Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα που εναγωνίως περίμενα τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων στα τέλη Ιουνίου. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν το μοναδικό άτομο της οικογένειας που δεν κοιμήθηκε καθόλου. Οι ώρες μέχρι το ξημέρωμα φαίνονταν να κυλάνε αργά. Μου ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ σε κάτι για να με πάρει ο ύπνος. Ούτε διάβασμα, ούτε μουσική. Μόνο στριφογύρισμα σαν ανεμοστρόβιλος το χειμώνα.
Όλοι σου έλεγαν,όταν άρχισες την προετοιμασία,δύσκολα θα περάσεις την πόρτα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στα Ανώτατα Ιδρύματα σε αυτό το ανώτερο επίπεδο γνώσεων αλλά πολύ άκοπο και εύκολο να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου. Εκείνο το καλοκαίρι περνάς τις διακοπές σου ξέγνοιαστα γιατί οι βαθμοί σου σε οδηγούν σε αρκετές από τις επιλογές και προτιμήσεις σου όμως όσο περιμένεις να ανακοινωθούν οι βάσεις, η αγωνία σου είναι πιο μεγάλη από όσο φανταζόσουν.
Έρχεται ο πολυπόθητος Σεπτέμβρης που η εγγραφή σου στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ή στην πόλη σου ή σε κάποια άλλη επαρχιακή πόλη γίνεται η αρχή της ανεξαρτησίας σου, η στιγμή εκείνη που νιώθεις πως έχεις κάνει το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη μέχρι τώρα ζώη σου. Νέα πράγματα,νέες ιδέες,νέα πρόσωπα, νέες εμπειρίες και φυσικά οι επιπρόσθετες γνώσεις για την εξέλιξη της μόρφωσής σου,η οποία τελικά μόνο άκοπη δεν ήταν.
Πόσες ώρες ξενύχτησες μη κατανοώντας ορισμούς και έννοιες. Πόσες φορές δέχτηκες την απροθυμία των καθηγητών να απαντήσουν στις ερωτήσεις σου και τις απορίες σου και την αφ’υψηλού αντιμετώπισή τους σε έναν νέο άνθρωπο που δεν έχει τις γνώσεις τους. Πόσες φορές έκλαψες επειδή το τέλειο διάβασμά σου έφερε αρνητικό αποτέλεσμα στη βαθμολογία και σου είπαν πως το γραπτό σου ήταν απλά συμπαθητικό.
Αφού πέρασες από 40 κύματα 4 ολόκληρα χρόνια ή-για να ειμαι ειλικρινής-ίσως και περισσότερα από 4, περιμένεις πώς και πώς να βγει το τελευταίο μάθημα εκείνης της εξεταστικής που θα σημάνει την “εξόδιο ακολουθία”από τη σχολή σου που με αρκετές δυσκολίες επιτέλους τελείωσε!!! Προς μεγάλη σου ανακούφιση,το τελευταίο σου μάθημα βρίσκεται με το βαθμό σημειωμένο στους φακέλους της γραμματείας.
Το κινητό σου κουδουνίζει και μια από τις κολλητές σου,σου ανακοινώνει πως Ναιι παίρνεις πτυχίο!!! Έχεις περάσει και μάλιστα με τον καλύτερο βαθμό που είχες γράψει ποτέ!! Η Αποφοίτησή σου,μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της πρώιμης ενήλικης ζωής σου, είναι γεγονός!! Επιτέλους, όλοι οι κόποι σου,οι αγωνίες σου,τα γέλια σου,τα άγχη σου βρήκαν αντίκρυσμα. Σπεύδεις να ειδοποιήσεις όλη την παρέα ότι σε λιγότερο από μήνα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΡΚΙΖΕΣΑΙ..
Μέσα σε αυτό το πλήθος σκέψεων για τον κύκλο που κλείνει και την βόλτα στο πάρκο που έχεις πάει,κάνεις να δεις λίγο πίσω από σένα. Είναι σαν να βλέπεις αυτή τη ζωή σε ταινία θερινού κινηματογράφου, ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού. Στιγμές απείρου κάλλους ξεδιπλώνονται μπροστά σου{καλές- κακές- συγκινητικές- θετικές- αρνητικές- παράξενες- μικρές, μεγάλες- γεμάτες πολύ γέλιο, κλάματα, μίσος, αγάπη και μεγάλους έρωτες (για να μην τους αφήσουμε σε καμιά γωνιά παραπονεμένους)}.
Βλέπεις τα ίδια πρόσωπα σε όλες αυτές τις στιγμές που αναπολείς και νοσταλγείς. Βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους που κράτησαν το χέρι σου σφιχτά σαν αλυσίδα ακόμα κι όταν ήσουν και στα καλύτερα και στα χειρότερα.. Είναι εκεί και το φως τους,η σιγουριά τους,το χαμόγελό τους γεμίζει ζεστασιά όλη την ύπαρξή σου για 4 ή και παραπάνω χρόνια ή και μια ζωή.. Είναι το κομμάτι των αναμνήσεων που λατρεύεις και θα λατρεύεις,η αξία αυτου του μικρόκοσμου που έγινε η ζωή σου,ο κύκλος σου,που παρ’όλο που σε λίγες μέρες κλείνει θα τον έχεις πάντα μαζί σου, αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου!
