Μια εικόνα..Εμείς

Φωτογραφίες περιφέρονται εδώ κι εκεί, «φιγουράρουν» σε εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο. Από ένα κόσμο που δε μοιάζει με το δικό μας κι όμως είναι αυτός. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μα στην ουσία τόσο ίδιοι. Με αγωνίες και προβλήματα σίγουρα πιο σημαντικά από τα δικά μας.

Ακούω μια φωνή μέσα μου να λέει: «Πρόοδος, το λένε». Ναι το ξέρω. Πρόοδος. Όταν εξασφαλίζεις τα βασικά θέλεις κι άλλα κι άλλα κι άλλα.. Αδυνατείς να αρκεστείς σε κάποια και το σακούλι διογκώνεται σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει φουσκώνει με ορατό τον κίνδυνο να εκραγεί. Και πότε τελειώνει αυτό;; Όταν ξεχνάς τα βασικά;; Όταν κινδυνεύεις να τα χάσεις και τότε συνειδητοποιείς την αξία τους;;;

Μια εικόνα..εμείς

Είναι όμορφο να αναπνέεις ακόμα και τον όχι τόσο καθαρό αέρα. Μια ευκαιρία να κάνεις τη ζωή καλύτερη. Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Κοίτα τις φωτογραφίες, λοιπόν. Παιδάκια με όπλα στα χέρια. Παιδιά-μαχητές που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις και προστασία δεν έχουν καμιά. Παιδιά που αναγκάζονται να μεγαλώσουν γρήγορα και χάνεται από τα ματάκια τους η αθωότητα. Δεν παίζουν στις αλάνες. Είναι σε εμπόλεμες ζώνες, φέρουν όπλα για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους, γίνονται μάνα και πατέρας για τα αδέρφια τους. Γίνονται όλα όσα εμείς οι μεγάλοι πολλές φορές αρνούμαστε.

Κοίτα τες, λοιπόν, ξανά και ξανά. Σαν υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, ως που μπορούμε να φτάσουμε.. Μια συνειδητοποίηση ότι για κανέναν δεν έχει παραπέρα εκτός από το προσδωκόμενο που κι αυτό απρόβλεπτο είναι.

Είναι ωραίο να είμαστε λίγο αλαφροΐσκιωτοι. Να ζούμε σαν πολίτες του κόσμου, να έχουμε συνείδηση ότι είμαστε ένα κομμάτι ανάμεσα στα τόσα. Ένα μόριο μικροσκοπικό στον πλανήτη μας. Μα κάθε μόριο είναι εξίσου σημαντικό για να είναι υγιές το σώμα. Να είμαστε ρομαντικοί και ταυτόχρονα επίμονοι και δυνατοί. ΝΑ βλέπουμε το τώρα και να το αντιμετωπίζουμε αλλά όχι να το αφήνουμε να μας καταδυναστεύει. Είμαστε καλά, είμαστε εδώ, μεγαλώνουμε χαρούμενα παιδιά. Τους δίνουμε αγάπη. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη.

Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω – δικό μου, ίσως, λάθος-, όσους πασχίζουν να κρύψουν τα ψεγάδια τους, σωματικά-συναισθηματικά, όσους κολλάνε σε αριθμούς, αγωνίζονται για μια δημόσια εικόνα, παρασύρονται στο παιχνίδι του πολιτικού βίου, ξεχνάνε…

Μπορεί να σφάλλω. Αλλά… Σημασία δεν έχουν οι πόντοι στην περιφέρεια – αν δεν τίθεται φυσικά θέμα υγείας-, δεν έχει η ρίζα που διακρίνεται λίγο, το ατημέλητο μαλλί, η αθλητική αμφίεση, το πολυπόθητο «φαίνεσθαι» που ενίοτε παραμερίζει το «είναι». Σημασία έχει να αγαπάς την παραμικρή λεπτομέρεια. Να δίνεις και να παίρνεις από αυτήν πνοή. Να χαμογελάς και να πηγαίνεις παρακάτω. Να δίνεις. Ίσως αυτό που θα πάρεις δεν είναι τόσο όσο, μα στο μέτρημα αυτό υπάρχουν διαφορετικά μέτρα και σταθμά…

Πιο πολύ με στενοχωρούν οι άνθρωποι που χάνονται στις παραισθήσεις αυτές .. και μερικές φορές κι εγώ. Και τότε θέλω ένα ξυπνητήρι να μου φωνάξει: Ζήσε κι αγάπα και χαμογέλα και προχώρα και δημιούργησε και όλα αυτά τα ενεργητικά ρήματα που σε προτρέπουν να δεις τα πράγματα αλλιώς.. να είσαι μέλος του σύμπαντος.. να ζεις σε ένα δικό σου κοινόβιο όπου ο ένας βοηθά τον άλλον και ο καθένας αναπτύσσει τις δικές του ανησυχίες.

Αυτό θα πει ζω. Ρουφάω την παραμικρή λεπτομέρεια. Πατάω με γυμνά πόδια την άμμο στην ακροθαλασσιά, πίνω έναν ελληνικό στον ολάνθιστο κήπο του παππού και της γιαγιά, μια παγωμένη μπύρα με μια παρέα φίλων-αδερφών.. Χαμογελάω. Φωνάζω. Κλαίω. Γελάω…. Υπάρχω… και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Και προσπαθώ να κάνω την κάθε μέρα και στιγμή καλύτερη.

Ας κοιτάξουμε ξανά τις φωτογραφίες. Είναι εύκολο να τις βρούμε. Ας τις παρατηρήσουμε κι ας δούμε τον εαυτό μας να αντανακλάται σε αυτές. Μετά.. ας κάνουμε αυτό που θέλουμε δίχως ενδοιασμούς και μικρότητες.. εραστές στη δίνη του πάθους που δεν έχουν ίχνος ντροπή για τις ατέλειες τους.. αυτές αγαπάν κι αυτές δίνουν σχήμα και χρώμα και άρωμα και.. και.. τόνο μοναδικό..

A.Γ