταφύλι ραμφίζοντας μία μία τις μαβιές ρώγες˙ η άλλη χτένιζε τα μαύρα μαλλιά της˙ η τρίτη κρατούσε ένα μαντίλι – κι ίσως ένευε στην άσπρη βάρκα˙ οι δυο άλλες στρογγύλευαν τα χείλη τους, σαν να ‘ταν να σφυρίξουν ένα μικρό τραγούδι ερωτικό. Λοιπόν αυτά τα πέντε παράθυρα θα ‘θελα, σαν ένα πεντάστιχο ποίημα, να τα υπογράψω καλλιγραφικά και ολογράφως με τ’ όνομά μου

“Ποζιτάνο”, Γιάννης Ρίτσος

Φιωτάκη Μαρία

Leave a Reply