Τους θέλεις όλους δίπλα σου για να ενταχθείς στην αλυσίδα και να μοιραστείς την αχαρακτήριστη χαρά σου, την ευτυχία σου,τη συγκίνηση σου,την ανακούφιση σου, τα ενδεχομένως κλάματα σου για όσα περάσατε παραμένοντας ενωμένοι παρ’όλες τις κακές καταστάσεις.Έχεις την ανάγκη να τους ευχαριστήσεις αλλά δεν έχεις λόγια-τα’χεις πει και χιλιάδες φορές-θέλεις να ανοίξεις απλά την αγκαλιά σου για να τους κλείσεις εκεί,όπως κλείνει το μουσικό κουτί τη μπαλαρίνα.
Ξέρεις πως κάποιοι ίσως δεν καταφέρουν να είναι εκεί αλλά δεν θα πάψουν να είναι εκεί,να σου στέλνουν μηνύματα περιμένοντας φωτογραφίες, νέα, ευτράπελα, συναισθήματα αλλά και συγκλονιστικές εξελίξεις. Έχουν ήδη ετοιμάσει τα δώρα τους για να ταξιδέψουν εκεί την ίδια μέρα δημιουργώντας έκπληξη, χαμόγελα ποντάροντας στα βουρκωμένα σου μάτια.
Ψάχνουν μαζί σου τα ρούχα της ορκωμοσίας σου ανεχόμενοι τη γκρίνια σου στα social media επειδή δεν βρίσκεις αυτό που θέλεις ακριβώς και γιατί ότι φοράς- και καλά- δεν σου πηγαίνει. Φυσικά, έχουν φροντίσει να υπάρχει η παρουσία τους δια αντιπροσώπων (μεταξύ μας τώρα,σιγά μην σε άφηναν έτσι),στέλνουν ευχές δείχνοντας σου πόσο σε αγαπούν, είναι έτοιμοι να “φάνε”όποιον σε στεναχωρήσει γιατί αυτή είναι η μέρα σου και ξέρουν πόσο πολύ την περίμενες. Στεναχωρημένοι που θα λείπουν αλλά όταν βρεθείτε είναι σίγουροι πως θα γλεντάτε ακόμα και ένα χρόνο μετά. Αναρωτιέσαι: “Μα πως γίνεται να περάσω αυτή τη μέρα χωρίς την δικιά μου επιλεγόμενη οικογένεια;τους φίλους μου;; “Μετά σκέφτεσαι: “Θα τους συντονίσω όλους στο skype με το smartphone(να που χρειάστηκε η εφαρμογή που κατέβασες)”.
Γέλασες για τη κατορθωτή- ακατόρθωτη σκέψη σου όπως θα γέλαγαν και αυτοί στο άκουσμα της. Οι μέρες μετρούν αντίστροφα φτάνει η πολυπόθητη μέρα, τη μέρα που θα κρατήσεις το “μωρό” στα χέρια σου.. η συγκίνηση, η περηφάνια και η δικαίωση είναι τεράστιων μεγατόνων… Η οικογένεια σου (που σε έφερε ως εδώ), οι φίλοι σου (που σε στήριξαν σε όλη αυτή την προσπάθεια και δεν έφυγαν ποτέ από δίπλα σου)αλλά και οι άνθρωποι αυτού του κύκλου που εκτίμησες,που σε δέχτηκαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ο καθένας, θα είναι εκεί είτε από κοντά είτε από μακριά.
Άνθρωποι που μοιράστηκες ανεπανάληπτες στιγμές σε όλη τη διάρκεια αυτής της σύντομης μικρής ζωής θα μοιράζονται τη σημαντικότερη μέρα της ζωής σου, την ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ σου. Πως να μην νιώθεις ευτυχία όταν ξέρεις πως υπάρχουν αμοιβαία αισθήματα εκτίμησης, σεβασμού και αγάπης;;
Είσαι πτυχιούχος πια όμως δεν θα άλλαζες με τίποτα αυτά τα χρόνια κι αν χρειαζόταν θα τα έκανες πάλι από την αρχή με την ίδια όρεξη και τα ίδια πρόσωπα. Τα καλύτερα είναι μπροστά σου έτοιμα να τα αρπάξεις,να τα ζήσεις, να τα πειράξεις και να τα κάνεις δικά σου για να μην μοιάζουν με κανενός αλλού αλλά μόνο με την δική σου προσωπικότητα. Απόλαυσε την ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ σου μ’ένα ποτηράκι κρασί, γλυκά, χαμόγελα, αγάπη και μ’ένα ποδήλατο που αξίζει η βόλτα πάνω του χωρίς βοηθητικές ρόδες!!!
Όση ώρα διαβαζεις σίγουρα ξεπηδούν από την μνήμη σου μικρά κομμάτια του παζλ της φοιτητικής σου ζωής. Αναπολείς, Νοσταλγείς, Θυμάσαι. Συγκινείσαι ακόμα και χρόνια μετά όταν πια έχεις τη δουλειά των ονείρων σου,όταν με μεγάλη χαρά τελείωσες το διδακτορικό σου,όταν δείχνεις στην οικογένειά σου φωτογραφίες, βίντεο και αναρτήσεις γυρνώντας τη χρονομηχανή πίσω σε αυτή τη στιγμή.
Μαριαλένα Βιλλιώτη