Ο θυμός, η οργή, η αγανάκτηση και η ανησυχία συνεχίζουν να συσσωρεύονται μέσα μου και πλέον δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα λεγόμενά μου. Οι εξελίξεις τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς κι ενώ τη μία στιγμή έχεις την άποψη Α , τελικά τα γεγονότα ανατρέπουν τα πάντα και σχηματίζεις την άποψη Β. Κατ’ εμέ στη σημερινή εποχή όποιος έχει παγιωμένες και απόλυτες απόψεις, όσον αφορά στα τεκταινόμενα, είναι επικίνδυνος. Κι αυτό είναι που με φοβίζει στην Ελλάδα της «οικονομικής κρίσης», η κρίση απόψεων, ηθικής και λογικής!
Τον τελευταίο καιρό ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις στη χώρα μας. Άνθρωποι που ξεκινούν από τα βάθη της Ανατολής θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη και χωρίς να το θέλουν εγκλωβίζονται σε μια χώρα που δεν τους θέλει. Η χώρα αυτή τους φροντίζει με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει και είτε το θέλει είτε όχι, προσφέρει όση ανθρωπιά της έχει απομείνει. Ως πότε όμως θα αντέχει; Η Ελλαδίτσα επωμίζεται το βάρος και των δικών της κατατρεγμένων, των δικών της «προσφύγων» που δημιούργησε ο οικονομικός πόλεμος που έχει στηθεί για μια ακόμη φορά από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Ή μήπως οι Έλληνες είναι μόνο μετανάστες;
Αισθάνομαι ότι βιώνουμε μια εμπόλεμη κατάσταση χωρίς όπλα και βομβαρδισμούς. Από τα δυτικά δεχόμαστε οικονομικό πόλεμο και από τα ανατολικά ψυχολογικό πόλεμο. Όλοι δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Έχουν όμως όριο οι αντοχές των Ελλήνων; Προσωπικά πιστεύω πως όχι! Θεωρώ πως οι Έλληνες αντλούν δύναμη από την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, την ενότητα και τον ήλιο. Όσο τα ΜΜΕ ανακοινώνουν σκληρά κυβερνητικά μέτρα για την εισροή εσόδων στα κρατικά (ευρωπαϊκά) ταμεία, κάποιοι συμπολίτες μας ξοδεύουν τα περισσευούμενα 5, 10, 20 ευρώ για να αγοράσουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους ξένους πρόσφυγες και για τους εγχώριους αστέγους . Γι’ αυτούς τους Έλληνες είμαι υπερήφανη κι αυτούς τους Έλληνες θέλω να αποκαλώ συμπατριώτες.
Δεν ξέρω πως θα τερματίσει όλο αυτό με τις προσφυγικές ροές εξ ανατολάς , το πρώτο βήμα όμως θα έπρεπε να ήταν η παύση του πολέμου ( Ω! Πόσο ρομαντική είμαι;;;). Από εκεί θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινήσει μια οποιαδήποτε προσπάθεια για εξομάλυνση της κατάστασης. Παύση του πολέμου, της βίας, της φτώχειας και της δυστυχίας. Μέχρι τότε όμως η μόνη ελπίδα επιβίωσης είναι η ανθρωπιά και μοναδικό κίνητρο τα παιδικά χαμόγελα.
Αρετή Λιάγκα